Oebele Naneur
Ivichheid
Okkerjiers, 'k fersoarge in jûn yn De Schalmei te Hurdegaryp, sit der op 'e foarste rigele in frou wakker op 'e stoel om te rideljen. Taske iepen, taske ticht, taske iepen. Tink ik, miskien hat hja gjin oansluting by poëzy, dat ik lis myn eagen op 'e achterste helte fan de seal; myn konsintraasje moat ik net ferlieze.
Sit ik op in bepaald stuit yn de tekst: ‘Wy prate oer Jan Roppert en syn maat en noch wat ûnbelangryks; de tiid rekket grouwélich op.’ (út ‘oere noch tiid’), sjoch ik dy frou wyt weilûken. Of hawwe dy lampen hjirre sa'n beroerde útstrieling, tink ik noch efkes. En ik set it lêste fers foar it skoft yn: ‘Under it dak fan de ivichheid ferspylje ik myn dagen; de sinne komt en stekt wer ôf, de jûn falt tsjuster yn myn eachweid..’ Glydt my dy frou fan 'e stoel, falt op 'e flier en bliuwt lizzen. Minsken roppe, ljochten poffe oan, in ehbo-er stoot nei foaren. De dokter wurdt derby helle, de frou ûndersocht, de ambulânse optromme. Op in brankaar wurdt hja úteinliken de seal útdroegen.
Grutte konsternaasje fansels, dat dat fers foar it skoft ha 'k net mear ôfmakke. Dat hie oars sá fierder gongen: ‘As dan de lêste dei ferskynt, it ljocht my noch ienris om it lichem wynt, ferstilje myn gebearten. Stilwei iepenje ik de hân en iggewearje net. En op 'e koelte fan 'e wyn leverje ik de lêste datum yn.’
berber
|
|
Auteursrechtelijk beschermd