Trotwaer. Jaargang 32

[p. 139]

Willem Schoorstra
Har wiete lea foldien

sa spraat it waad de skonken om
de basalten pier, de rysdammen,
flijt mei de amme fan 'e moanne
it wetter fan har skie no tsjin
de stiennen, blikke prikken, it lân

dat leit te wachtsjen, de slinken
dy't harren bedrinke sille oant
se weiwurde yn de krampen fan
hertstocht, de oerfloed as sâlte
sjampanje oer harren hinnespielt

en kriezjend derboppe de kobben
wite skaden fan ûnrêst, finzen
yn 'e kouwe fan ferwachting dy't
wolkjend oan 'e sinne hinget, en,
mear noch, tsjin de mjitlatte fan

de einder, in skym fan eilannen
hymjend tsjin it boarst fan 'e see,
de glandige dy't har wiete lea
foldien wer fan it lân weromlûkt,
it puollemuolkjend lizze lit

(Rektifikaasje maartnûmer, side 51)