Trotwaer. Jaargang 33

[p. 338]

Eric Hoekstra

De urn

Ik wie ferstruid op de wyn
fan de wrâld. De kop
rûn oer en ik motte
it sie fan myn tinzen
op 'e tegels. Och dy
horizontale sarken
om my hinne. Mocht
ik de bewûndering fan it fleis
dat op har bonken libbe
mar bewinne. Ik reizge en seach
want myn eagen speurden as astronomyske teleskopen
yn de lege heelallen fan de gnomen om my hinne,
mar ik wie sels it ynsekt
mei eagen op stâltsjes, myn
ûnaaiber fel it ferfpalet.
Myn tinzen pasten net yn de urn
fan myn holle. Ik wie
ferstruid op de wyn fan de wrâld.

[p. 339]

Graffity

Is dat it lêste geheim?
Ik haatsje Alles. Alles
besmet mei it iene firus:
ferealens op de alderslimste
fijân. Dy moast dy earst miskenne
dan ferachtsje. De binten
fan it hielal sil' earder boarste
as dat dy beide bisten inoar omearmje.
Soit. Ik ha in byld foar har
boud, yn de heimlikste tún fan myn
tinzen. Nachts spuitsje ik har
graffity op de lea.
Mei obsene wurden en ferachting
hâld ik ús beiden yn in wiffe hân.