Trotwaer. Jaargang 30

[p. 236]

Durk van der Ploeg
Outcast

I

Foarsafier't men in byld
fan ús hat, it leit
bûten tiid en tiding.
De folksmûle, it meast
gapske wurdboek,
leit ús op 'e drompel
fan de ferdomden.
Wat dêroan folget hat
ús de moaiste nammen jûn:
dakleazen, strjitrotten,
nimmennetten. Wy
hawwe altyd west dy't wy
wiene; gedaanten yn
de wjerspegeling fan
oarmans fermoedens.

[p. 237]

 

It ljocht liicht net en

 

gedachten binne bûchsum

 

as read koper.

 

Wy bûge ús nei de werklikheid

 

as de hûn nei syn fretten.

 

Us hân nimt net.

 

Us hân fynt.

 

Nimmen sjocht ús.

 

Nimmen wit fan ús wegen.

 

Wy krûpe.

 

Elk rûkt de hoalen en rioelen

 

dêr't wy de nacht trochbringe

 

ûnder karton en teknûkere

 

krantenijs dat de oerfloed

 

achtleas efterliet.

[p. 238]

 

Us waarmte is kjeld. Us

 

gewisse it tsjindiel fan

 

de publike ûnderstellings.

 

De nacht,

 

in sigerich stasjon,

 

bewarret in seldsume

 

stilte mei metalen kommando's.

 

Wurch mar wekker begjint

 

ús dei mei in sigaret,

 

in slok oerbleaun yn 'e flesse

 

fan in foarich libben.

 

En dan de tôch fan it lichem

 

nei de automaat.

 

De sosjale jildfretter dy't

 

gastfrij gûchelt.

[p. 239]

II

De stêd in gesticht.
Middeis leist needlottich
op it finansjeel deiblêd
yn it park te sliepen.
Jûns tinkst dat immen dyn
freon is, om't er dy
om in sigaret freget.
Lit nimmen sjen datst jild hast.
Eangst driuwt as in fantoom
troch it tsjuster.
De wierheid seurt net.
Do hast alles en neat.
Dyn hân, trochsliten fan
lytsjild, bevet earm mar frij.

[p. 240]

 

Draachst dyn hert op it plak

 

dêr't in oar syn hûs wit.

 

As in swarte fûgel hipst

 

oer it hiem fan de wetjouwer.

 

Dyn sykjen giet nei skealike

 

úthoeken; it skaad fan

 

stegen en brêgen.

 

Gjin heroïnehoer dy't dy hyndert.

 

Dyn gewisse fielt as in

 

waarme tonge oan it befêrzen

 

izer fan in doarsklink.

 

Alle dagen komst de

 

freonlikens fan de dea temjitte.

[p. 241]

 

Do komst net lykas miggen

 

op it ljocht ôf.

 

It soe dy skroeie.

 

Mijst spegels op iepenbiere

 

toiletten om net te sjen

 

wa'st wiest. Dyn lichem

 

tilt de sûchkrêft fan

 

de ierde. Flitich trochrûne

 

fuotten yn beblette skuon.

 

Ynstinkt hâldt dy yn

 

beweging. Hormoanen bestjoere

 

dyn libben. Gjin fjoer sil dy

 

baarne, gjin grêf dy bedjipje.

 

In kâlde noardewyn blaast

 

rouwich nei dyn fynplak.