[Nummer 7]
Dwersreed
Jitske Kingma
Mail út Texas
Ik koe him fia e-mail. Yn 't begjin noch rjochte oan de hear Kingma. Oant ik ris skreau: by the way, I'm female. Hy sei dat er dat eins ek wol witte kind hie. Ik hie in opmerking makke oer frijpartijen nei in earste ôfspraakje. In frou fynt soks net fanselssprekkend en in man wol. Fûn hy. It gong oer syn earste roman.
Hy fassinearre my fan it earste mailtsje ôf. Hy wie doe noch frij ôfhâldend yn syn taalgebrûk. Hie grif ‘jo’ tsjin my sein as it Ingelsk him net fan dit dilemma ferlost hie.
Wy hiene it benammen oer syn haadpersoanen. Wêrom't se wiene sa't se wiene, wat hy se meijaan woe en wat dêr fan telâne kaam. Dat rûntsjemealle ta ús beider nocht hinne en wer fan Austin, Texas, nei Ljouwert. Hy mailde my faak alle nachten. Nei dat earste manuskript kamen der noch twa. Ik fûn dat er allemachtich spannende frijpartijen beskreau.
Soms wie er lilk op my. Dan hie ik him net goed begrepen. No hie 'k myn wurdboek ek in skoft kwyt west. En dan naam ik it mei formulearjen net sa nau. Hy fûn dat in slop ekskús en skreau der in koart ferhaal oer: ‘Jitske the first and the lost Prisma’. Ik fûn him ferskriklik lollich en de sinnen dêr't er mei ôfsleat wiene prachtich. Altyd orizjineel en faak heal yn it Nederlânsk, want syn seemansbestean hie him meartalich makke. Mar ik fergeat dan wol ris, dat er de essinsje miskien net hielendal fetsje koe. Sa skreau ik ris: ‘Je uitsmijters zijn ongeëvenaard.’ Hy tocht dat ik bedoelde dat er net doogde. Poerlilk frege er my: ‘Is jouw worst dan wel geworteld?’ In wike letter realisearre ik my, dat er sûnt dy tiid net mear mailde. Doe ha 'k it mar wer goed makke.
Wy fantasearren der wolris oer oft wy inoar treffe soene. Soe ik foar myn wurk net ris nei Amearika moatte? En op in dei mailde er: ‘Are you coming to the Verontreinigde Staten or what?’ Mar it like der net op dat myn oanwêzigens yn Amearika yn it belang fan de saak nedich wêze soe.
In pear wike letter skreau er, dat er nei Nederlân komme soe. De wyks dêrnei. En oft my dat paste. Ik skrok my rot en waard flink senuweftich. ‘Fansels kinst komme’, mailde ik, hoopjend dat er net trije wiken lang alle dagen mei my wekker wurde woe.
In fol fluchtskema joech my eefkes in wykje om der oan te wennen. Wat soe 'k dwaan. Ophelje? Is dat net wat te útwrydsk foar in skriuwkontakt? Ofstân ynbouwe? Drokte opfiere? Der binne safolle redenen om te rjochtfeardigjen dat je net yn it libben happe, al glânzet it je yn 'e mjitte.
Ach, tocht ik, 't is Himelfeartsdei, ik gean nei Skiphol. Hy hie my twa foto's stjoerd en ik herkende him fuort oan syn ‘gloomy look’. En hy wie noch lolliger as yn syn e-mails.
Ik haw trije prachtige wiken mei him hân.
Ofstân hoegde ik net te hâlden. Hy doarde my net oan te reitsjen. En hy hie der muoite mei, efterop myn fyts te springen as ik him troch Grins trape. Ik slingere ferskriklik en hy woe my net beetpakke. Hy bleau ek wolris stean as ik wer fierder gong. Of sprong der net op 'e tiid ôf. Sa leine wy no en dan te spinfuotsjen op it asfalt. De triennen rôlen my dan oer de wangen sadat de helpfeardigen soms in dokter skilje woene.
Ik fertelde him oer de grutte Friezereuny
Auteursrechtelijk beschermd