Trotwaer. Jaargang 32

[p. 227]

Albertina Soepboer
Jus Municipale Frisonum

Yn it ferline kaamst sa dizze wrâld yn:
stôkneaken en hûsleas wiesto doe noch,
ûnjierrich hymjend yn tsjustere nevel nacht
sochten de wolven beskûl yn 'e holle beam,
beseagen se dy mei de kop út de wyn wei
hongerich en do begûnst te skriemen.

Dat wie dyn taal, letter, doest dy dat
ferhaal noch te binnen bringe koest dat
heit beslein wie mei de fjouwer spikers
ûnder ikenhout, ûnder ierde besletten.

Do soest it wurd foar wurd optekenje,
oerlitte as in paadwizer nei ús no ta,
dêr't ik stôkneaken en hûsleas de wrâld
ynrûgele bin en sykje om in helder skrift,
wylst de doarren yn 'e dreamsiel wapperje,
goar beskildere, ik mei de boadskiptas
troch de greiden flean, griene tsiis deryn,
droege woarsten út in smoarge w.c. draaie,
ús deminte muoike einleas sûkerbôle smart
en myn frijer mei it ljochte hier en de poalsee
eagen in nuver skaad fan himsels wurden is.

Moarns soe ik skrieme wolle om 'e nachtmerje
as dat ûnjierrige bern doe, mar in pin wachtet
en ik sil betinke moatte hoe't wy it erfdiel
fan mem altyd wer ferpâne en ferkocht hawwe.

De grize tiden sille oan flarden falle op
skerp omline papier, yn slingerjende strofen
as langferwachte paadwizers, no't bûten
de ikebeam yn 'e folle bloei pronket en
syn nije hannen op myn skouders leit
oant alle wrâlden hierskerp trochkomme.