Trotwaer. Jaargang 32

[p. 328]

Tsjits Peanstra
Undertusken

I

Sa wiene dagen, sinnige dagen
it sân omtrint wyt, it wetter blak, de
stuollen op 't balkon, de lûde stimmen
fan fakânsjefolk kilometers fier.

Under in parasol sochten wy skaad,
it ljocht wie hjir oars, mylder en wreder
wy koenen it gefaar net, lieten ús
samar ferbrâne, wie dit ús lân wol?

Letter doe't it jûne, it folk nei hûs
fiskers thús kamen, it boat ôfladen
mei netten en fisk - glinsterjend sulver -

strekten wy de loaie lea en laven
ús mei de fruchten fan it âlde lân
wy dangelen lâns 't wetter op it strân.

[p. 329]

II

Nea wiene wy mekoar sa nei as doe
gjin minske dy't ús koe, de taal ferstie,
wy liezen it ferhaal fan it folk yn
donkere eagen en laitsjen dat klonk

oer de pleinen en bylâns de kaden
wie dit ús thús? Do wiest myn feiligens,
do wiest hjir myn skûlplak en myn taflecht
wy soene mekoar net wer ferlieze.

Oan de beammen hongen apels dy't wy
net koene, sa swiet en sa waarm fan kleur.
De roken oer it fjild wiene £s frjemd

mar se waarden ús al hiel gau eigen
en joegen ek betrouwen foar letter
dêr bouden wy in hûs oan it wetter.

[p. 330]

III

Sa gongen de sinnejierren foarby
hiel stadich slûpte stilte yn tinken
en praten en waardsto my minder nei,
waard ik dy frjemd en hiesto my ferlern.

Der wiene gjin fakânsjegongers mear,
gjin parasol stie langer op 't balkon,
de haven lei hast droech en ek de fisk
stie deis net mear by ús op it menu.

Rudige apels hongen oan de beam
en oer de bergen kaam in kâlde wyn,
dyn earmen joegen my gjin hâldfêst en

feiligens mear. Doe't de stoarm oanboaze
wie it om hûs en hear net mear fertroud,
ús hûs wie makke fan fermôge hout.