Earsucht? (2)
Jitske Kingma
Earsucht liedt talint
Ik skriuw as ik wol, as ik kin en as ik moat. Ik wol skriuwe as ik wat kwyt moat of wat kwyt bin. Ik kin skriuwe sadree't ik my net lam lizze lit troch deistige drokten. En ik moat skriuwe foar myn wurk by de krante, yn opdracht of om't it net oars kin. As it net oars kin dan giet it fansels, hâlde de tiid en ik gjin skoft en bin ik nei ôfrin ferlost fan in lêst en fiel my fol en tefreden. Dan twinkelt it talint, mar de earsucht sliept noch. Sûnder earsucht kinne je wol ta skriuwen komme. Want der passe in protte printen yn in burolaad.
By it nei bûten bringen komt de earsucht los. Je hoopje in gruttere rûnte te reitsjen as famylje, freonen en kunde. Wolle graach alles skjin op ha yn winkels en magazyn. En soe it net de nije Wadman wêze kinne, dy't sa feardich dizze wurden delkwattele hat? It giet ferkeard as je út naive alwittendheid fan jeugd of oare argeleazens wei je tekoart oan earsucht foar in bysûnder talint oansjogge.
Soms begjinne je gewoan mar te skriuwen, side nei side, en reitsje linkendewei it paad kwyt. Dan leverje je eat ôf dat rypje moatten hie. Ek wurdt in stik tekst wolris sa bepopke en beslipe, dat je it deaknuffelje. Yn bline leafde litte je dan de ôflaklaach mar sitte. By te min earsucht konstatearret de resinsint te min talint.
Ik wol skriuwe. Ik kin skriuwe. Mar dan moat myn earsucht myn talint liede.
Auteursrechtelijk beschermd