Trotwaer. Jaargang 33

[p. 156]

By Dolf op 'e kofje
Hylkje Goïnga

‘Ha, dy Martha.’ Ik hie de finger noch op 'e tingel-tangel belle, doe't er de doar al iependie. Hy soe de kat dêr útlitte.

‘De kat derút en do deryn’, sei er.

‘Dach Dolf. Ja ik kom samar oanwaaien. Ik woe graach even in boek fan jim liene.’

‘“Naar de katten”, tink.’ Hy pakte myn jas oan en hong him oan 'e kapstok.

Oan in stokje.

‘Ja, Trudy sei juster, dat ik dat beslist net misse moast. Jim fochten dêr sawat om, dat sadwaande.’

We gongen nei de keamer. ‘Wêr wolst sitte? Sikest mar wat út. En joust dy mar noflik del. Set ik kofje.’

‘Wêr is Trudy?’

‘Dy past op, by Monyk en ik gean der strak ek hinne, ite wy pankoeken.

Monyk lit wat oan har spatieren dwaan. No ja, en dan drave pake en beppe wer even op, kenst dat wol. Want Daan hat syn wurk op 't heden yn Delfsyl, God betere het, want dat is wol sa'n ferdomd ein út 'e reek. Of hast leaver tee? Nee? Guon minsken drinke de hiele dei tee. Dogge wy kofje. Kaffeïnefrij drinke wy, mar dat witst wol.’

‘Ja lekker.’

En wylst it kofjesetapparaat syn wurk die, sette Dolf twa koppen op 'e tafel del, lei der in leppeltsje by en frege: ‘Hast ek sûker? Hoe wie it ek al wer?’ Hy pakte it boek en lei it foar my del: ‘Net ferjitte. Triuw it daliks mar yn 'e tas. Dan is dat regele.’

‘Skriuw op, dat ik it ha, Dolf.’

‘Bist net wiis, Martha. Wy sjogge inoar sa faak.’ En hy wer nei de keuken ta, mei grutte stappen.

Alles oan Dolf wie grut, lange skonken en lange earmen en mei syn ljochtbrune stúsjekoarden broek en griene trui foel it my ynienen op, hoe gesellich as hy derút seach. Ik frege my ôf oft dy broeken ek noch sa âlderwets rukten. Hy hie de kofje op in blêd setten, mei twa mokken derby.

‘Us kopkes steane ommers al op 'e tafel, Dolf.’

‘Och heden ja, dat is ek sa. No Martha, dan kinst mar útsykje. Sis it mar.’

‘Ik skink yn’, sei ik. Wy dronken fan ús kofje.

‘Wolst der ek wat by ha? Sil ik ris even sjen as der noch wat yn in trompke sit?’

‘Tankje, ik ha oan de kofje genôch.’

‘Is it dy wat nei 't sin?’ frege er.

[p. 157]

‘Wat?’

‘No, dy kofje fansels.’

‘Ja, bêst. En jim sille nei Portugal ta, haw ik heard. Leuk.’

‘Ja, dat is de bedoeling. Mar de kop stiet my dêr noch net nei.’

‘Hoe sa net? Is dêr wat? Wolst my doch net fertelle datst siik bist. Of dat der wat mei Trudy is. Dy wie juster noch sa fleurich as in bij. Se belle my op. Do wiest nei ien of oar museum ta.’

Ik seach him oan en it foel my ynienen op, hoe âld as hy der yn it gesicht útseach, syn wangen sa ynfallen en syn eagen sa griis-tryst achter dy glêzen.

‘Martha, ja, der is wat. Of leaver der wíé wat. Mar it is no dien, over en uit.’ Hy suchte djip.

‘Wolst my doch net sizze, datst...’

‘Ja, en it hat fiif jier duorre.’

‘Dat mienst net.’ Ik koe it hast net út 'e mûle krije. Sa benaud hie ik it krigen. It hert sloech my yn 'e kiel.

‘Se sit hjir simmers op 'e camping, mei har man en it hûntsje, dat se altyd útlitte moast. Sa is it ek kommen. Se komt hjir no net wer. Dat ha wy ôfpraten. En dêr hâlde wy ús oan. Se hjit Lydia en wennet yn Heythuysen. Dat leit yn Limburch. In ein fuort. Wy troffen elkoar altyd yn Breukelen, by Van der Valk. Hierde ik in keamer. Kinst net altiten bûtendoar en it reint ek wolris. Bist gjin santjin mear. Juster wie it de lêste kear, dat wy tegearre... wienen.’

Ik griemde ôfgryslik mei de kofje, de glêzen plaat fan 'e tafel siet derûnder. Dolf kaam oerein sûnder wat te sizzen en fottele nei de keuken om in doekje op te heljen.

‘Trudy is in bêste meid, wier, dêr besteane gjin bettere en ik ha dêr dan ek sá'n frou oan, Martha, dat witst sels. Kenst ús lang genôch. Ik moat dêr ek net oan tinke, dat ik har misse moatte soe. Oh God, nee. Mar, no ja, en dat witst ek wol, seks is der net mear by. Al jierren net. En dan rinst tsjin sa'n wylde kat oan as dy Lydia is. Ek al achtensechstich, hear, mar dy hat my doch in... Ik ha in goede learskoalle hân. Ik wist net...’

‘Besparje my de bysûnderheden, Dolf.’

‘Martha, kinst sa'n keardel as ik bin net droech sette. Wat wolst? It heart der by. Ik krige lichaamlike klachten. En der mei Trudy oer prate? Och, wy ha it wolris dien, mar se woe it net begripe. “Pak dat ding mar op. Dy hat syn wurk no wol dien”, sei se dan. En daliks wer der oerhinne: “Wat wolst ite? Ik sil ris even sjen wat der noch is.” Wit ik hoefolle froulju ha der gjin nocht mear oan, en dan wolle se ek hielendal neat mear. Neat, en dat is de pest. Ek net wat oankrûperij of sa. Deabenaud, dat it út 'e hân rinne sil. En wat kin se gebeure? Wy diene it op syn Clintons, Lydia en ik.’

[p. 158]

‘Dolf, soest my de details besparje.’

‘Ik fal op dik, dat witst ek wol, mar dat spilet by Trudy fansels. En Lydia is in geweldich stik, in moai lichem, komst hannen te koart. Mar it is no dien. As se wer yn Heythuysen is, by har Anton, en se hellet de pannen om foar him te itensieden út it oanrjochtkastke wei, dan rûkt en priuwt se mij noch, seit se. Ik woe mar sizze... Sa'n frou wie dat Martha. Se prate der altyd by. Noait stie dy mûle fan har stil. Waardst der stapelgek fan.’

Hy die syn bril ôf en wreau yn 'e eagen om.

‘It moat even wenne, Martha. Mar it is sa wier it bêste. En gjin kontakt mear, want dan begjint it gedonder wer. Sa ha wy juster besluten. Dat is no dien. Kin ik dy noch wat oanbiede?’

‘Nee, tankje. Ik smear him.’