Trotwaer. Jaargang 32

[p. 331]

‘Lit wêze wat wêze wol, it komt dochs oars.’
Tjitte Piebenga

De wekker yn it pantsje mei grint en sinten rattele in ûnbidich gat yn it sykheljen, heal ûnder de tekkens. In earm spatte fûl ûnder it tek wei en mei de folle hân krige it apparaat in bêste optater. Dat foel dan ek opslach stil.

- Dy docht it nea wer, sei se, wylst se gapjend sitten gie en mei de strakke earms fier boppe de holle rekte. Se sloech de tekkens tebek, stapte fan bed ôf en reage de gerdinen oan 'e kant. Nijsgjirrich kipe se nei bûten, dêr't rein en stoarm besochten de ruten fan 'e flat lytsman te krijen.

- Wat in rotwaar, konstatearre se.

Se smiet har pyjama op it bêd en mei in fluch efterinoar optillen fan de knibbels sweefde it broekje der efteroan. Yn ien rin wei hippele se ‘haidawytska’ sjongend de douche yn, dy't agressyf begûn te pjutskjen en te dampjen, mar dat hâlde har net tsjin om ‘haidawytska’ mei in koloratuergliderke ôf te sluten.

Wriuwend en winend yn in mânske handoek kaam se ta de douche út.

- Wat wie dat hearlik.

Se smiet de handoek oer it bekling fan in stoel en gie al hippeljend op 'e kast ta, dêr't se mei oerlis en hinne en wer skowen fan kleanstokjes har kar die. Foar de grutte spegel klaaide se har mei drok beweech fan hannen en earms oan. Se beseach de fertuten, dy't har sa't it like net ôffoelen, want mei lytse knikjes fan 'e holle karde se elts detail goed.

- Dat is dat, núndere se.

Se begûn mei har hier, dat se fia de kaam yn lange, ljochte tressen sà oer har skouders en rêch weagje liet, dat it ljocht der mei lytse fûnkjes en glitterkes yn sparke. Noch ien opnimmend sjen yn de spegel, doe gie se nei it finsterbank om it polshorloazje te pakken.

- Ferdeuld, sa let al, sei se, wylst se it bantsje tusken pols en mage fêst sette. Hastich stiek se it pintsje yn it gatsje en gespe de saak ticht. Undertusken wie se al op in sjutteltsje ûnderweis nei de koken.

- It soe krekt wat foar my wêze, de earste deis al te let.

Yn sân hasten kôge se in krekker op, dy't se hast kokjend fuort spielde mei in pear slokken iiskâlde molke, de flesse oan 'e hals.

- Ik helje it al net iens mear, acht oere al.

Mei panyk yn 'e eagen skeat se de koken út, rjocht op de tillefoan yn 'e keamer ta.

- Hok nûmer ha se hjir ek al wer?

[p. 332]

Se griste it tillefoanboek der by, dêr't se rimpen yn begûn te blêdzjen. Doe't se fûn hie wat se socht, kletste se it plat op 'e flier en begûn te draaien.

- De Dulf 396, kin der as de wjerljocht in taksy komme?

- Nee? Alle weinen beset?

- Mar ik moat om healwei njoggenen yn in nije baan begjinne.

- ......................?

- Goed, ik stean by de lift.

Se kletste de hoarn der op, jachte nei de hal, rûtste yn ien feech yn 'e jas en stie yn 'e lift ear't se it suver yn 'e rekken hie.

- Poepoe, sei se.

Under kommen soe se nei bûten ta om dêr te wachtsjen, mar doe't de doar har út 'e hannen en de rein har yn it antlit sloech, betocht se har. Mei de sjaal yn 'e nekke en heech om it sparkjende, lange hier, stie se fan de iene op 'e oare foet wippend en troch it glês fan de doar kypjend te wachtsjen. Ynienen bleau se stokstiif stean.

- Dat ek noch! Myn tas fergetten, en ik ha 't net mear oan tiid om nei boppen.

In klakson jammere lûd en twingend troch it bolderjen fan de wyn en it kletterjen fan it reinwetter hinne. Se smiet de doar iepen en harsels foaroer yn it skuorren en warreljen fan de stoarm tusken de hege flats. It reinen kletste har by mingels tagelyk yn it antlit.

- Stommeling dy't ik bin, ik hie in reinmûtske opdwaan moatten, raasde se, suver oer it bolderjen hinne.

Se loek sa hurd as it mar mooglik wie it portier iepen, en doe liet se har neist de sjeffeur falle, alteast, dat wie se fan doel, mar healwei bleau se hingjen. Mei de iene skonk yn 'e Mercedes 280 zoplu en de oare der bûten koe se net fierder.

Mei prykjende eagen stoarre se nei it antlit fan 'e sjeffeur, dat troch de wat feale dashboardljochtsjes yn it healtsjuster suver gluorkjend opskimere.

Se woe wat sizze, mar de wurde bleaunen har hingjen en se stoareage mar.

- Ja, stap no mar yn, sei er.

Se fermanne har, gie sitten en loek it portier efter har ticht. Doe slokte se in kearmannich, mar ûndertusken hâlde se syn antlit mei har grutte, dûnkerbrune eagen fêst.

- Do.... eh.... ik ....! sei se.

- Goed, wêrhinne?, frege er net ûnmyld.

Ynienen wie se beret.

- It wurdt tiid datsto dyn hân fan 'e klakson hellest!

- Nim my net kwea ôf.

It gejammer hâlde fuortendaliks op.

- Twibaksmerke, sei se.

[p. 333]

Wylst de rutewiskers mear as healwiis hinne en wer jachten en de taksy begûn op te lûken, seach se him fansiden oan. Syn hiele antlit taaste se ôf, de min-ofte-mear reade wangen, dy't, lang net glêd skeard, har tusken earen en mûle suver jongeseftich ûntjoegen. En de stielblauwe eagen en de kantige noasters, it dûnkere hier, it foarute kin.

- Ik moat hjoed foar 't earst begjinne, stammere se heal.

Hy seach har fansiden oan, in fyn spotglimke yn 'e eagen.

- Dat kin eltsenien net sizze, sei er.

Se fleagen de Goudenreinstrjitte yn, fytsers ûntwikend en sadwaande slingerjend.

- Moat it sa mâl? frege se.

- Do bist ferdomme krekt as alle oaren, batste er der út.

- Riid dan ek wat stadiger.

Hy seach har wat flucheftich oan. Se die har holle hastich de oare kant út. Boppe oan har hals en by de earen waard har hûd wat dûnkerder, it like suver op einepikefel.

Op 'e hoeke by de Grinzerstrjitwei moasten se wachtsje. Se seach him foarsichtich fansiden oan. Syn holle gie skokeftich fan rjochts nei lofts en bleau efkes letter de lofter kant oer hingjen. Doe't der in gat yn it ferkear foel, sette er fûl útein en skeaten se wat oerhingjend de strjitwei op.

- Wat dochsto?

- Skoaljuffer.

- In goede baan.

- Ja.

Se rieden de Twibaksmerke op.

- Wêr moatst wêze?

- Stopje hjir mar, sei se.

Hy soe de taksy krekt in parkearplakje ynstekke, doe't in grutte wite bestelwein harren foarbyskeat en mei gûlende remmen skean foar de taksy lâns it parkearplakje ynpikte.

- ‘Fryslân Plan b.v.’, lies se lûdop.

- Wel àllèmàchtìch!!! âle er.

Se sloech hast mei de holle tsjin it foarrút oan, sa hurd remme er, mar doe wie hy der ek al út. Him net bekroadzjend om wyn of wetter raamde er it portier fan de bestelwein iepen en loek de sjeffeur der út, dy't er mei in sonoare klap mei de rêch tsjin de bestelwein oanbonke.

Earst doe krong it ynienen ta har troch wat him neist de bestelwein ôfspile. Se fleach de taksy út en spatte op 'e wrakseljende manlju ta, dy't oer de stoarm hinne lûd op elkoar ynraasden. Yn 'e gleone hastigens seach se de grienútsleine stammen net, dy't gâns in ein efter de iepen efterdoarren fan 'e bestelwein útstieken, dat se klapte der net ûnsêft tsjinoan. Doe't se, nei

[p. 334]

de siken gapjend, wer wat ta har sûpe en stút kommen wie, wraksele se har kibich tusken de manlju yn en drukte se sa goed as se it mar koe út elkoar.

- Jim lykje wol bern, raasde se.

De sjeffeur fan de bestelwein sette har net ûnfreonlik oan 'e kant en gie op syn opponint ta.

- Hjir moatte wy ris omstannich oer prate. Sjoch ris, in omke fan my, of eins wie it gjin echte omke, wy neamden him allinne mar sa om't er ús tredde buorman wie, hat ek ris......

- Ferrek do mei dyn omke, sei de misledige partij, en hy sette mei de kop yn 'e nekke op syn taksy ta, dy't er jankend fuort skuorre liet.

Se sprong sawat de Twibaksmerke op. Mei de hannen yn 'e loft en de lange sjaal wapperjend yn de wyn, draafde se efter de taksy oan.

- Ik ha net betelle, moarte se, jammerjend yn 'e stoarmige wetterfal. De sjeffeur fan de bestelwein die de portieren op slot en rûn, wòl om 'e grien útsleine stamme hinne, it skoalplein op. Der wie neat oan him te merkbiten.

Under in paraplu, dy't hyltiten fûleindich omheech klapte, gie Daniël Daen oan it smaaiizeren, grien ferve stek foarby, mei efter him oan syn kuierklubke:

-..... onweer wind of regen..... deren ons niet..... wij kunnen er wel tegen.....

(Twadde haadstik út de mei de tiid te ferskinen sammelbondel Fryslân Plat bv.)