Trotwaer. Jaargang 33

[p. 296]

Jabik Veenbaas

Darwinistyske weemoed

kristus, wêr bedarje ik
ik bin sa nerveus!
sil ik in ingel wurde?
soms mien ik dat myn sturtbonkje groeit
mar it is dy grize pûde oan myn kop
noch bettere masines, tink!

mei myn freonen fier ik myn ferline:
de bonobo boartet, de kakatoe ropt,
en de syperske kat glimket
(deis slûgje en spinne
jûns mei ien sprong op it dak)
mar dan bekrûpe my
bloedige bylden: it slachfjild,
de guodlike dodo dy't him opofferet,
en ik sis net: lit my it mar dwaan

ivich dy ferrekte miggen
stutsen my al as skobbich reptyl

ja, doe't ik noch in slûchslim eiwyt wie
ik batste der samar yn
wat fiel ik my âld!

oeral yn en om my
it reauntsjende wetter
sa beskieden dat it my betizet
en nea ûnwennich fan in siele
wêr docht it my dochs oan tinken?

waard ik mar wer in stien:
earst it grutske stjurjen, dan
it lizzen, it loaikjen, it stadige
bliermoedige sliten

[p. 297]

Ik dreamde frjemd

ik dreamde frjemd, myn eagen
ûnhastich troch in keamer strieken, mar
sûnder myn lichem

rekken de sitting fan in stoel
it wie noch waarm boppe it krekt
ferlitten reid

in pear reade pumps, as twalingsusters,
út elkoar groeid, mar erflik en
ivich ûnwennich

en twa âlde minsken, finzen
yn in portret, dy't wat roppe woene
mar net koene

op 't lêst, oan in rút, wie dêr
it sicht op it plein mei dy iene
stille lantearne

in leave frou hie dêr rûn
mei flugge, lytse stappen wie se yn
in gloppe ferdwûn