Lêzers (8)
Je zoekt als lêzer iets wat je niet uit jezelf produceert, maar wat je wel als fundamenteel ervaart, en waarvan je weet: dit zou ik nooit zo kunnen zeggen.
J.J. Oversteegen yn Etalage (1999)
Nee, dan sykje ik tink dochs wat oars. Hieltyd konfrontearre te wurden mei de wittenskip dat ik eat sà net útdrukke kinne soe, it soe my op 'en doer de nocht oan skriuwen, faaks oan lêzen ek wol, weinimme. Dat moat my net barre want der lizze oeral yn 'e hûs noch steapels fan net-lêzen boeken. Boppedat bin ik optimist; ik tink nammentlik dat in hiel protte minsken as it der op oan komt dingen wôl goed of moai of bysûnder of oangripend sizze kinne mar dat it measte net achtslein wurdt, net registrearre en ûnthâlden, net delskreaun en net publisearre.
En dan noch, kin ik der wol fan op oan dat dy skriuwer(s) by wa't ik dy fûnemintele erfarings opdwaan moatte soe, it allegearre wôl fan harsels hawwe? Faaks wurdt der wol plagiaat pleegd, de teltsjes fan beppe of bernefaam neiferteld, hat in minnaresse de moaiste stikken skreaun of binne krekt dy dialogen dêr't je dan fan tinke: dit zou ik nooit zo kunnen zeggen, behoffene troch in redakteur fan de útjouwerij.
Ik haw yn de fakânsje nei Rungstedlund west, oan de Sont noardlik fan Kopenhagen, it hûs dêr't Karen Blixen har ferhalen, essays en oantinkens oan Afrika skreaun hat. De wrâld dy't se beskriuwt en brûkt yn dy ferhalen is foargoed foarby, mar it hat hàr wrâld west. De fernuvering mar ek de herkenning slacht wer ta en ik lit my meitroaie: ‘Ik hie in farm yn Afrika, oan de foet fan de hichten fan Ngong....’
Gosta Jellema
Auteursrechtelijk beschermd