Trotwaer. Jaargang 32

[p. 376]

Willem Schoorstra

De see baarnt

De see baarnt. Har weagen lôgje yn
it bolderjende lûd fan stilte,
slikje oan 'e rânen fan it lân
dat huveret ûnder de tongen
fan har hite, wiete langstme. En

yn in reafallige loft fleane
miuwen fan geniet mei eagen fol
jiske; oer de see, it lân, fan roet
beslein. En fûnken spatte (as
likefolle stjerrebern boppe

harren) fan it oankommen fan
de brâning, it swiere sykheljen
yn de skulpen fan it lân. Sa binn'
it wetter en d' ierde de mjitte.
Neam my lân. See sil ik dy hjitte.

[p. 377]

Dies irae

yn 'e bek fan 'e keamer, de bakstiennen tosken
tusken it oantaast toskfleis fan feal behang;
it kâlde ljocht fan in strjitlampe, ophongen yn
it ramt fan in rút, yn it neihymjen fan 'e nei
nacht har amme; fersêde fan reek en drank

bûten waret de sabeare stilte fan in stêd

fan it bêd út wei hear ik it wjerlûd fan
útholle wurden omspoekjen yn hûkjende
skaden, spytgnyskjende skimen dy't do en ik
it libben skonken hawwe, yn it opspyljen fan
in lêst' besykjen; in blyn fielen fan hannen

wat net wie liet him ek yn 't fleis net wurde

tusken de lekkens en de tekkens njonken my
it leidich lânskip fan dyn blûne foarmen,
frjemd fier fuort al, ferdizene yn 't witten
fan it loslitten dat mei de dage as in
fonnis oankomt, monkeljend yn lege strjitten

[p. 378]

Sjongpaden yn dreamtiid

wekker waard ik mei in dream
noch yn 'e eagen, in âlde dream
fan doe't de weareld skepen waard
út lûd en klank, al sjongend
beneamd wat bestean soe mei

de herteklop fan libben; en
paden waarden spûn, in triljend
web fan harmonije dêr't ik
lâns reizgje koe, fol myn siel fan
lieten foar de stim; en bisten

begelaten my, it kleare wetter
wie myn bloed, ierde de bonken,
myn hertstocht wie de wylde wyn:
hill'ge wie ik yn in hill'ge
tiid; oant mei't ûntweitsjen

stadichoan it byld ferfleach, it
ljocht fan in oare sinne oer
my foel, foetus yn in flakke
poel; en langjend stoep ik yn
de foarste dei, taaste nei

in liet om ek dizze weareld
wer te kennen; mar gjin meldij
kaam oer de lippen, gjin sjongen
klonk yn wat no wie; swijend
stie ik yn in leech fermidden