Skriuwe en net achteromsjen? (3)
Wie een hedendaagse roman wil lezen, moet niet bij onze schrijvers zijn, want die kijken alleen maar achterom. (Herman Stevens, nrc Handelsblad 5/8/00)
In 1925 sei Menno ter Braak dat ut met de roman alle kanten opgong, behalve de goeie. Herman Stevens befynt sich dus in goed geselskap. Ik sú trouwes nyt wete wat un hedendaagse roman is. Mut soa'n roman gaan over junks, de konsument, sinloas geweld, poldermodel, housemúzyk, mobyltsjes, privatisearing of de hogere hotelskoal? Dat lykt my earder un fòrm fan trivialisearing. De laaste eigentydse romans binne skreven deur skrievers dy't un skerp oog hadden foar de ferdwining fan de burgerleke klasse: mar dy hadden dan oek un echt tema te pakken. We mutte mar gewoan geniete fan goed skreven ferhalen en de eigentydse saken op internet bekike of in kranten en tydskriften leze.
D'r is trouwes wel un romanfòrm dy't eigentyds is: de misdaadroman. Begonnen met gentlemaninbreker Lord Lister in ut mondaine Europa, fia de hardboiled detective in ut korrupte Amerika, spionaazjeferhalen in 'e kouwe oarloch en de maatskappijkritise observaasjes fan Sjöwall en Wahloo, is-y nou anland bij hedendaagse saken as advokate- en rechtbankthrillers, searymoardenaars en andeleswendel. Sien ut gewetenloaze karakter fan de misdaad speult de misdaadroman nou eenkear wat makkeleker in op de aktualiteit as de klassike roman met syn tema's as liefde, doad en ut meensleke tekòrt.
Pieter van den Berg
Auteursrechtelijk beschermd