Trotwaer. Jaargang 30

[p. 109]

Tiedinge
Johan Veenstra

Doe et die aovend gebeurd was, hadden ze mit 'n drienend bi'j de eterstaofel zeten. Hi'j, Marianne en et kleine joongien. Et was even nao zes ure west, dat was de tied dat ze meerstal atten.

Veur et eten hadde hi'j boven op 'e slaopkaemer de koffer inpakt. Een greep hier, een greep daor. Ondergoed, een peer boezeroenen, een extra pak, wat buusdoeken, sokken, ticket, geld. In minder as een half ure was hi'j d'r klaor mit west, hi'j hadde de koffer al zo vaeke inpakt. Ondertied hadde hi'j an zien mem docht, ondertied hadde Marianne mit de eteri'je doende west, ondertied was et joongien, bezwiet van et voetballen, thuuskommen.

Gieniene hadde et anzien kommen, op 'e berichten hadden ze 't d'r niet over had, de locht hadde niet anzet, an et weer haj' et in de veerste veerte niet vernemen kund. Et was hielendal gien brodzige dag west of zo, et was een mooie augustusdag west, zunnig, dat wel, mar niet iens overdreven waarm. Aj' buten de bos kwammen koj' zuver wel een jassien an verdregen.

Onder et inpakken van de koffer had hi'j him bedocht dat dit de eerste keer was, dat hi'j zien mem niet meer dag zeggen kon veurdat hi'j votgong. Et gaf een leeg gevuul. Altied was hi'j de aovend veurdat hi'j naor et butenlaand reisde naor heur toegaon, altied om een ure of zeuven. Dan praotten ze even over de gebeurlike dingen van alledag, ze zette een bakkien koffie veur him, ze keken om acht ure tegere even naor et ni'js op 'e tillevisie. Hi'j zag et zo veur him, et was nog zo vas, zo wonderlik was et, dat hi'j d'r now niet henne hoefde, hi'j vuulde zuver anstried en stap dommiet nao et eten in de auto en rie d'r, tegen beter weten in, toch henne. Naor de kaemer in de serviceflat op 'e vierde verdieping mit uutzicht op 'e bos en daorveur tussen et gebouw en de bos in, de autoweg en de verkeerslochten. Et vertrouwde geluud van de oolde klokke, de foto's op et kassien, een honderd jaor oold bod an de mure mit een oranje W d'r op mit een kroontien d'r boven, de etenslochies op 'e gang.

‘Wanneer gaoj' vot, mien jonge?’

‘Morgenvroeg betied, mem, et vliegtuug gaot al om negen ure.’

‘Zorg ie wel daj' wat naachtrust kriegen?’

‘Ik kan in 't vliegtuug ok wel een knippertien doen.’

‘Zuj' goed oppassen?’

‘Ja.’

‘Dan is 't goed. En aj' d'r binnen, doej' dan even tiedinge?’

‘Dat wet mem wel.’

Hoevaeke zol hi'j zien mem tiedinge daon hebben? Vanuut et Carlton in Cairo mit de tillefoon veur et raem. Beneden him krioelde een sprokkelnust van auto's en meensken in mekeer omme.

[p. 110]

‘Bel ie now eerst, mien jonge.’

‘Et verkeer zat hatstikke vaaste, mem, d'r was van et vliegveld naor de stad toe gien deurkommen an. Ik bin nog mar krek in et hotel, mar alles is veerder goed, mem hoeft heur nargens ongerust omme te maeken.’

Tiedinge doen uut hotels weg: Regent Palace in Piccadilly Circus, Brochant la Tour mit uutzicht op 'e koepel van de Sacre Coeur in de veerte, Pribaltiskaya mit uutzicht over de Finse Golf, Intercontinental in Boekarest.

De tiedinge dat et niet zo goed gong mit mem kwam op een morgen in alle vroegte. Misschien dat et half vufe west hadde dat de tillefoon gaon hadde.

‘Mem? Weej' wel hoe laete as 't is? Is d'r wat?’

‘Ik bin bange van wel, mien jonge, ik hebbe de hiele naacht wat ommekruusd, ik wol jim aenlik zo betied niet uut de slaop haelen, mar et deugt niet. Ik daenke dat et niet verkeerd wezen zol aj' even kwammen.’

Aachterof bekeken was et zo verschrikkelike hadde gaon. Onbegriepelike hadde. De huusdokter die somber keken hadde, de dokter in et ziekenhuus die nog somberder keken hadde. De lever dee et him en et was al zoveer henne, zeden ze daore, dat d'r hielemaole niks meer an te doen was. Zien mem. Ze was mit de dag aachteruut gaon. Hadde aachter- uut. Zien mem. Ze was altied zo stark west, zo veerkrachtig: as de vleugelslag van een zwan, as de sprongkracht van een jonge Noerejev. Die hadde hi'j zien, in zien naodaegen, in de Opéra, laeter hadde hi'j heur d'r van verteld.

In et ziekenhuus hadde hi'j bi'j heur naost et bedde zeten, zo now en dan hadde de zuster even om de hoeke van de deure keken. Et kon hooguut nog een kwessie van een weke wezen, mar hi'j mos d'r ok niet mal van opkieken as et morgen zomar ofleup. Zoks koj' nooit percies zeggen. Et was onveurspelber.

Ze was bi'j west en nog aorig helder. Hi'j had heur bi'j de haand pakt.

‘Elke keer as ik naor et butenlaand mos veur et wark, kwam ik bi'j mem.’

Ze glimkte.

‘En elke keer zee mem: Aj' d'r binnen, doej' me dan even tiedinge?’

‘Ja, mien jonge.’

‘En now zit ik bi'j mem en now gao ik niet op 'e reize, mar now gaot mem een grote reize maeken.’

‘Ja, een hiele grote reize, veerder vot as ie ooit west hebben.’

‘Zicht mem d'r tegenop?’

‘Nee, ik zie d'r hielemaole niet tegenop. Et het mooi west.’

‘Ik zol mem wat vraogen willen.’

‘Zeg et mar.’

‘As mem dommiet te plak is, dot mem oons dan ók tiedinge?’

Ze hadde him even in de haand knepen, evenpies lacht, doe was ze votsoesd. Die naacht was ze wegraekt. Et was tegen de morgen west, de wereld was krek an et wakker wodden.

Hoelange was dat now leden? Op 'e kop of achttien daegen. Hi'j hoefde heur nooit meer op te bellen uut een vremd hotel in een vremde stad.

[p. 111]

En doe was et onder et eten zomar inienend gebeurd, zels de hond hadde et niet ankommen heurd, en honnen bin zo scharp in dat soorte van dingen. In ienkeer een donderende rommelslag, ze hadden et niet iens zien weerlochten. De ruten hadden rammeld in de sponnings, de hond was piepende onder de taofel scheuten. Et wondere was dat d'r gien ni'je slag aachteran kwam en et rommelde ok niet zachies nao, et was bi'j die iene hadde klap bleven. Ze keken mekaander verbaosd an en doe zee et kleine joongien: ‘Beppe dee tiedinge.’