Trotwaer. Jaargang 33

[p. 375]

Jabik Veenbaas
Metropolis

jimme dy't liif oan liif fjochtsje op myn strjithoeken
jimme, tûke skerpskutters dy't efter myn skoarstiens lizze
jimme dy't yn pânsere tanks myn brede boulevards delrôlje
it is jim allegear om my te dwaan
mar wa sil my besitte?
ik meitsje alle manlju gek
tyskjend mei myn djoere pearelsnoer
mar ik dûk mei net ien de koffer yn

loften hingje ûnbetsjuttend boppe myn grutske silhûet
gystene rivieren meitsje ik mak as opskearde poedels
wa sil my oantaaste?

ik, de lumige diktator, dy't loai delsjocht
op de militêre parade, raketten, marsjearjen, en dan
de mannichte tasprek, oeren- en oerenlang, ik,
de fjouwer jildslije froulju fan de multy-miljonêr, ik,
de hege katedraal, kettermintsjend
fan de kânsel

brek my ôf
meitsje my ta púnfal
en op in oar plak ferriis ik, ûnferoare,
ik, de stêd fan alle stêden
wa sil my reitsje?

ik, de swijende,

ik sil myn swijenferbrekke

wa wit wat der yn my omgiet?
slaan djippe gatten yn my, beklim myn heechste gebouwen
jim fine my net
jim freegje, mar ik antwurdzje net
as jim my haatsje, glimkje ik

[p. 376]

 

ik sil myn swijenferbrekke

 

ik sil myn stiennen lippen befochtigje

 

en it hert fan myn sletten strjitten iepenje

 

 

 

út myn tuorren wei sjoch ik op jim del

 

jim, myn krioeljende massa's

 

op myn terrassen stoarje ik jim nei

 

ik, de man dy't ivich op it bankje sit yn it park,

 

ik, de nerveus klaksonearjende auto's foar it stopljocht

 

de diskjockey yn jim dûnsclubs, it kreakjende bêd

 

yn jim switterige sliepkeamer, ik,

 

de oanwêzige

 

 

 

fannacht, neare nacht wie it, bin ik delgien

 

trep nei trep slingere ik ôf, it wie in nuodlike reis

 

mar op 't lêst kaam ik ûnder, ik stiek in hoale yn

 

doe stie ik oan in wetter dat glom as in tsjuster finster

 

en in ûnhuere stank ôfjoech

 

oan 'e kant lei in deade rôt

 

dy snie ik iepen

 

 

 

nayfkes, ferdwaal yn my

 

slaan hoeke nei hoeke om

 

yn myn slûchslim labyrint

 

ik fertraapje jim ûnder myn hoeven

 

iensumen, klei my oan

 

gean op myn brêgen stean

 

ik sûgje jim de ûngrûn fan myn grêften yn

 

 

 

ik, dy't de earste fan alle steden wie

 

de lêste stêd sil ik wêze

 

mei de earste peal gong ik de grûn yn

 

yn 'e earste muorre waard ik bemitsele

 

yn it earste hûs wenne ik

 

 

 

as myn klokken swije

 

en myn ruten rêsteleaze eagen wurde

 

lykas dyfan de faam dy't har eigen heit oanbrocht

[p. 377]

 

yn de yntaasten fan de deade rôt seach ik in man

 

dy't benaud yn in hoeke kroep

 

hy rôp lûd om syn mem, mar der kaam net ien,

 

net ien dy't him in earm om it skouder lei en sei:

 

‘Kom no mar mei’ of: ‘Sliep no mar’

 

it wie de lêste fan jim

 

ik seach hoe't er moartsjend stoar

 

omdat er allinne net libje koe

 

 

 

dan sil ik jim nammen roppe, myn bewenners,

 

as wiene jim bern dy't ik yn 'e kreamferlear

 

 

 

de barmhertige bin ik

 

bern, boartsje sidekrûp yn myn stegen

 

ik sjoch jim as âlderen werom

 

de namme fan it jonkje mei de blauwe pet dat sa topjeie koe

 

ik, jim hûske-fan-hâld-oan,

 

jim pylgersplak

 

dy fan de man dy't de stikeme gong yn glûpte omdat er syn freon

 

deadwaan woe

 

de flechtling stiet smeekjend foar myn antlit

 

dyfan de pestlijer dy't kroanend fan 'e pine stoar

 

de koartsige fynt genêzing troch myn kundige hannen

 

de ûngelokkige siket myn treast

 

dy fan de frou dy't grânzgjend as in panter klearkaam

 

ik skik de bidler it sliepplak ta yn myn lije portiken

 

en skink him it kliemske keningsmiel út myn jiske-amer

 

 

 

ik, dy't bocheldragers mei bloedmoaie filmstjerren op myn catwalk

 

skeanbilje lit

 

en de sinne syn poffige gesicht sil bleek wurde

 

dy't it bêd fan de sike opmakket

 

de moanne sil syn smelle sichte skruten ôfkeare

 

en de moardner syn slachtoffer jout

 

de stjerren, spiritus-sûpende swalkers,

 

sille har wetterige eachjes beskamme nei my opslaan

 

dy't foar de hilligen kapellen bout

 

de oseaan sil syn heechhertige weagenferheard stillize

 

en de rykdommen klearleit foar de dief

 

de ierde syn ûnferskillige omgong ynhâlde

[p. 378]

 

as ik jim nammen rop

 

as ik de mantel fan myn muorren stikken skuor

 

en de rouwale fan it moas oer har hinne tear

 

ik, in smack-hoer, te ier âld,

 

it gebit stikken, de earmen fol groeden

 

 

 

as myn havens ûnwennich suchtsje

 

omdat der gjin skippen mear komme

 

as se der by lizze as toarre ikkers

 

dêr't it nôt fan 'e matroazen net mear groeit

 

en de ieren fan de mêsten net mear súntsjes wiuwe

 

 

 

as myn paleizen op prielgrêven lykje

 

as myn pleinen leech wurden binne as it hert fan in fersmiteling

 

en myn stânbylden wize de stille loft yn

 

as wiene it bestjurre triennen