|
| |
| |
| |
In prachtdei foar bananefisk
J.D. Salinger
oersetting Sikke Doele
Der wiene sânennjoggentich reklamemannen út New York yn it hotel en dy leine sa'n beslach op de ynterlokale ferbiningen, dat it famke yn keamer 507 fan tolven oant healwei trijen wachtsje moast foar't se der troch komme koe. Mar se hie har tiid net fergriemd. Se hie in artikel lêzen yn in bûsformaat frouljusblêd, ‘Seks is wille - of ellinde’. Se hie har kaam en boarstel skjinmakke. Se hie it plak út de rok fan har beige pakje helle. Se hie de knoop fersetten op de blûze dy't se by Saks kocht hie. Mei de pinset hie se twa nije hierren, dy't út har pûkel opkommen wiene, útlutsen. Doe't de telefoniste einlings har keamer skille, siet se yn it finsterbank en wie hast klear mei it lakken fan de neils fan har lofterhân.
It wie sa'n fanke, dat gjin stap ekstra fersette soe omdat de telefoan gyng. Se hie it air oft de telefoan oanienwei rinkele hie sûnt se yn de puberteit oanbelanne wie.
Mei it kwastke striek se, wylst de telefoan trochrinkele, oer de neil fan har pink en aksintuearre it heale moantsje. Dêrnei draaide se de dop wer op it lakfleske, kaam oerein en wappere mei de lofterhân - de wiete - troch de loft. Mei har droege hân pakte se in grôtfolle jiskebak fan it finsterbank en naam him mei nei it nachtkastke dêr't de telefoan op stie. Se gyng sitten op ien fan de twa opmakke bêden en - hy rinkele no al foar de fyfte of sechste kear - naam de hoarn op.
‘Hallo,’ sei se, wylst se de fingers fan de lofterhân foarútstiek, by har wytsiden peignoir wei - mear hie se net oan útsein har slippers - har ringen leine yn de badkeamer.
‘Ik haw jo petear mei New York hjir, mefrou Glass,’ sei de telefoniste.
‘Tanke,’ sei it famke en makke op it nachkastke in plakje frij foar de jiskebak. Der klonk in frouljusstimme. ‘Muriel? Bisto dat?’
It famke draaide de hoarn wat fan it ear ôf. ‘Ja, mem. Hoe giet it?’ sei se.
‘Ik meitsje my freeslik ûngerêst om dy. Wêrom hast net skille? Giet it goed mei dy?’
‘Ik haw justerjûn en earjusterjûn besocht om mem te berikken. De telefoan hjir wie -’
‘Giet it goed mei dy, Muriel?’
It famke fergrutte de ôfstân tusken de hoarn en har ear. ‘Mei my giet it goed.
Ik haw it smoarhyt. It wie de hytste dei yn Florida sûnt -’
‘Wêrom hast my net skille? Ik meitsje my soargen om -’
‘Mem, leave, raas net sa. Ik hear mem prima,’ sei it famke, ‘ik haw twa kear belle fannacht. Ien kear krekt nei -’
| |
| |
‘Ik hie dyn heit noch sa sein datst justerjûn wolris skilje koest - Giet it goed mei dy, Muriel? Sis de wierheid.’
‘'t Giet goed. Hâld op mei dy fragen.’
‘Wannear binne jimme oankommen?’
‘'k Wit net. Woansdeitemoarn, betiid.’
‘Wa hat riden?’
‘Hy,’ sei it famke, ‘en wyn dy net op. Hy ried hiel goed. Ik stie der fersteld fan.’
‘Hat hy riden? Muriel, do hiest my beloofd dat -’
‘Mem,’ ûnderbriek it famke har, ‘ik sei krekt, hy ried hiel kalm. Under de tachtich de hiele tiid, as mem it witte wol.’
‘Hat er noch besocht mâle grappen út te heljen mei de beammen?’
‘Ik sei ommers dat er tige goed ried, mem. Mem, asjeblyft. Ik haw him frege ticht by de middenstreek te bliuwen en sa, en hy hie troch wêr't ik op doelde, en hy die it. Hy besocht sels om net iens nei de beammen te sjen, dus gean mar nei. Trouwens, hat heit de auto noch meitsje litten?’
‘Noch net. Se wolle fjouwerhûndert dollar ha, allinne mar om -’
‘Mem, Seymour hat heit beloofd dat er it betelje soe. Der is gjin inkelde reden om -’
‘No, wy sjogge wol. Hoe hat er him hâlden - yn de auto en sa?’
‘Goed,’ sei it famke.
‘Neamt er dy noch hieltyd dy aaklige -’
‘Nee. Hy hat no wat nijs.’
‘Wat?’
‘Ach, wat makket dat no út, mem?’
‘Muriel, ik wol it witte. Dyn heit -’
‘Okee, okee. Hy neamt my Miss Geastlike Slet 1948,’ sei it famke en gychele.
‘Dat is net grappich, Muriel. Hielendal net grappich. It is freeslik. Tryst, eigentlik. As ik der oan tink hoe't -’
‘Mem,’ ûnderbriek it famke har, ‘harkje no ris nei my. Wit mem noch dat boek dat er my út Dútslân wei stjoerd hat? Mem wit wol - dy Dútske gedichten. Wêr haw ik dat dochs litten? Ik haw alles oeral -’
‘Do hast it.’
‘Is mem dêr wis fan?’ sei it famke.
‘Hiel wis. Dat wol sizze, ik haw it boek hjirre. It leit yn Freddy syn keamer. Do hast it hjir lizze litten en ik hie der gjin plak foar yn de -Hoesa? Wol er it ha?’
‘Nee. Allinne - hy frege my der nei, doe't wy hjirhinne rieden. Hy woe witte oft ik it lêzen hie.’
‘It is yn it Dútsk!’
‘Ja, skat. Dat makket neat út,’ sei it famke, wylst se de knibbels oerelkoar sloech. ‘Hy sei dat de gedichten tafallich wol skreaun wiene troch de iennichste grutte dichter fan dizze ieu. Hy sei dat ik in oersetting of sa keapje moatten
| |
| |
hie. Of de taal leare moatten hie, nota bene.’
‘Freeslik. Freeslik. Eigentlik is it tryst, sa is it. Dyn heit sei justerjûn -’
‘Momint, mem,’ sei it famke. Se rûn nei it finster om in sigaret, stiek him op en gyng wer op bêd sitten. ‘Mem?’ sei se wylst se de reek útblaasde.
‘Muriel. Harkje noris nei my.’
‘Ik harkje.’
‘Dyn heit hat mei dokter Sivetski praat.’
‘O?’ sei it famke.
‘Hy hat him alles ferteld. Teminsten, hy seit dat er dat dien hat - do kenst dyn heit. De beammen. Dat gedoch mei it finster. De ôfgryslike dingen dy't er tsjin beppe sei, doe't se fertelde wat der barre moast as se te ferstjerren kaam. Wat er mei al dy moaie foto's fan Bermuda dien hat - alles.’
‘En?’ sei it famke.
‘No, alderearst hat er sein dat it echt misdiedich is dat it leger him út it sikehûs ûntslein hat - echt wier. Hy hat dyn heit hiel dúdlik sein dat der kâns op is - in hiel grutte kâns - dat Seymour wolris folslein trochdraaie kin. Echt wier.’
‘Der is hjir in psychiater yn it hotel,’ sei it famke.
‘Wa? Hoe hjit er?’
‘Gjin idee. Rieser of sa. Hy skynt tige goed te wêzen.’
‘Noait fan heard.’
‘No, hoe dan ek, hy skynt tige goed te wêzen.’
‘Muriel, doch asjeblyft net sa ûnnoazel. Wy meitsje ús tige ûngerêst om dy.
Dyn heit woe dy justerjûn sels noch in telegram stjoere, datst thús komme moatst.’
‘Ik gean echt noch net nei hûs, mem. Kalmearje dochs.’
‘Muriel. Echt wier. Dokter Sivetski sei dat Seymour folslein troch -’
‘Ik bin hjir noch mar krekt, mem. Dit is myn earste fakânsje sûnt jierren, en ik bin net fan doel en pak alles mar wer yn om nei hûs te gean,’ sei it famke.
‘Ik kin no trouwens dochs net op reis. Ik bin sa ferbaarnd dat ik my amper bewege kin.’
‘Bist slim ferbaarnd? Hast dy pot Bronze wol brûkt dy't ik yn dyn tas stoppe hie? Ik haw him...’
‘Dy ha 'k brûkt. Mar dochs bin 'k ferbaarnd.’
‘Dat is freeslik. Wêr bist ferbaarnd?’
‘Oeral, leave, oeral.’
‘Freeslik.’
‘Ik gean der net dea oan.’
‘Sis, hast ek mei dy psychiater praat?’
‘Och, amper,’ sei it famke.
‘Wat sei er? Wêr wie Seymour doe'st mei him pratest?’
| |
| |
‘Yn de Ocean Room, hy wie oan it pianospyljen. Beide jûnen dat wy hjir wiene, hat er pianospile.’
‘No, wat sei dy dokter?’
‘O, net in soad. Hy begûn mei my te praten. Ik siet nêst him by bingo justerjûn en hy frege my oft dat soms myn man wie, dy't dêr oan it pianospyljen wie yn 'e oare seal. Ja, sei ik, dat is sa, en hy frege my oft Seymour siik west hie of sa. Dus sei ik -’
‘Wêrom frege hy dat?’
‘Dat wit ik net, mem, ik tink omdat er der sa bleek útsjocht en sa,’ sei it famke. ‘Yn alle gefallen, nei de bingo fregen hy en syn frou my oft ik wat mei harren drinke woe. Dat haw ik dien. Syn frou wie freeslik. Wit mem noch dy lange jurk by Bonwit yn de etalaazje, dat ôfgryslike ding? Dêr't mem fan sei dat je dêr wol hiele lytse, lytse -’
‘Dy griene?’
‘Dy hie se oan. Ien en al heup. En se frege mar troch oft Seymour famylje wie fan dy Suzanne Glass mei dy saak oan Madison Avenue - dy huoddesaak.’
‘Mar wat sei er eigentlik? De dokter.’
‘O, net in soad, wier net. Ik bedoel, wy sieten yn de bar, it wie dêr ien en al rumoer.’
‘Ja, mar eh, hast him ek ferteld wat er mei beppe har stoel dwaan woe?’
‘Nee, mem. Ik bin der fierders net sa op yngien,’ sei it famke. ‘Ik tink dat ik noch wolris mei him prate sil. Hy sit de hiele dei yn de bar.’
‘Tocht er ek dat der kâns op is dat hy - do witst wol - nuver begjint te dwaan? Tsjin dy!’
‘Net presiis,’ sei it famke. ‘Sa'n man soe dan mear feitlikheden witte moatte, mem. Se moatte alles witte oer jins jeugd - datsoarte saken. Ik sei al, wy koene hast net meiïnoar prate, sa'n leven wie it dêr.’
‘Okee dan. Hoe is it mei dyn blauwe jas?’
‘Goed. Ik haw wat út de fulling helje litten.’
‘Hoe is de moade trouwens dit jier?’
‘Ofgryslik. Mar wol hiel apart. Mei loverkes - fanalles,’ sei it famke.
‘Befalt de keamer wat?’
‘Goed. Nee, echt wol goed. Wy koene net de keamer krije, dy't wy foar de oarloch hiene,’ sei it famke. ‘De minsken binne freeslik dit jier. Mem soe ris sjen moatte wat der nêst ús sit yn de ytseal. Oan de tafel nêst ús. Se sjogge der út oft se hjir mei de frachtwein kommen binne.’
‘Ach, dat is oeral sa. Hoe is it mei dyn baljurk?’
‘Te lang. Ik sei mem ommers al dat er te lang wie.’
‘Muriel, no freegje ik it dy noch ien kear - giet it echt goed mei dy?’
‘Ja, mem,’ sei it famke. ‘Foar de njoggentichste kear.’
‘En do wolst net thúskomme?’
| |
| |
‘Nee, mem.’
‘Do moatst der ris hielendal allinne op út, om de saken te oertinken. Dyn heit sei justerjûn dat er dêr wol flink wat jild foar oerhie. Wêrom makkest net in moaie cruise? Wy tochten beide -’
‘Nee, tankewol,’ sei it famke en sette de fuotten wer op 'e grûn. ‘Mem, dit petear kostet in slom -’
‘As ik der oan tink hoe'st de hiele oarloch op dy jonge wachte hast - ik bedoel, tink ris oan al dy sleauwe sloofkes dy't -’
‘Mem,’ sei it famke, ‘wy kinne mar better ophingje. Seymour kin der sa ynkomme.’
‘Wêr is er?’
‘Op it strân.’
‘Op it strân? Allinne? Hellet er gjin mâle fratsen út op it strân?’
‘Mem,’ sei it famke, ‘mem praat oer him as wie er in gefaarlike maniak -’
‘Dat sei ik hielendal net, Muriel.’
‘No, sa klinkt it oars al. Ik bedoel, hy leit allinne mar. Hy wol syn badjas net útdwaan.’
‘Syn badjas net út? Wêrom net?’
‘Wit ik it. Ik tink omdat er sa wyt is.’
‘Jezus, hy hat ferlet fan sinne. Kinsto him net sa fier krije?’
‘Mem ken Seymour,’ sei it famke en sloech de knibbels wer oer inoar. ‘Hy wol net ha dat der allegearre idioaten nei syn tatoeaazje stean te sjen.’
‘Hy hat net iens in tatoeaazje. Of hat er dy yn it leger opdien?’
‘Nee, mem. Nee, skat,’ sei it famke en kaam oerien. ‘Harkje ris. Moarn skilje ik wer, tink ik.’
‘Muriel. Do harkest no nei my.’
‘Ja, mem,’ sei it famke, wylst se har gewicht nei de rjochterfoet ferpleatste.
‘Skilje my fuortendaliks as er nuvere dingen docht, of allinne mar seit - do witst wat ik bedoel. Hearst my?’
‘Mem, ik bin net tang foar Seymour.’
‘Muriel, ik wol datst my dat beloofst.’
‘Goed, ik beloof it. Goeie, mem,’ sei it famke. ‘Doch heit de groetnis.’ Se hong op.
‘Simmerglês,’ sei Sybil Carpenter, dy't mei har mem yn it hotel útfanhuze.
‘Hat mem Simmerglês ek sjoen?’
‘Leave pop, hâld dochs op dat hieltyd te sizzen. Memmy wurdt der stapelgek fan. Sit stil, asjeblyft.’
Mefrou Carpenter die sinnebrânguod op Sybils skouders en smarde it út oer de teare skouderblêden, dy't op fûgelwjukken liken. Sybil siet wif op in grutte, opblaasde strânbal, mei it sicht op de oseaan. Se hie in kanarjegiel, twa- | |
| |
dielich badpak oan, wêrfan't se ien diel de kommende njoggen, tsien jier grif noch net echt nedich hawwe soe.
‘It wie mar sa'n gewoane siden bûsdoek - dat koest fan tichtby wol sjen,’ sei de frou yn de strânstoel nêst dy fan mefrou Carpenter. ‘Ik soe wol witte wolle hoe't se him krekt omknope hie. Hy stie har beeldich.’
‘It klinkt beeldich,’ joech mefrou Carpenter ta. ‘Sybil, leave pop, sit dochs stil.’
‘Wêr is Simmerglês?’ sei Sybil.
Mefrou Carpenter suchte. ‘Goed,’ sei se. Se die de dop wer op de flesse mei sinnebrânoalje. ‘No mar ris efkes boartsje, leave pop. Memmy giet nei it hotel om in Martini mei mefrou Hubbel te drinken. Ik bewarje de oliif wol foar dy.’ Einlings frij rûn Sybil daliks nei it flakke diel fan it strân en sette de kant út fan Fisherman's Pavillion. Se hâlde allinne noch efkes stil om har foet sakje te litten yn in mei wetter folsûge, ynstoarten sânkastiel en wie doe al gau net mear op it foar de hotelgasten reservearre part fan it strân.
Se rûn in meter of fjouwerhûndert en draafde doe ynienen skean omheech, dêr't it strân rul waard. Se hâlde pas stil doe't se by it stee oanbelanne wie, dêr't in jongeman op syn rêch lei.
‘Giest it wetter yn, Simmerglês?’ sei se.
De jongeman kaam justjes oerein wylst er de rjochterhân nei de revers fan syn badstoffen jas brocht. Hy draaide him om, op 'e bûk, liet in oprôle handoek fan syn eagen falle en stoarre mei heal tichtknypte teisters omheech nei Sybil.
‘Hee. Hallo. Sybil.’
‘Giest it wetter yn?’
‘Ik wachte op dy,’ sei de jongeman. ‘Wat hiest tocht?’
‘Wat?’ sei Sybil.
‘Wat hiest tocht? Wat stiet der op it program?’
‘Us heit kom moarn mei in pleanmasyn,’ sei Sybil en skopte yn it sân.
‘Net yn myn gesicht, berntsje,’ sei de jongeman en lei de hân op Sybils ankel.
‘No, it wurdt tiid dat er komt, jim heit. Ik ferwachte iderkear dat er komme soe. Iderkear.’
‘Wêr is mefrou?’ sei Sybil.
‘Mefrou?’ De jongeman fage wat sân út syn tinne hier. ‘Dat is slim te sizzen, Sybil. Se kin wol op tûzen plakken wêze. By de kapper. Lit se har hier yn nertskleur fervje. Of se makket poppen foar earme bern yn har keamer.’ Hy lei no plat op 't liif, balle de fûsten, sette se op inoar en liet it kin der op rêste.
‘Freegje my wat oars, Sybil,’ sei er. ‘Wat in moai swimpak hast dêr oan. As ik ien swimpak moai fyn, dan is it wol in blau swimpak.’
Sybil stoarre nei him en seach doe nei ûnderen, nei har foarútstutsen bûk.
‘Dit is giel,’ sei se. ‘Dit is giel.’
‘O ja? Kom wat tichterby.’
| |
| |
Sybil die in stap nei foaren.
‘Hast hielendal gelyk. Wat bin 'k ek in idioat.’
‘Giest it wetter yn?’ sei Sybil.
‘Ik tink der earnstich oer. Ik bin der yn gedachten tige mei dwaande, Sybil, dat sil dy deugd dwaan.’
Sybil drukte it luchtbêd yn dat de jongeman bytiden as kjessen brûkte. ‘Dêr moat lucht by,’ sei se.
‘Do hast gelyk. Der moat mear lucht by as ik eins tajaan wol.’ Hy loek syn fûsten fuort en liet it kin yn it sân rêste. ‘Sybil,’ sei er, ‘do sjochst der moai út.
Fijn om dy te sjen. Fertel my wat oer dysels.’ Hy stiek de earms foarút en krige Sybils beide ankels beet. ‘Ik bin Stienbok,’ sei er. ‘Wat bisto?’
‘Sharon Lipschutz sei dat se nêst dy sitte mocht op de pianokruk,’ sei Sybil.
‘Sei Sharon Lipschutz dat?’
Sybil knikte heftich.
Hy liet har ankels los, loek de earms werom en liet syn wang op de rjochter ûnderearm rêste. ‘No ja,’ sei er, ‘do witst hoe't soks giet, Sybil. Ik siet dêr en spile. En do wiest nearne te finen. En Sharon Lipschutz kaam deroan en gyng nêst my sitten. Ik koe har der dochs net ôftriuwe, wol?’
‘Ja.’
‘O, nee. Nee, dat koe ik net dwaan,’ sei de jongeman. ‘Ik sil dy fertelle wat ik ál dien haw.’
‘Wat dan?’
‘Ik die krekt oft sy dy wie.’
Sybil bûgde har fuortendaliks foaroer en begûn yn it sân te dollen. ‘Kom, wy geane it wetter yn,’ sei se.
‘Goed,’ sei de jongeman. ‘Ik tink dat ik dêr wol efkes tiid foar frijmeitsje kin.’
‘De oare kear triuwst har der ôf,’ sei Sybil.
‘Wa der ôftriuwe?’
‘Sharon Lipschutz.’
‘Tsjonge, Sharon Lipschutz,’ sei de jongeman. ‘Hoe komme wy dochs op dy namme? In mingeling fan oantinkens en langstme.’ Hy sprong ynienen oerein. Hy seach nei de oseaan. ‘Sybil,’ sei er, ‘ik sil dy sizze wat wy dogge. Wy sille ris sjen oft wy in bananefisk fange kinne.’
‘In watte?’
‘In bananefisk,’ sei er en makke de sintuer fan syn badjas los. Hy die de badjas út. Syn skouders wiene wyt en smel en syn swimbroek djipblau. Hy tearde de badjas op, earst yn de lingte en doe yn trijen. Hy rolle de handoek op dy't oer syn eagen lein hie, sprate him út oer it sân en lei de optearde jas derop. Hy bûgde foaroer, krige it luchtbêd op en naam it stevich ûnder de rjochterearm. Dêrnei naam er mei syn lofterhân Sybils hân beet.
Tegearre gyngen se de kant fan de oseaan út.
| |
| |
‘Ik tink datst yn dyn libben aardich wat bananefisken sjoen hast,’ sei de jongeman.
Sybil skodholle.
‘Nee? Wêr wennest eigentlik?’
‘Wit ik net,’ sei Sybil.
‘Fansels witst dat wol. Dat hearst te witten. Sharon Lipschutz wit al wêr't se wennet en sy is noch mar trijeëninheal.’
Sybil bleau stean en skuorde har hân los. Se krige in neatsizzende skulp op en bestudearre him sekuer. Se liet him wer falle.
‘Whirly Wood, Connecticut,’ sei se en rûn wer fierder, mei de bûk foarút.
‘Whirly Wood, Connecticut,’ sei de jongeman. ‘Leit dat net tafallich by Whirly Wood, Connecticut?’
Sybil seach him oan.
‘Dêr wenje ik,’ sei se ûngeduldich. ‘Ik wenje yn Whirly Wood, Connecticut.’
Se rûn in pear stappen foar him út, loek de rjochterfoet omheech mei de lofterhân en hinkele twa of trije kear.
‘Do hast gjin idee hoe't dat alles ferhelderet,’ sei de jongeman.
Sybil liet har foet wer los. ‘Hasto “Little Black Sambo” lêzen?’ sei se.
‘Grappich datst my dat fregest,’ sei er, ‘Ik haw it fannacht tafallich krekt útlêzen.’
‘Fleagen dy tigers hieltyd mar om dy beam hinne?’
‘Ik tocht dat se noait ophâlde soenen. Ik haw noch noait sa'n soad tigers sjoen.’
‘Der wiene mar seis,’ sei Sybil.
‘Mar seis!’ sei de jongeman. ‘Seisto mar seis?’
‘Hâldsto fan kearsfet?’ sei Sybil.
‘Of ik fan wat hâld?’
‘Kearsfet.’
‘Lekker. Do net?’
Sybil knikte. ‘Hâldst fan oliven?’ frege se.
‘Oliven - ja. Oliven en kearsfet. Ha 'k altyd by my, wêr't ik ek bin.’
‘Meist Sharon Lipschutz graach lije?’ frege Sybil.
‘Ja. Jawis,’ sei de jongeman. ‘Wat ik foaral aardich fan har fyn is dat se noait gemien is tsjin lytse hûntsjes yn de lobby fan it hotel. Lykas dy poppige buldog fan dy frou út Kanada. Do wolst it miskien net leauwe, mar der binne soms lytse famkes dy't yn dat hûntsje ompjukke mei harren ballonpypkes. Soks docht Sharon net. Se is noait gemien of ûnaardich. Dêrom mei ik har graach lije.’
Sybil hâlde har stil
‘Ik mei graach op kearsen kôgje,’ sei se op 't lêst.
‘Wa net?’ sei de jongeman en hy fielde syn fuotten wiet wurden.
| |
| |
‘Oei! 't Is kâld.’ Hy smiet it luchtbêd plat op it wetter del. ‘Wachtsje efkes, Sybil. Wachtsje oant wy wat fierder de see yn binne.’
Se wâden troch oant it wetter by Sybils mul stie. Doe tilde de jongeman har op en lei har mei de bûk op it luchtbêd.
‘Hast noait in badmûtse op of sokssawat?’ frege hy.
‘Net loslitte,’ gebea Sybil. ‘Hâld my goed beet.’
‘Juffer Carpenter. Asjeblyft. Ik wit wat ik doch,’ sei de jongeman. ‘No goed de eagen iepen hâlde ofst ek in bananefisk sjochst. It is in prachtdei foar bananefisk.’
‘Ik sjoch gjinien,’ sei Sybil.
‘Dat is begryplik. Se hawwe hiel nuvere oanwensten.’ Hy treau it luchtbêd noch hieltyd foar him út. It wetter kaam him hast oan 't boarst ta. ‘Se hawwe och sa'n tragysk libben,’ sei er. ‘Witst wat se dogge, Sybil?’
Se skodholle.
‘No, se swimme in grot yn dy't fol bananen leit. Der is neat oan harren te sjen as se der ynswimme. Mar ienkear binnen tjirgje se harren as bargen. Echt, ik haw wol bananefisken sjoen dy't in bananegrot ynswommen en net minder as achtensantich bananen opfrieten.’ Hy stjoerde it luchtbêd en syn passagier temûk in stap fierder nei de kym. ‘Dan wurde se fansels sa grou dat se de grot net mear útswimme kinne. Se passe net mear troch de doar.’
‘Net te fier,’ sei Sybil. ‘Wat bart der dan mei harren?’
‘Wat bart der mei wa?’
‘De bananefisken.’
‘O, do bedoelst neidat se sa'n soad bananen iten ha dat se dat se net mear út de bananegrot komme kinne.’
‘Ja,’ sei Sybil.
‘It docht my sear dat ik it dy sizze moat. Se geane dea.’
‘Wêrom?’ frege Sybil.
‘Se krije bananekoarts. In ferskriklike sykte.’
‘Dêr komt in weach oan,’ sei Sybil senuweftich.
‘Wy negeare him. Hy is ús te min,’ sei de jongeman, ‘Twa snobs.’ Hy naam Sybils ankels yn 'e hannen en drukte se nei ûnderen en nei foaren. It luchtbêd dûkte oer it heechste punt fan de weach hinne. It wetter makke Sybils blonde hier dweiltrochwiet, mar se gûlde it út fan wille.
Doe't it luchtbêd wer rjocht lei, fage se in wiete, slûke tûf hier út de eagen wei en rapportearre: ‘Ik haw krekt ien sjoen.’
‘Wat sjoen, myn leave?’
‘In bananefisk.’
‘O God, nee!’ sei de jongeman. ‘Hie er bananen yn 'e bek?’
‘Ja,’ sei Sybil. ‘Seis!’
De jongeman tilde ynienen ien fan Sybils wiete fuotten op dy't by it luchtbêd
| |
| |
delhongen en tute de holte fan de soal.
‘Hee,’ rôp de eigenares fan de foet, wylst se har omdraaide.
‘Wat, hee? Wy geane werom. Hast dyn nocht?’
‘Nee!’
‘It spyt my,’ sei er en skode it luchtbêd wer de kant fan it strân út, oant Sybil der fanôf stapte. It lêste eintsje droech er it.
‘Hoi,’ sei Sybil en rûn like fleurich de kant fan it hotel út.
De jongeman die syn badjas oan, loek de kraach ticht en proppe syn handoek yn 'e bûse. Hy naam it glêde, ûnhânsume luchtbêd ûnder de earm. Hy sjokte troch it moudige, hite sân nei it hotel.
Yn it souterrain, dat de hoteldireksje ornearre hie as yngong foar it baaifolk, stapte in frommis mei sinksalve op de noas tagelyk mei de jongeman de lift yn.
‘Ik sjoch dat jo nei myn fuotten stean te sjen,’ sei er tsjin har nei't de lift him yn beweging set hie.
‘Pardon?’ sei de frou.
‘Ik sei: ik sjoch dat jo nei myn fuotten stean te sjen.’
‘Nim my net kwea ôf, sis. Tafallich sjoch ik nei de flier,’ sei de frou en rjochte de eagen op de liftdoarren.
‘As jo nei myn fuotten sjen wolle, sis it dan,’ sei de jongeman. ‘Mar wês der net sa godferdommese stikem yn.’
‘Lit my der hjir asjeblyft út,’ sei it frommis gau tsjin it famke dat de lift betsjinne.
De doarren skoden iepen en de frou stapte nei bûten sûnder om te sjen.
‘Ik ha twa normale fuotten en kin gjin inkelde godferdommese reden betinke wêrom't ien dêr nei stoarje moatte soe. De fjirde, asjeblyft.’ Hy helle de kaai fan de keamer út de bûse fan syn badjas.
Hy stapte út op de fjirde ferdjipping, rûn de gong troch en gyng keamer 507 yn. It fertrek rûkte nei nije keallelearen koffers en neilelak-remover.
Hy seach flechtich nei it famke dat te sliepen lei op ien fan de lits-jumeaux. Doe rûn er nei de koffer, makke him iepen en helle ûnder in steapel koarte broeken en himden in Ortgies kaliber 7.65 automaat wei. Hy loek it magasyn der út, beseach it en stiek it der wer yn. Hy spande de hoanne. Doe stapte er op it lege bêd ôf, sette him del, seach nei it famke, rjochte it pistoal, en skeat in kûgel troch syn rjochtersliep.
J.D. Salinger, ‘A perfect day for bananafish’. Ut: Nine stories [1953].
Utjefte: Little, Brown and Company, Boston/Toronto/London.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd