dochs hong ús dy adoraasje, dêr't wy net om frege hiene, oan 'e ein fan dy dei danich de kiel út. Dêrom slach ik jûn út foarsoarch de lûkjes mar wat del, want ik sit healwei de seal en dy is net grut.
Bruinsma smyt it mânsk literêr lichem achter de sprekkerstafel en bûcht him foaroer, wylst syn hannen de rânen fan de lessener omklamje. As in âlde buldogge dikert er troch de brilleglêzen it sealtsje yn, as om te hifkjen hokker ûnnoazele halzen er jûn wer bedjerre moat mei syn sublime oersettingen.
Toe dan mar. In priuwke fan de gedichten fan Ella Wassenaer, earst yn it Frysk, dan yn it Spaansk(!). Dizze man kin der wat fan, en dat yn sa'n drege taal. As wie it him mei de brijleppel yngetten. Dêrnei in gedicht allinnich yn 't Spaansk, dêr't wy stomkoppen fan riede meie, wêr't it oer giet. No, dêr bakke we fansels neat fan. Hawar, wy komme by Hadewych, de midsieuske dichteresse, dêr't Ypk har tige troch ynspirearje litten hat en wy hearre in oersetting fan it earste en lêste stik út har Strofische gedichten mei Natureingang. It Latynske kearfers yn it orizjineel hat Bruinsma sa litten, om't it oars tefolle ôfbreuk dwaan soe. Dêr moatte wy ús dan mar even trochhinne bite, it is net oars. Wylst de minnelieten troch de romte weagje en it plechtige ‘amen, àmen’ oan 'e ein stylfol útgalme wurdt, systeret de steurstjoerder wer in gesellich popmuzykje troch de lûdsprekkers.
Klaas heart it net. Dy is net mear te halden. Grutsk toant er ús syn oersetting fan de Mei fan Gorter. Hy begjint te lêzen. Hear ik dêr ‘hazzenuten’? Ynkringend eaget er oer de hollen hinne en ik fiel oanstriid om te dûken. It giet jin hyt en kâld oer de lea as Klaas mei bolderjende stim de fersen deklamearret en ta beslút mei ús de lêste drôve side dielt: Balder dy't syn lytse Maai yn it grêf delleit. It is deastil yn de seal. Wy binne allegear djip ûnder de yndruk fan Klaas Bruinsma, syn wurken taaste ús djip yn it moed. Wat in man!
Lokkich brekt Mindert de spanning mei in fleurich folksferhaal. Op it tragysk hichtepunt, as kij en hynders allegear stjerre as rotten, leit de seal heal yn swym fan it laitsjen.
As hikkesluter Boanstra, syn foarnamme is my ûntsketten. In nije stjer foar my, wat tsjûget fan net folle benul op dit mêd. Dêrom gean ik derfoar sitten. Boanstra begjint sûnder ynlieding yn de mikrofoan te preuveljen, begelaat troch it safolste folksmuzykje. Oan de foardracht sels kin ik kop noch sturt fine, mar miskien is er slim senuweftich of leit it oan myn oandacht. Boanstra hat de namme fan Klaas Bruinsma yn de saneamde ekofersen befrissele, dat dy libbet by it hearren dêrfan suver wer even op. Nimmen lit nammers skine dat er him werklik deaferfeelt, want soks soe fansels net botte yntellektueel lykje. Dom publyk bestiet net, seker net yn moai Gaasterlân en mei Klaas Bruinsma yn 'e buert.
It is oer alven. Boanstra nimt in swolchje wetter en komt der suver yn. Hy begjint no ritmysk foar te lêzen, amper mear artikulearjend. In pizer dy't dêr noch oer falt. Dramatysk smyt er de kop no en dan nei foaren of hy wipt mei wynbrauwen, wangen of noastergatten.
As útsetter twa fersen fan Jacobus Quiryn, dy't noch ien kear it wurd freget. It mei him spite dat er oan it begjin sa beskieden west hat. Ek no kin er lykwols koart om 'e hoeke.
Foar alle meiwurkers blommen. ‘Jelma Knol, tankjewol’, dichtet Klaas noch even, samar foar de fûst wei.
It moat my fan it hert: alle bewûndering en respekt foar de famylje fan de skriuwster. Gjin skyn fan ferfeling of argewaasje. In wiere
Auteursrechtelijk beschermd