Tegels
Meinou P.
Doe't ik noch mar krekt kunde hie oan de man dêr't ik no mei troud bin, kamen wy kuierend troch de haadstêd immen út de Fryske skriuwerswrâld tsjin. Wy wienen doe mei dat fermidden noch net sa bekend as no, mar myn begelieder en hy koenen elkoar wol.
‘Wa is dat, ju?’ frege de auteur, dy't sensaasjebelust de eagen oer my gean litten hie, want dêr't ik rûn, hearde neffens him in oare frou te rinnen.
‘Moatst harsels mar freegje,’ andere myn partner, ‘se kin wol prate.’ Unbeskamme seach er myn kant wer út en ik wist neat betters as domwei myn namme mar te sizzen. Hy rjochte syn blik wer op dejinge dy't er koe. ‘Ik tocht dat se yn dy famylje wat groubonkiger wiene,’ sei er.
Dat petearke ferjit ik noait wer. Sa'n man, dy't foar it oare al lang net mear publisearret en leau'k út Fryslân ferdwûn is, lit himsels troch dy fjirtjin wurden wol sa ferskriklik kenne dat de konklúzje dat er better in skandaal-rubryk begjinne kinnen hie as in boek skriuwe, net iens te foarbarich wêze soe.
En dat is wat my fasinearret yn dialogen, oft it no giet om film, literatuer of it echte libben: it seit safolle fan dyjingen dy't se hâlde of betinke. Ik soe wol, op deselde wize as Nico Scheepmaker altyd die, in top-tsien oanlizze wolle fan moaie ‘samenspraakjes’. Ut de Fryske literatuer wit ik ien dy't der yn komme soe.
In man sjocht yn it bywêzen fan syn frou in frommeske nei. ‘Liket se op Els?’ freget sy. ‘O,’ seit hy. Sy: ‘Ik wit it en no wol ik fan dy ôf.’
Dy wurdwiksel stiet oan it begjin fan it boek en yn dat ‘O’ leit safolle besletten dat it boek al hast skreaun is.
Mar it allermoaiste dialoochje soe út in film komme. Sa'n ‘lytse’ film. Low-budget, tocht ik. Twa jonge minsken hawwe krekt in relaasje. ‘Mei hoefolle mannen hasto op bêd west?’ freget hy. Sy tinkt efkes nei. ‘Seisentritich,’ seit se dan. ‘Is dat mei my derby?’ 't Is wer efkes stil. Men sjocht dat se har konsintrearret. ‘Nee. Dan sânentritich.’
De bylden dogge der fansels ek sines ta. De jonge, dy't it hast net leauwe kin, hat ek in útdrukking fan bewûndering op it gesicht en it famke - amper santjin - dat sa ynmoedich oan it tellen is, stelt jo hert, oft se it oantal no út de tomme sûcht of net.
No soe it foar de hân lizze en skriuw - wer yn neifolging fan Scheepmaker, waans ‘Trijfels’ ik noch altyd mis - in lyts kwiske út. Wa wie de skamteleaze skriuwer, út hokker boek komt it sitaat en hoe hyt de film dêr't de boppesteande sêne him yn ôfspilet? Mar dat doch ik net. It sitaat is te maklik, de famylje dêr't de skriuwer út komt, is nochal labbekakkich en de titel fan de film wit ik sels net mear.
En ik meitsje ek net in top-tsien. Want ik tink, efternei besjoen, dat ien dy't sa'n kar makket him noch it allermeaste bleat jout.
Auteursrechtelijk beschermd