Trotwaer. Jaargang 32

[p. 155]

Harmen Wind

Foarbehâld

Woest wol wat dryster en bretaler wêze,
brûs op 'e bek en einekroas yn 't hier,
fûleindich mei dyn frijheid yn it spier
en 't froede folk ris goed it leksum lêze.

Do hiest wol graach wat grutter libje wollen,
mei wat mear faasje, wat mear aventoer,
spotgnyskje om de earmoed fan de sloer
fan feiligens, de treast fan hoal en golle.

Do soest sa stomme graach wat heger fleane,
in see-earn wurde, driuwend op 'e wyn
om del te stoarten op it oefte, earne
yn gea of weagen, in skelfisk of knyn.
Mar witst net iens oft earnen noch besteane
en mei dyn hichtefrees doarsto de loft net yn.

[p. 156]

Reis

Fieldest myn hannen, op dyn lichem ûnderweis
en folgest se benijd, dyn siken stiken.
Se skytskoarren, mar wisten net fan wiken
en lieten hertstocht mei har waarmte nei,
en mei har kiizjen langstme; do ûntjoechst
dyn lea, dyn driften krigen stim, ynienen
fernaam ik net mear wêr't myn hannen wienen,
mar fielde datst my as in hynder droechst.

Ik hie de leie net, hoe hie ik stjoere kinnen
op dizze reis? Yn 't giizjen fan dyn amme
hearde ik heech en ûnberikber fier myn namme,
klamme my oan dy fêst en liet dy rinne.

Fan'moarn fûn ik mysels, in sânruter, beskamme;
ik hie myn hannen wer, mar fierder lei 'k allinne.

[p. 157]

Wêzen

Ha my mar leaf, ik bin net te
betrouwen. Net yn myn groet
bin ik, yn myn beloften net.
Net yn myn earmen om dyn
neakenens, myn siken op
dyn liif, myn laits, myn lûd,
myn grime. Net yn myn
trou oan dy bin ik, ek yn
myn gean en kommen
hasto gjin hâld oan my.

Mar ienris sil, út leagen,
skyn, fersin, ik wurde wa 't
ik wie, as ik der net mear bin.
Wat soe ik sûnder dy.