Altyd wat!
Tr. Riemersma
Gjin boekefeest
Gjin boekefeestje mear. Temin skriuwers en temin omtinken yn 'e parse, seit Durk Hibma. Ja, mar ast neat dochst, krijst helendal gjin skriuwers en gjin publisiteit. It wie dochs wol aardich en no hat men niks. En lykas de Hearegod om fiif rjochtfeardigen Sodom en Gomorra net ferneatigje woe, hie de Hearedurk ek beslute kinnen om fanwegen fiif trouwe skriuwers it feest trochgean te litten. Winliken hat der mar ien kear in skriuwer ûntbrutsen, dat wie ferline jier doe't Benny Holtrop de boel stikke liet.
Durk sjucht mear nei de lju dy't nèt komme as nei de lju dy't wòl komme.
It is my ek net klear hoe't men mear minsken, mear skriuwers benammen, nei sa'n boekefeest krijt. It wie wolris wat in stive gearsit, moat ik sizze, en net altyd like fleurich. Wat te tinken fan in ynterview mei ien fan 'e Fryske Brontë-suskes oer har kanker? Ik hie it swingender fûn as Durk Hibma mei begelieding fan in afgeskeiden brasband út 'e Wâlden songen hie fan ‘En foar de kanker noch ienkear troelala!’ In bytsje dreech-kalvinistysk bytiden. Allerhande programmapunten moatte ôfwurke wurde lykas it bêst fersoarge boek en noch in nustje, en dan meie de skonken fan 'e flier. Mar dan is it yntusken alve oere. De grize permanintsjes gonne nei hûs om de beantsjes foar sneon yn 'e wêk te setten. Net dat dy no de feestfreugde oanbringe soenen, mar 't skilt al in heal sealfol folk. Men bliuwt wat ferlern achter en sjucht inoar ris oan en freget jin ôf: moatte wy no de eare fan it sûpende Fryslân heechhâlde?
De Frjentsjerter Koarnbeurs hat mar in lyts sealtsje, mar as de helte fan it publyk fuortrint, is dy seal wol fierste grut. Yn 'e foyer, dêr't it oars wol gesellich wêze kin, stanne sân útjouwers mei gesichten as âlde kwartsjes har boeketafels op te rêden: neat ferkocht en de hele jûn ferskiten. Hoe krijt de organisaasje it ek yn 'e harsens om hjir boeketafels ynrjochtsje te litten? Men komt hjir net om boeken te keapjen, mar om feest te fieren. Hawar, dy foyer leit der by as in ferlitten slachfjild en dan hokket men mar byinoar yn it gonkje tusken de skythuzen en de garderobe. Wy nimme noch ien, en miskien nimme wy dan noch wol ien, mar de kâns dat it noch gesellich wurdt, is minimaal.
It is allegearre efterneipraat, mar sa hie it dus nèt moatten. As men om alve oere hinne oanjout dat it ‘offisjele part’ ôfrûn is, dan is dat feitlik de ein fan 'e jûn. Ek al wurdt der oankundige ‘dat wy noch lang net nei hûs ta hoege’, ‘dat it orkest noch oeren spilet’, it publyk wit dat it dien is - en hâldt en draacht him sa: it nimt noch ien en giet nei hûs ta. It hie better west om de bekroaning fan it bêst fersoarge boek op trije oere te setten en om dêrfóár inkeld frijbliuwende en oerstallige programmapunten te plannen. Ynstee fan it boekhanlerskoar hie ik nammers om hynstemiddei hinne leaver in broadsje-kroket hân, want men wurdt op 'en doer wol roppich. Ik ha neat tsjin kultuer, mar op in feestjûn moat dat wol bysaak bliuwe.
Auteursrechtelijk beschermd