Trotwaer. Jaargang 33

[p. 202]

Harmen Wind

Soenmiel

1.
Moai rustich knyft, wa'st der in haal mei jouste
dy stjert oan tetanus of bloedfergiftiging.'
Hy rikte nei it mes, syn skurve tomme leave
't skansearre lims yn fromme hilliging.

Ik seach it, dizze leauwige soe net fan wiken witte,
efter it skerp fan 't wurd hie er in better ding.

2.
It is noch fan ús pake, fûkfisker, in dregen,
hy hie in spultsje earne by de Ulesprong.
Sa rûch as tou, koe net ûnder de minsken,
dochs hat er earne in jong frommis fong

en meinommen nei dat ûnfoege pleatske,
en rillegau skôp er dat wiif op jong.’

3.
Hy kuozze wer it mes, it hecht hie swarte spjalten,
der sieten kartels yn it âlde stiel.
It mins ferdwûn, wie nearne mear te finen,
it paste net, se joech him gjin skewiel.’

Hy knypeage: ik koe op him betrouwe.
Ik skode oan. Wy ieten. Stoofde iel.

[p. 203]

Winsk

Efter dyn hurdens húsmannet in winsk:
yn waarme earmen opheind wurde, nodde,
witte dat dy neat oerkomme kin, in sêfte
hûd op dines fiele, dimmen lûd: ‘Ik lit dy
nea allinne’; de swietrook fan fioeltsjeswit,
loshingjend hier, wyt kant, in skurte.

Do kenst him net. De hûn slikket dyn
hân. Do skopst him yn 'e kloaten.

[p. 204]

Lokaasje

Read laklear, berneskuontsje, leech yn 't iggegers.
In reidhin lûkt deroan, is it wat foar syn nêst?

Under de hagebeam, ferlitten himdsje yn 'e sinne.
Twa brimzen gûnzje der ferfeeld omhinne.

Wyn risselt yn it leaf en lit de reiden bûge.
Dit is it plak, it útsicht skept de tsjûge.

[p. 205]

Sjoernaal

Skansearre lichem, yn 'e snilen dreaun.
In fisker hat har fûn. Hjir wie 't,
marwetter, reidwâl. In ferware kop:

‘Alderôfgryslikst ja, wat oars. Der bart
hjir nea wat. Lit my jo dit sizze, 'k soe
dy smjunt mei dizze beide kloeren...’

Grouwe fingers, neilen, swil. Wiuwende
tûfen sûnder lûd. It byld befriest it plak:
in eineblom tusken twa pompeblêden.

De dieder sjocht it - blazend yn syn
kofje - evenredich oan. Sûnder bewiis
gjin skuld. Twa kreas fersoarge hannen.

[p. 206]

Bedroch

Bedjer rûkt nei ierde.
Barre is foarbygean, oan
it keatling leit in deade hûn.

Flechtige ferbylding fan in
omdoarmer. Wat nimmen
langer sjocht is fuort.
Dit plak bestiet net.

[p. 207]

Ropping

Do hiest wol troch datst se dy yntochtst
mar makkest se lykwols mei: eachweiden
fol fan ljochte fierte, boartlike minsken,
muzyk út 'e loft, de rook fan hea en
wetter - alles rôp dat it bestie.

Do hiest wol yn 'e rekken dat it yn dyn
plasse wenne, waardst wol de kjeld fan
iensumens, de nearens fan fertriet, it lijen
bûten dy gewaar, mar woest beweitsje wat
der noch oan wierheid yn dy oerbleaun wie.