Trotwaer. Jaargang 31

[p. 99]

Tjitte Piebenga
Nêst it Planetarium

Van Balen. Tsjin de rymkâlde glêzen beäzerne,
de noazen: de oaljefant, dy't kofje tôge of
tee, in parasol boppe de frucht yn reiden koer.
Gjin sin'ljocht soe it blêd bedjerre, de frucht
dy't mûltocht wie. Sa kuerden hampelmannen, te
fier fuort en dreamen witwêrsanne. Hjir wie de
oarde sa tichteby, in oaljefant, te rônfelich
fan hûd mids farske kofjebeane, de rook dreau
om it âld stedhûs, sûnt lang fergetten dreamen.

Noch wie der gjin dea, de grêften net sjoen en
skiednis allinne ferhaal. Mar Ynje, dêr't de
boaikes wiene, ferheftich yn 'e útstalkast efter
it poalich glês. Súdsinnige palmen mei brune fammen,
yn klean dy't sarongs hieten en de noazen
in dûbeltsje. De tweintiger jierren mei de oppoetste
koperen stangen yn 'e romte alom, de
fekken tee. En eltse moarntiid waaid' er oer
Frjentsjer hinne, de iere rook fan Van Balen.

De slurf omheech, de fromme oaljefant, stadich
trêdzjend, weardich as dûmny, mei eltse moandei
wer in nije sint. Nea steatliker stapte er foar
ús boaikes, te land, ter zee en in de lucht, dy't
brieven liezen, fol ûnwennigens nei de polders,
en stammeren ‘lieve mem’ foar de distribúsje. In
hânfol advertinsjes mei de palmen, fergetten wijreek.
En fierhinne oer it Noard dreau linkenoan
it Ynje fan de nije generaasjes, sûnder Van Balen.