Trotwaer. Jaargang 31

[p. 119]

Tsjisse Hettema

jûnslân

jûnslân
dimmen lân
fierste wite wivelân

learst it noait

oer
tichtskroeide groede
yn skimerlân
rint it bluodrich spoar
nei myn ferline
dat mar net fleurich wurde woe
mar wol opwinend

ik wie bang
ik wie lef
ik wie in skym
fan wat ik wêze moatten hie

en om de echte dingen te beneamen
sil my neat út hannen komme

mar wol it waanidee
dat ik hjir wie

[p. 120]

oerhearrich

ûneinich wie it
neist it spoar
boppenop

rein
sloech ferwaarme
ruten
yn in gruzich
isolemint
grimmitich stikken
op it
lanskip grien, grien
griemstee

yn de keningssel, in koartby weromlutsen
foarhûd, foargoed yn har
wytútsleine hanskrift
betsjut
sloech yn griemich spegelskrift
oer de rails
in neatsizzend lan werom

[p. 121]

leaf, leaf, ynleaf heitelân

lân tusken twa rêgen
achter de hân
wat leist dêr
nei de loft te snuven

blinkt dyn wang
fan ribsân en
glysterich
nei-floedsk merkteken
oan myn ear

lytse tepels haw ik
flústersto

dit lân is gjin ôfsobbe terpelan
mar skjinleech waaid
slinkelân

dyn rêch ek sa
tusken dy twa dobben troch
nei de kleau

[p. 122]

wettergong

wy wrongen ússels lâns
ieuwenâlde wettergongen in paad
doe't wy ûnderierdsk
it wetterpeil betwongen
dat ús stille gong in
pylgerreize waard
binnenyn

der wie sa'n frjemd brekber
langstme
om wetter en grûn
te ferbinen
mei in hân of in wurd

mar wy seagen mar wat om ús hinne

it dreau ús wer fierder
oer útsette paden

it eigen glysterich binnenpaad
wie doe de weromreis
al net mear wurdich