Trotwaer. Jaargang 31

[p. 486]

Willem Schoorstra

Ynwijing

troch de mieden, dy't de kleur fan de sinne
opsobbe hiene, giene wy, heane tsjammen,
knierjend tusken koartebroek en poddehier,
ruters yn it seal fan dôfhûdige dagen dy't
skombekjend ús spoaren ferneare moasten;

wer sjoch ik ús roppen en razen op it hiem
fan de ôfbaarnde pleats, de oerbleaune bonken
dy't priemkjend de himel beskuldigen, ferkoalle
klacht oan dôvemansearen rjochte, ieuwen fan
bodzjen faai, boereskaai ferwaaid mei de wyn;

mar it neare dat der hearske wie ús
treast; roekeleas saaiden wy fantasij
yn de spylhal fan de púnfal, it fan leechte
oanfretten, dat wy folden mei it kleauwen
fan de stilte, it brekken fan tarre klústers

oant wy rekken oan de dobbe, de heal
ferdroege, dêr't frosken sleau dreauwen
yn it lêste stealtsje wetter, net better
wisten as dat de wrâld ta slinken keard
wie, en breinroer sochten wy út 'e bringst

fan it hiem stiennen om te smiten, staken
om te spytsen, demoanejagers dy't in reach
fan yngewant en bloed spûnen fan kant
nei kant; doe't letter net in frosk mear libbe
droegen wy de wrâld yn kliemske hannen

[p. 487]

Sibbe

de dei lei yndodde
ûnder de sinne oer
my hinne, de dreamer
oan de wetterkant

yn 'e lijte dreau ik
oer it gers, de reiden
fyn beplomme beakens
op in belune tocht

oant damp my intere
fêstlei oan 'e kaai
fan wol, fan fochtigens
it sicht fertroebele

de wrâld feroare yn
in oard dat ik net koe
net witte woe, in lân
fan glandige geasten

ynbêde yn dize
kamen hja ûnmijber
tichterby, longerjend
nei in besibbe siel

fan huver befongen
seach ik hoe't it dampflues
wiek, en op my ta
twa swannen swommen