|
| |
| |
| |
Wilco Berga
Liet fan oaren
Hiest de moed ús it sjongen by te bringen,
do, de ienichste dy't prate mocht;
master fan toan en liniaal op ambyld,
wiest ús liet mei hannen en fuotten.
Symfonyen klonken, fan ien dy't
wichtiger wie as de jonge krie foar 't rút,
trije fammen op ien fyts.
Se seine datst gjin hûs hiest, sels gjin bêd,
mar slieptest ûnder woartels fan 'e wylch,
lykas de rôt yn 'e sleatswâl,
ûnberikber foar de hoan, it knisterjen,
Dyn tsjuster stal woe dat wy songen op
suvere, hast religieuze toan, en
diest it foar, as ôffurdige fan ingels,
sonoar, fibrearjend; hiest it oer skientme,
nea oer myn stikem swijen.
Bist earne stoarn, se sizze yn 'e sliep,
do rôt, dêr yn dyn hoal, dyn dampich bêd.
Skerp harkjend, hear ik immen sjongen,
lûder as it liet fan oaren.
| |
| |
| |
Doarp mei flaggen
Ik ryd de dyk del, dy fan Himmelum
nei Starum oer de gloaiïngs fan Warns,
en fan fierren is 't al dúdlik,
dizze doarpen hawwe wat te fieren.
De stêd hat my bedoarn mei flaggen,
tekens fan opteinens yn alderhande
kleuren. Sa'n stêd hat altyd wat te fieren;
as de kat werom is, as winkels iepenje,
hast alle dagen wol in jierdei, en ik
kocht my earm oan kadootsjes.
Suver elk haw ik dêr moete;
de rike en de earme, de slûge, de tûke,
de beskiedene, de lieder.
Dy har heiten, heiten fan 'e skiednis,
wiene yn dat jier ferslein fan see
Ik ryd by flaggen lâns, de grutste stiet
Kloften jongfolk, bern fan 'e skiednis,
sis mar dy fan no, ha dúdlik wat te fieren.
| |
| |
| |
Eilânliet
In wykein yn 'e winter de stêd út;
nei see, om te swalkjen en om sicht op
it ûnmjitlike. Sitst mei heechút fyftjin
oare reizgers op 'e hege, wite boat dy't
oeren omdwaalt yn 'e middeisskimer,
en dan dochs ynienen it Waadeilân.
Ein fan 'e reis is hotel Brandaris,
yn 'e gong bernefytskes, wiete jassen
en as iere snie in spoar fan gielwyt sân.
Yn in sealtsje ploechjes gasten, pratend
op sêfte toan, op skilderijen fine rêdings
plak, skippen stean yn alle rêst yn brân.
Hurder lûd komt fan de iters, in bern
smyt mei bestek, mem is dôf.
Gjin sicht op see, dochs draacht in hûn
de roken mei en is it wachtsjen op
it fjoertoerljocht oer dakken op 'e oare
kant in kwestje fan sekonden.
Hearst de hoarn fan de lêste boat,
trije kear in heaze rop, suver skuldich;
ûnûntkomber is men eilân wurden,
libjend op ôfstân, smokend, drinkend.
Tij is kearend, ljocht is hastich, flechtet
hieltyd oer deselde dakken. Ast yn 'e
moarntiid fuort giest, hast it oan 'e skuon,
stiiffêst, oant yn 'e stêd it gielwyt sân.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd