Tegels
Meinou P.
Rodhan Al-Khalidi, in flechtling út Irak en stikjeskriuwer fan de Ljouwerter krante, fertelde yn ien fan syn columns oer syn iensumens. Oer hoe graach hy in praatsje op 'e dyk meitsje woe mei samar immen, ek al soe it allinnich mar oer it waar gean. Hy besocht it kear op kear, mar elkenien stegere him ôf of die as hearde er him net.
Ik moat soks net lêze. As ik no yn 'e stêd rin, sjoch ik oeral Rodhans en sjit ik tekoart om't ik wer neat sis.
Ofrûne freed stie ik op 'e merk by in tsiiskreamke te wachtsjen oant ik oan bar wie. In aardich útsjende, donkere bûtenlânske man die syn bestellings yn korrekt Nederlânsk, mar wol mei in aksint. Hy waard net ûnaardich behannele, mar ek net aardich. Doe't er him omdraaie soe om fuort te gean stienen wy efkes each yn each. Senuweftich socht ik nei wurden, mar dy woenen net komme.
‘Mooi weer, hè’, sei ik doe ûnnoazel, want sok moai waar wie it no ek wer net. De man koe him net foarstelle dat ik it tsjin him hie en toarke fierder mei it plestik taske mei Fryske suvelprodukten yn 'e hân. Ik seach him ynienen rinnen yn in fier lân, mei in learen aktetas en wis fan himsels.
In skoft lyn wennen yn ús doarp Somalyske asylsikers. It wie in húshâlding mei in protte bern. Dy pasten har samar oan, waarden lid fan de kuorbalklup en rieden om it hurdste mei as der iis wie. Behalve Nederlânsk praten se ek al gau in wurdsje Frysk. De heit en de mem hienen har âldsten efterlitte moatten en se wisten net oft dy noch yn libben wienen. De mem rûn hjir wol fiif kear deis achter hûs lâns yn har opwaaiende gewaden en mei lange sjaals om it hier. Oer it paadsje dat de skieding foarmet tusken it doarp en de wide fjilden. Sels de kij oan de oare kant fan it sleatsje stoarren har oan.
Fan frijwilligers dy't de húshâlding bystienen, hearde ik dat de man thús in hege funksje by de televyzje hân hie en dat er hjir freonen it measte miste.
Op in nijjiersdei wienen har ruten bekalke mei net mis te fersteane teksten. Se wenje no yn Alkmaar.
Soms stel ik it my foar. Ik libje mei in protte oare bûtenlanners yn in krot flakby Baghdad, om't ik yn Fryslân mei de dea bedrige wurd. Irak hat my leafdefol opnommen en ik krij in útkearing dêr't ik my krekt fan rêde kin. Ik doch myn bêst om de taal fan it lân te learen, mar der is net ien wêr't ik ea mei praat en ik begryp neat fan harren kultuer. De minsken binne lilk op my om't ik fan harren foarsjennings gebrûk meitsje.
Ik kuierje yn in âld spikerbroek en t-shirt by de Tigris lâns. Ik rin troch dadelpalmbosken en woastinen en neat kin my mear wat skele. Ik tink dat de kâns dat ik krimineel wurd fiif kear sa grut is as no.
P.S. Wêrom wie Rodhan Al-Khalidi net op ús boekefeest?
Auteursrechtelijk beschermd