Libbenselikser
Jitske Kingma
Radiospaansk
De earste kear dat ik him spruts wie troch de telefoan. Wy hiene fuort in animeard petear, oer sjoernalistyk en radiostimmen. Hy wie it soarte man dat om myn grapkes lake. Ik fyn it altyd hearlik om fan dy dûbele petearen te hâlden, mei opmerkingen en kwinkslaggen dêr't je meardere kanten mei op kinne.
Hy pingponge op spannende wize werom.
‘Ast oars klonken hiest, hie ik folhâlden dat ik ferkeard ferbûn wie, mar no wit ik, dat ik dy wol ha moat,’ sei er.
Alle kearen neidat er belle hie, glimke ik noch in skoftsje nei. Ik fûn it net slim dat ik him nea belje koe. Hy stelde my net teloar, wachte noait te lang mei skiljen en hie iderkear in oanlieding.
‘Ik doch ûndersyk nei de trillingsfrekwinsje fan frouljusstimmen dy't laitsjend trochferbine,’ wie it dan.
Of: ‘Ried út dizze tsien aksinten hokker itselde is as de streek dêr't ik wenje,’ en dan besocht ik gewaar te wurden oft er al of net tichte by my yn 'e buert weikaam.
Ik kaam der net út. Hy joech wol oanwizingen, mar nea genôch.
Doe't de lol dêrôf wie, lokken wy elkoar út om mear te fertellen oer wat wy diene.
Ik fûn út dat dat fan dy radio wier wie. En ik snapte op in stuit ek wêrom't it faak sa ferskillend klonk as er belle. Soms wie it hol, soms fier fuort, soms fol drokte, soms suver njonken my. Hy wie in reizgjende reporter.
Op in dei fertelde er, dat er gau foar wer in healjier nei Súd-Amearika moast. Dat wie net syn earste bûtenlânske missy. Syn radiospaansk wie populêr. Ik snapte wol wêrom. Syn stim hie wat sêft slepends, dêr't wat betsjoenends fan út gong. Yn it Spaansk soe dat grif noch folle moaier klinke. Net dat ik Spaansk koe, mar ik hold fan de klanken. Foardat er ôfreizge woene wy inoar sjen. Wy praten ôf wêr't wy elkoar treffe soene mar net hoe't wy elkoar herkenne soene. Neffens him soe dat gjin probleem wêze.
Dat kloppe. Wol holp it dat er in Frysk flachje yn syn appeltaart stutsen hie.
‘Dyn aksint ferriedt dy,’ sei er, ‘al hast dy dan yn in oare provinsje ferstoppe.’
Us petear wie krekt as troch de telefoan: flitsend, ferrassend en altyd op mear as ien wize út te lizzen. Hy wie âlder as ik tocht hie, mar wol foarkommend, grappich en mysterieus. Fûn hy my no krekt sa bysûnder as ik him? Nei in oerke as twa sei er dat er perfoarst ôfskied nimme moast, al woe er it net. Mar moarn fleach er. In bytsje skutterich stuts ik myn hân út. Ik koe him min samar om 'e hals fleane, alles wat ik tocht koe likegoed hiel oars lizze.
Hy sloech de earms om my hinne en flústere wat ûnfersteanber Spaansk yn myn ear. Doe stie ik wer mei lege hannen. En no? Wachtsje op dy stim? Syn earste mail? Al gau makke er myn dagen twinkeljend fan ferwachting. Hy mailde alle dagen. En al wie de ôftiteling altyd yn it Spaansk, der wie gjin misferstân oer. Dy wurden bleauwen earst in hiele dei yn myn holle hingjen foar't ik se opsocht.
‘Abrazo’, ‘cariñoso’, ‘hambriento.’
Hy hold fan my. En allinne fan lange-ôfstânleafde, foar in selde siel as sines, mei in lange azem.
Auteursrechtelijk beschermd