Trotwaer. Jaargang 32

[p. 50]

Willem Schoorstra

Inkeld dan dyn hûd

de nacht hie dy en my út 'e rânsel
skodde, op 'e grûn goaid, lidden mjukse
ta in puzzel dy't wy gleonhjit oer
d' ierde skoden, mei tjirgjende ljisken
in moarn makken út moude en dauwe

yn 'e woastyn fan 'e dei wie ik dyn
skorpioen, gefaar foar de foet dy't my
trêdzje woe, de hân om my te bringen
nei it boarst, de spien om oan te sûgjen,
de nâle om my yn te kanteljen

mar dyn molke haw ik preaun, en de dea
haw ik yn dy jage, oantsto stoarn wiest
en wer opstiest, dyn hûd ferstrûptest mei
de slang dy't yn dy wie, de glêde boal,
it fonnis dat er yn syn tonge hold

de ferriederlike dy't him oanbea
oan de gier dy't de jûntiid fallen die,
dy yn de kloeren naam en op 'e nij
beskûl brocht yn 'e rânsel fan de nacht
my inkeld dan dyn hûd yn 't sân noch liet

[p. 51]

Har wiete lea foldie

sa spraat it waad de skonken om
de basalten pier, de rysdammen,
flijt mei de amme fan 'e moanne
it wetter fan har skie no tsjin
de stiennen, blikke prikken, it lân

dat leit te wachtsjen, de slinken
dy't harren bedrinke sille oant
se weiwurde yn de krampen fan
hertstocht, de oerfloed as sâlte
sjampanje oer harren hinne spielt

en kriezjend derboppe de kobben
wite skaden fan ûnrêst, finzen
yn 'e kouwe fan ferwachting dy't
wolkjend oan 'e sinne hinget, en,
mear noch, tsjin de mjitlatte fan
de einder, in skym fan eilannen
hymjend tsjin it boarst fan 'e see,
de glandige dy't har wiete lea
foldien wer fan it lân weromlûkt,
it puollemûlkjend lizze lit