Trotwaer. Jaargang 33

[p. 315]

By Jenny op 'e kofje
Hylkje Goïnga

‘Ik seach datsto it wiest, Martha, oars hie ik de doar net iependien. Ik lis op 'e sofa. Draaist de doar ek wer even yn 't slot, oars komt der miskien ien yn dy't ik hjir net ha wol.’

Wy rûnen de lange gong troch nei de achterkeamer. Se sei: ‘Ik wie krekt even foar, Martha. Ja, wat soe ik dêr no ek al wer. Wit ik net iens mear.

Doe seach ik dy. Hast in oar kleurke yn 't hier?’

‘Nee, of miskien in oar merk, mar it is altyd kastanje. Bist net lekker?’

‘Wat sil ik sizze? Ik bin net siik ast dat bedoelst. Ik ha der even gjin nocht oan. Setsto even kofje? De boel stiet al klear op it oanrjocht. Hoechst mar op 'e knop te drukken. Of drukst mar op beide, dan avesearret it wat hurder. Kopkes steane op it blêd. Sjochst it wol en pakst mar wat en molke is yn 'e iiskast.’

‘Ik ha nei it túnsintrum west. Om in Sineeske roas. Mar dy binne der noch net. Ierdbeien en slaad kinst it hiele jier troch krije, mar sa'n roas dus net. “En dêr freget no ek noait ien om”, sei dat famke.’

‘Dy mei dy dreadlocks, tink. No, dan nimst doch in oare plant. Trouwens, wat moatst mei al dy blommen? Wa hat no noch in finsterbank fol mei blompotten. Ik wol wat sjen kinne.’

‘Ast hjir sa leist, sjochst fansels ek niks. Moat ik ek in boadskip of sa foar dy dwaan?’

‘Nee, dat docht Kees wol as er wer thús is. Martha, hy is der op út hjoed.

Nei Rotterdam. Lit dyn kofje net kâld wurde.’ Ik hie it al op. En wy seagen ta it rút út, nei de tún dy't der mar hjerstich by lei. Gjin fûgel te sjen en de stiennen fan it paad nei de feart glinsteren fan 'e wietens. Spegelglêd fansels. Allinnich al as je der nei seagen, glieden je al út.

‘Wat dochst no sa'n dei, Jenny? Sliepe of teevee sjen? Lêze?’

‘Datsto hjir no krekt komme moatst, Martha.’

Se seach my oan mei har grutte blauwe eagen. Se hie it hier wer ris yn in soarte fan frissel om 'e holle bespjelde. En foar de safolste kear moast ik feststelle, dat har moaie gesicht mar noait rimpels krige. San en fjirtich jier troud. Se joech my har kopke oer.

‘Wy nimme noch ien.’ Ik skonk yn. Se sei: ‘Kees is nei Rotterdam ta mei syn soan., Martha. Dennis hjit dy jonge, of ik kin better man sizze. En ik kin dy fertelle, dat dy soan ek al wer in dochter hat fan yn 'e tweintich. Dat myn Kees is al lang pake, sûnder dat er it sels wist. Dêr bist stil fan, hin?

‘No ja. Is der dan ek noch in mem yn 't spul? Of witst dat net?’

‘Ja, en dat is Ada. Hy kaam om de groeten fan har oer te bringen en in pot

[p. 316]

sjem. Doe't Kees sa'n tweintich jier wie, hat er in skoft badmeester west en sij siet achter de kassa fan dat swimbad. En achterôf, ja, hat er it ek wol ris oer har hân, sa'n skarreltsje. Se ieten faak tegearre. Se ha dus ek noch wol ris wat oars dien as iten. Doe't de simmer om wie, gong se wer nei Suriname, want har mem wie deasiik. Dy jonge is fan april.’

‘No, ek wat.’

‘Hy stie hjir op 'e stoepe, fiif oere sawat, juster, en Kees die de doar iepen. En dat duorre my dêr in skoft yn 'e gong. En Martha, ik krige sa'n raar gefoel yn myn mage. In frou fielt yn sokke gefallen nuvere dingen. Kees koe him fansels ek net op 'e stoepe stean litte. Dat hy kaam deryn mei syn taske. Doe wist ik it al, want der stiene ynienen twa Kezen by my yn 'e keamer. Presiis deselde fjouwerkante koppen. Mei wat kleurferskil, dat wol. It is trouwens in bysûnder kreaze jonge moat ik dy sizze.’

‘No, ek wat.’ Ik wist neat oars te sizzen.

‘Dat wy ha hjir de hiele jûn sitten te praten, of wy, sij dan. Hy woe syn heit wol ris sjen, sei er. Mei triennen yn 'e eagen. No ja, de heale wrâld siket tsjintwurdich om syn roots en wat koe dy jonge der no ek al oan dwaan dat Kees by syn mem yn 'e sliepsek kroep of oarsom. Hy wie der noch net iens.’

‘Hoe lang bliuwt er, Jenny?’

‘Ik wit net. Hy bliuwt hjir net. Hy moat noch nei minsken ta, neven en nichten en omkes en tantes yn Nieuwegein en Boxtel. Hy hat rûnom famylje mar hy moat mar gau wer oppakke. Wy witte it no wol en ik hoopje net, dat hjir nije wike wèr wat foar de doar stiet mei in pot sjem. Want it is wol even goed skrikken, hear Martha, dat kin ik dy wol sizze. Ik moat der nóch fan bekomme, lam dat ik bin yn 'e skonken. Nergens kin ik de holle by hâlde en ik bin der noch net oer út: sis ik it tsjin ús bern of fertel ik it se net.’

‘Dat kinst doch mei Kees beprate, Jenny.’

‘Hy seit, dat er earst sels de klap ferwurkje wol. Rûgelt der samar in soan út 'e loft en is er ek noch ris pake. “Wat tinkst,” sei er, “dat dat my yn 'e kâlde klean sitten giet?” Ik bin bliid dat se hjoed nei Rotterdam ta binne.’

Ik sette de kofjekanne en ús kopkes op it blêd.

‘Wat kin ik noch foar dy dwaan, Jenny?’

‘Ik soe it wier net witte’, sei se mei de eagen ticht en de beide earmen by de holle lâns omheech útstrekt: ‘It fernuvert my allinnich sa, Martha, dat dy jonge der mei syn donker uterlik sa Hollânsk útsjocht, as kaam er hjir by ús út it doarp wei.’