Trotwaer. Jaargang 30

Unoantaastber bewûnderje? (6)
Kees 't Hart

Je moet altijd, vind ik, in je leven een paar dingen onaantastbaar bewonderen, want dat houdt je zelf nederig en dan blijf je je best doen.
Kees Fens

Weg met de bewondering

In tijden dat ik aan een roman werk, zoals nu, probeer ik zo min mogelijk te bewonderen. Whitman ligt heel diep weggestopt, hoogstens een keer per maand lees ik het ‘Zonnelied’ van Franciscus, ik draai geen platen van Elvis Presley (vervelend papkindje). Robert Graves, Horace Traubel, Doris Day, Jean Jacques Rousseau, Carl Barks, Vestdijk, Althusser, Freud, wat mij betreft is het nu wel mooi geweest. Zo goed waren ze eigenlijk niet, wat hebben ze precies gepresteerd, ik wil het niet eens weten.

Ik heb me altijd laten bedriegen, alleen ‘Teacher's Pet’ is goed van Doris Day, de rest is waardeloze rommel. Robert Graves was een ontstellende ijdeltuit, Horace Traubel probeerde met zijn Whitman-bewondering, als je het goed bekijkt, alleen maar zelf in de belangstelling te komen. Carl Barks tekende ook de verschrikkelijke Oma Duck- verhalen. Rousseau was een onbeschofte vlerk die zijn bediendes rustig uren in de kou op hem liet wachten. Althusser was altijd al gek. Vestdijk speel-de eigenlijk mooier piano, Freud had een Oidipus-complex.

Bewonderaars zoals ik zijn Stalkers. Er moet een einde aan komen. Altijd staren naar dezelfde koppen, dezelfde vergeten portretten, altijd dat lezen van dezelfde verhalen, dezelfde gedichten, weer dat tuinpad op van de bewonderde poëet, weer die inbraak in dat kapot gelezen Verzameld werk, weer dat urenlange wachten bij de voordeur op een glimp van de bewonderde. Er moet een nieuwe wet komen tegen bewondering. Onverbiddellijke gevangenisstraf van maximaal een half jaar. Bij herhaling levenslange ter beschikking stelling. Dat zal me leren.