Ympresje út 'e sône
Willem Schoorstra
Tiisdei 17 april 2001
Ik moetsje him op it parkearplak fan it fabryk. Yn in skier ferline ha wy noch meiïnoar fuotballe, yn it tredde team fan de pleatslike vv. Net faak, in kear of trije. Wat my fan dy kearen bybleau is benammen syn ûnfersetlikens. Hy seach dêr net inkel út as in blok beton, sa spile er ek. Fan dat oangeande die er my oan Theo (de Tank) Laseroms tinken, de robúste ferdediger fan it Feijenoord út 'e jierren santich. Selde bou, selde ynstelling. Mar dêr't Theo syn jild op in relatyf maklike manier byinoar skôp, bodde hy it byinoar mei it bekapjen fan kij. Yn 'e mande mei syn heit. In yllúster duo. De âld man, hikke en tein yn 'e Wâlden, de mûle yn twa hannen, allegear drokte. Hy, grut wurden op 'e romte, swijsum, klaai oan 'e siel.
Mei de jierren hiene se it sa drok krigen dat er, sûnt ferline jier, foar himsels begûn wie. Ynvestearre yn nij, modern materiaal. De saken giene as it slydjage. Krekt yn dy snuorje rekke de faam swier. Gjin probleem. Trouwe, brulloft, klear. De poppe waard berne. Alles sûn. Hartstikke moai.
‘En no hjir,’ sis ik.
‘Ja,’ seit er, ‘ik bin al lang bliid dat ik fuortendaliks oan 'e slach koe.’
‘Hiel oar wurk,’ sis ik.
‘Tusken fjouwer muorren,’ seit er. Hy goait syn sjekje oer de grûn en trapet it mei de punt fan 'e skoech út. Hy sjocht nei de doar fan de sintrale yngong.
‘Mar ik ha ynkommen,’ seit er, mear tsjin himsels as tsjin my. ‘No, ik sil dy kant út. Der moat noch klokt wurde.’
Hy knikt my ta en stifelet fuort. Lykas alle oaren hat ek hy bedriuwsklean krigen. Ik eagje him achternei. Se sitte te krap.
Auteursrechtelijk beschermd