Libbenselikser
Jitske Kingma
Oade oan de lippen
It earste dat my oan him opfalt binne syn lippen. Hy hat se justjes faninoar, as wol er der wat yn litte. Mar as ik syn stim hear, wit ik dat er benammen wat nei bûten komme litte wol. En wa't tichteby him is, lykas ik, ik bin hiel tichteby, wol wat er seit, raast, sjongt en flústert, opsûge.
Hy skriuwt sûnt er wit dat er bestiet, fertelt er my. Fersen. Oer leafde, passy, iensumens. En hy bringt se sels by syn publyk. Hy hat twa stimmen: dy fan de wurden en dy fan it lûd. Se lizze oan syn fuotten, fertelt er. Famkes, dy't de magy werkenne. Dy't dat iene spesjale lûd, ornearre foar har allinne, even troch de loft sweven hearre. Hy is waarm en tagedien. Hy begrypt har wêzen, yn ien sucht. Hy sjocht har no en dan even oan. Aanst sil er by har stean, tsjin har oan en sille se it beide witte.
Mar hy praat tsjin my.
Hy hat pine, seit er. Syn relaasje is út. Se hat it mei syn marinemaat oanlein. No is er se beide kwyt. Mar jûn wol er mei him duellearje. Yn wurden. Dêr is hy baas yn. En lije sil dy jonge. Hy is der bang foar. Syn freon hat de wichtichste perioade út syn libben mei him meimakke. De tiid fan selsbeklach, fan groei, fan dy ferlerne leafdes dy't safolle prachtige fersen opsmite. Hy hat folslein op him fertroud. Leafde en freonskip, hy kin it allinne fiele foar minsken dêr't er op bouwe kin, dy't de wierheid sprekke, foar him kieze, sûnder betingsten en belangen, sa't hy dat ek foar harren docht. No moat er wer in perioade ôfslute. Hy hat der in fers oer skreaun. As er dat foardraacht, liket it, as sjocht er allinne my oan.
Ik sil in pilske foar him helje. Mar dat wolle der mear. Dat ik bliuw sitten, mei dy lege stoel neist my. As er njonken my skoot, moat ik wer nei syn lippen sjen. Se glânzgje, fochtich, read as de leafde. Hy keart him nei my ta en seit, dat er elkenien it gefoel jaan wol, dat er har tasprekt. Mar as er wat mei immen wol, dan giet dat net de seal troch. Dan flústert er yn har ear. Hy hat der in spesjaal fers foar.
Ik kin allinne mar oan dy lippen tinke, dy't myn wang streakje, wylst syn wurden yn myn ear floeie. De moaiste wurden. Hy sjocht my eefkes oan, glimket mysterieus en stapt opnij it poadium op.
Nei in steande ovaasje ferdwynt er ynienen. Sunder wat te sizzen. Mar ik sit der noch as er weromkomt, op itselde plak. Hy fertelt oer de rûzje om de frou dy't fataal wie foar syn freonskip en fertrouwen. Hy hat fan nimmen safolle hâlden as fan har. Se wie net sa licht as de oaren dy't er mei syn stim betsjoende. Hy hat in protte muoite foar har dwaan moatten. Sawat de helte fan de fersen fan jûn binne foar har skreaun. Se jage him hieltyd fierder, fan fers nei fers, fan djipte nei hichte.
Wy drinke. It wurdt let. Wy wurde hieltyd mankeliker. Nei in einleaze stilte slacht er de earm om my hinne. ‘Elkenien tutet werom as ik de oade oan de lippen flústerje. Else net. En do dus ek net.’
Auteursrechtelijk beschermd