Trotwaer. Jaargang 33

[p. 108]

Atze Keulen
Carmina Burana

Carmina Burana is de namme fan in ferneamde samling Latynske lyryk út de Midsieuwen, dy't bewarre bleaun is yn in âld hânskrift, dat yn 1803 ûntdutsen waard yn de abdij Benediktbeuren by München. It is in bûnt ferskaat fan û.o. leafdesfersen, drinklieten, en moralistysk-satyrisk wurk.

Carl Orffhat dêr foar it oratorium mei deselde namme, dat er yn 1956 skreau, in seleksje út makke. In part dêrfan is troch Reinder van der Leest ferfryske en fan tekeningen foarsjoen útjûn (Boalsert 1995). Hjirûnder oersettingen fan in stikmannich lieten dy't net yn dat boekje steane.

Maityd mei har blier gesicht

myld de wrâld regearret;

Rûchburd rekket út it sicht,

kin ús net mear deare.

Yn har bûnte blommesier

Floara triomfearret,

fûgels sjonge heech en fier

dy keningin ta eare. Ah.

Yn har skerte, langút, loai,

strielet kening Sinne,

en hy laket bûten roai

yn dy blommefinne.

Zephyrus syn gong is rêd,

swietrook om him hinne.

Litte wy op 't leafdesmêd

no om it hurdste rinne! Ah.

As in harpe sjongt en slacht

geal yn 't beammerûzjen;

greiden laitsj' yn bûnte pracht,

wekke út har sûzjen.

[p. 109]

 

Fûgels djoeie mei inoar,

 

komme der oan strûzen;

 

fammen sjonge al yn koar

 

fan freugden mear as tûzen. Ah.

Sjoch, de sachte

langferwachte

Maitiid makket ús wer blier:

't lân bloeit prachtich

poarperachtich,

Sinne strielet waarm en fier.
No gjin trystens en gemier!

Simmer wint wer,

no ferrint wer

Winter mei syn iis en snie. Ah.

Dit is better!

Snie wurdt wetter,

't iis dat teit al op 'en doer.

Winter bûget,

Maitiid sûget

fuort oan Simmer har rynsk oer.
De man hat oan alles 't soer,

dy't net libbet

en net stribbet

ûnder Simmer har bestjoer. Ah.

Mar gloarearj' en

triomfearje

sille hja yn swiet geniet,

dy't probearj' en

profitearje

fan wat Cupido har biedt.
Harkje nei wat Venus riedt:

fol fan gloarje

en fiktoarje

doch wat ienris Paris die! Ah.

[p. 110]

13. Ego sum abbas

 

Ikke bin de abt fan Klûntsjebuorren,

 

en myn konvint is mei grutte sûplappen,

 

yn Dobbelstien syn oarder is myn wolbehagen,

 

en wa't moarns betiid my opsiket yn de kroech

 

komt nei de vesper blut en bleat derút,

 

en sa alhiel ûntklaaid sil er raze:

 

‘Wafna, wafna!

 

Wat hasto dien, o mislike stien!

 

Alle freugden dy't ik hie,

 

alles is nei gichem gien.’

Amor fljocht mar, witwêrsa,
gleonens set him oan dêrta,
feinten, fammen happe ta,
foarmje pearkes sa't it heart.
As in faam gjin feintsje het
ken se 't wurdsje ‘wille’ net.
As de nacht sa near en swart
bliuwt de smert
yn de finzenis fan har hart.
Bitter, bitter, wat har bart.

Ave, aldermoaiste faam,
weardefolle pearel,
ave, sier fan 't fammefolk,
ryk oan rom en eare,
ave, ave, wrâld syn roas,
ave, wrâld syn sinne,
Blanchefleur en Helena,
Venus, eal' goadinne.