Trotwaer. Jaargang 32

[p. 320]

Albertina Soepboer
Hotel History
In poëzijtaalskiednis tusken Grins-Glasgow-Newcastle-Grins

Morrigan

She came to me, masked in dreams
when I was trying to drown my self
in the neonlight of freshly made heavens.

The cart and her body were covered
with old layers of muddy wasteland.
I coughed up earth herself when I woke
up that morning. The fog was still there.
My hands trembled like an archaeologist
wandering in ancient burial chambers.

The rattling of bones filled my ears.
New flesh started growing rapidly and
around her eyes the faint blue circling
winding coiling was coming on again.
An enormous mouth breathed foul air,
deep lust for battlefields and males
and all kinds of death and sorrow.

When she looked at me, I recognized
my own face in hers. For a long time
I had been feeding on her grounds.
The grass tasted like salty seaweeds.
Our skin felt like old manuscripts,
the lies made it crumble to pieces.

[p. 321]

 

I was slowly discovering new storylines.

 

Once she wore the face of a light owl,

 

living on the silver branches of a fir.

 

Nobody could deceive her night eyes.

 

She was the driver of pitch-black horses,

 

the earth roared when they passed

 

on their way to restore the old ways.

 

 

 

And I felt her healing hands, dripping

 

with white ink on blue sheets of paper.

 

It opened what had been hidden till now.

 

 

 

She comes to me, unmasked in sunlight.

Blanche-Neige

Wie se sa, Sniewytsje, sa tin, de eagen
wiidticht, swarte klean oan, frissels as
wie se seis jier, petit Frânsk pratend en
tagelyk net sjen, net witte dat de wrâld
rûn draait as it reint en wer reint en ik
de fiters fan 'e berchskuon losmeitsje
de wollen trui útdoch en Sniewytsje my
begluorket as in lyts fûgeltsje dat omhipt
by in stikje bôle, skrilheech laket yn bêd.

Se docht de doar fan 'e douche iepen
en ik skrobje sân blabze see tiid stien
fan it liif ôf no bin ik it dy't laket, djip
leech yn 'e keel en Sniewytsje wachtet
oan 'e oare kant hear ik har noaske
drippen, har eagen blieden, har mûle
fallen en wy moetsje inoar by it fjoer.

Ik meitsje tee, bak de aaien mei spek
at se omrint yn 'e linen fan it mearke
dat gjin begjin hat as de bekende ein
har snaffeltsje haffelt yn it ieten om en
stadich weve de libbens yninoar, myn
toan wurdt harres en wy blaze de mûle
leech boppe de grutte koppen mei tee.

[p. 322]

 

Fingers mei spekfet fertelle it ferhaal

 

fan ierdmantsjes dy't ivich om goud

 

sochten, de grutte prins dy't net kaam

 

de hûnger dy't mei de dei grutter waard

 

en de bonken longerje liet en no raant

 

it fel fuort sjocht my oan iepen eagen

 

wylst fjoer har skaad fûlskerp dûnsje lit

 

en de nacht no sil sûnder dreamen wêze.

Yn the Museum of Antiquities

In readgele ring is it. Bead of red opaque
with yellow spiral pattern. Oer it stiennen
paad springe kleauwen iepen, sjoch ik dy
stean yn it tsjuster drukst my tsjin de wâl
skuor ik de skiere pij wer fan dyn hûd wei
oant it bist tosken sjen lit en wy weiwurde
yn it sirkeljen dat wy tiid neamd hawwe.

It plak is noch bekend. Found at the top
of Dog Leap Stairs, between Keep and
Black Gate. Wy hienen it helle, do stiest
boppe oan 'e trep, gjin azem mear oer en
mar dan ús rappe draven oer de treden
foarby de poarten fan dizze wrâld, fierder
fuort as de swarte hannen dy't ús werom
skuorden de tiid yn, nei God en de hellehûn.

Se hawwe de ring datearre. 7 c. AD.
Newcastle upon Tyne. Doe wisten wy al
dat in siel wjukken hat. Spanwiidte metten
wy net. Wy setten ôf, fleagen de hichten yn
om del te stoarten mei stjerrend fleis altyd
kletterjende tiid bonken dea en dan inkeld
noch de rivier, streamend, dit meinimmend.