Trotwaer. Jaargang 30

[p. 200]

Goed fan bestean en menear
Benny Holtrop

Tritich graden, neffens it KNMI dan. Mar it wie mear! De hjittens stie triljend tusken de huzen, de klinkerts wiene gleon, it asfalt wie weak en kleverich, de stêd net om yn te wêzen.

Wilhelminus John Lieding kroep dy moarns, om in oere as tsien hinne, mei tsjinsin efter it stjoer fan 'e auto om nei it wurk. Wat soe er der wat foar oer ha as it net hoegde hjoed! Mar dêrta hie er no ienkear de namme net mei. ‘Wat in minske hjit, dat moat er jaan’, wie syn sizzen, sûnder him ek mar ien kear ôf te freegjen oft dizze sinskonstruksje sa wol doogde. Wa't lieding jout oan in grut konsern hoecht him om it korrekt brûken fan taal langer net te bekroadzjen, dêr ha jo it Schoeversfolk foar yn tsjinst!

Hoeden en och sa komfortabel glied de Jaguar fan Lieding wyls troch it ferkear. It wie rêstich op 'e wegen, de spits hie west, fan files wie gjin sprake mear, hoewol't soks by 't simmer ornaris dóchs al tafoel yn 'e fakânsjeperioade. Sadwaande ek stjoerde Lieding sels, de sjauffeur siet yn Spanje. Hy koe in oar freegje foar him te riden, hy wie nammers goed fan bestean en menear, mar autoride mocht er graach dwaan.

Nettsjinsteande dat er de airko oan hie, pûste en hime Wilhelminus John Lieding dat it in aard hie. It hie net drekt mei de waarmte te krijen dat er sa koartasemich wie, it lei him mear oan it feit dat er grouwélich fet en pafferich grou wie. It siet him slim dwers, al jierren, mar wat joech it noch en doch der wat oan! Suksessen mei diëten wiene foar him net weilein, hie bliken dien. Sels nei in wike as wat Montignakken, de ôfrûne winter, wie er net ôffallen, gjin gram! Hy wie der slim teloarsteld oer, benammen om't Montignac de boel wat oars oanpakte as al dy oare fermeageringsgoeroes. Dat it op neat útrûn befêstige wer ris it witten dat ôffalle nea wat fan terjochte komme soe salang't er dy kwaal hie: obstipative transpiratitis. Lieding hie der gâns mei ôfdoktere eardat it syktebyld wittenskiplik safier ûnderboud en yn kaart brocht wie dat men fan in sykte sprekke koe. Mar wat skeaten jo op mei it witten dat der in namme foar bestie, as it der op delkaam dat jo gewoan net switte koene? Wat waarmer it waard, wat mear 't de switklieren fan Wilhelminus John Lieding blokkearden, en wat benauder er it krige. Airko holp net, him wat luchtiger klaaie likemin. Fitnesstraining, sauna, Turkske en/of brobbelbaden, it lichem ferpofte it en stean it oerstallige focht ôf!

Sa ôfgeunstich as Lieding wêze koe op guon fan syn personielsleden! Der siet my dochs folk tusken dat mei sok waar as hjoed switte, stonk en roek as in kring! Hy hold stikem in listke by mei nammen fan manlike en froulike wurknimmers

[p. 201]

- út beide kategoryen omtrint likefolle! - dy't op it mêd fan switten fier boppe de midsmjitte útstieken. Geregeld rôp er sokken deis by him yn it kantoar foar in sabeare opdracht, in boadskip, in meidieling. Sa omslachtich as mar mooglik wie gong er dan te wurk, keas er de wurden mei soarch, ferbettere er him oanienwei, werhelle er wat er sein hie, of begûn er fan nijs ôf oan. Tiidfergriemen like it sa op it each, en guon personielsleden skeaten der suver fan yn 'e negative stress om't it doel fan Menear syn saaklike meidielings har straal foarby gie. Mar ja, it wie Menear séls dy't har fan it wurk hold! Petearjend en gestikulearjend snúfde Wilhelminus John Lieding ûnderwilens, en roek er swit dan joech er him efteroer, stie syn retoryk lange pauzes ta, en ynhalearre djip. It koe foarkomme dat er wyls tagelyk lippen, tonge en mûle priuwkjend en smakkend har gerak joech, hoewol't soks oppassen bleau, foar in bûtensteander seach it der net smaaklik út.

Spitich wie it dat syn priveesiktaresse net botte switterich útfallen wie. Heech moast Wilhelminus John Lieding it dikteartempo opjeie en wyls lange en drege teksten, sinskonstruksjes en formulearrings betinke eardat se it waarm krige. En dan nóch wie it oan switten fuort net ta, har deodorant hold har datoangeande neutraal en kreas op distânsje. Hy soe har it brûken dêrfan ferbiede wolle, as net dy iene fraach him tsjinhold: soe soks ek ûnder it item fan 'e net winske yntimiteiten beflapt wurde kinne? Sels as baas moasten jo tsjintwurdich hoeden mei de regels omgean.

De stopljochten stiene op read. It wie nearne goed foar, fan ferkear wie amper sprake, de strjitten liken útstoarn. Inkeld de Jaguar fan Wilhelminus John Lieding stie derfoar te wachtsjen mei dêrnjonken in man op in prachtich giele MTB fyts.

En ynienen, wylst Wilhelminus John Lieding de fyts bewûndere, tsjinne him it gefoel oan dat in clairvoyante him destiids yn it foarútsjoch steld hie: ienris soe de dei komme dat er syn oergewicht folslein kwyt reitsje soe, swittend en wol. In definysje fan dat gefoel koe de clairvoyante net jaan, mar as it kaam soe it net mis te ferstean wêze. As it him oantsjinne moast Menear hannelje en fral net neitinke!

Sadwaande ried Wilhelminus John Lieding fuort op in giele MTB fyts doe't de ljochten op grien sprongen en liet er de eigner fan dy fyts stean mei de kaikes fan in Jaguar XJ8 4.0 Sovereign yn 'e hân.

Maklik gong it net dy earste hûnderten meters, benammen net om't it neitinken him wer oantsjinne. Hie hy, Wilhelminus John Lieding, de GSM net meinimme moatten om de saak te warskôgjen dat er wat letter kaam, of faaks dat er hielendal net komme soe hjoed? Noch in gelok dat syn nijste oanwinst him sá ta hanneljen oanpoende dat er oan neitinken fierder net takaam.

De earste kilometers tsjinnen om út te finen wat fytsen eins ynhâldt, mar doe hie Wilhelminus John Lieding it der aardich foar en wist er: dít wie wiswier it gefoel dat de clairvoyante him tasein hie yn ruil foar de twahûndertfyftich gûne dy't

[p. 202]

it konsult koste. It wie in kaptaal wurdich!

Doe't er de lêste huzen fan 'e stêd efter him litten hie, hold Lieding efkes ho en taaste er hoeden ûnder de beide oksels. Wrachtsjes! It koe noch gjin switten hjitte, it hie mear wei fan justjes transpirearjen, it bügelfreie Dútske boesgroen waard der noch amper wiet fan, mar in begjin wie der. No moast er trochsette. Soe er troch it Griene Hert fytse, of woe er nei de dunen? Hy keas foar it lêste. Yn 'e dunen moasten moaie fytspaden wêze hie er wol ris heard fan kunde, dy koe er hjoed sadwaande sels ek ris bewûnderje.

Skulpepaadsjes wiene it, de fytspaden. Foar Wilhelminus John Lieding wie dat nij. It knisperjen en knappen fan 'e skulpkes ûnder de tsjokke swartrubberen bannen gong in ûnbidige stimulâns fan út. Sadwaande krige de tasizzing fan 'e clairvoyante Wilhelminus John Lieding nó earst goed yn 'e besnijing. Fan 'e wurgens en de ûngewoante dy't har oantsjinnen ûnderweis hjirhinne, wie fan dat momint ôf gjin sprake mear, wylst it transpirearjen op it punt stie krityske grinzen troch te brekken en yn switten oer te gean.

Doe kaam it earste dún. Lieding skeakele werom nei de lytste fersnelling, wrotte him mei fyts en al nei boppen, sette it grutte mes der op, saaide nei ûnderen en wie al wer by it folgjende dún, it dánfolgjende en der kamen nóch mear! Hy hime, pûste, stinde, wrotte en die, it rendemint wie der neffens: it swit rûn him ynienen by alles del. Pantalon, sokken, de foarholle, himd en ûnderbroek, boesgroen, alles wie yn in omsjoch wiet fan it swit. It sidene sjaaltsje dat er altyd om hie mei as doel de kraach fan it kolbertjaske fetfrij te hâlden smiet er fuort, dat er fiele soe hoe't it swit him út it hier by de nekke ynrûn. Ek de djoere Rolex ûntdie er him fan yn 'e gong wei, en hy fielde him as dy artyst destiids op 'e tillevyzje dy't syn ‘Gouden Kalf’ út in taksy mitere: hannelje, net neitinke!

Om noch mear faasje te krijen by in heech dún del, gong er foaroer op it stjoer hingjen en tilde de kont justjes út it seal, lykas er wol ris sjoen hie dat hurdfytsers dogge yn 'e ‘afzink’.

Earst doe't him de skuon suver folstiene mei swit, hold Wilhelminus John Lieding fannijs ho, en kaam er op it idee efkes te bekommen en him del te jaan yn in dúnpanne en it wurk fierder oer te litten oan de gleone sinne.

It duorre twa wike eardat de plysje it eftertsjil fan in giele MTB fyts ûntdiek dy't in eintsje boppe it soere wetter útstiek fan in dúnmar.