Trotwaer. Jaargang 30

[p. 55]

Eric Hoekstra

Ut 'e mule fan 'e mem

Felroase siklametsjelk boetsearret
op it wyt papier op myn búk
it siklameskaad dat reagearret
op it leafdesliif: it wâdet
mei wyn yn 'e ieren op 'e hulen
fan myn sie oant de pine
fan 'e berte belunet
en ik dwyl
myn eigen fluezen
stikken skuor.

Bûten batst de folle moanne
in pupil yn it each fan 'e himel,
leafdes liif liket rûn en sêft
mar fan binnen is it hurd:
it moat boartsje, it wol leare
oant in merje en in hynst
opinoar reageare,
en it heimnisfolle liif fan 'e mem
ut 'e remme fan 'e kurieuze klink
wurd ut nije mûle komme lit.

[p. 56]

De molkfarder sprekt

Ik bin in brege
tusken ierde en al,
meiskuord oan 'e hierren
troch de twirren fan 'e tiid.

Yn syn tsjustere ferwulften
is syn tonge in oar liif!
En de wurden fan syn tosken
it hurde ûngeriif
fan it kôgjen en fan it slokken
fan troch in oar bebiten brokken.

Der is gjin oar as my
mar ik feroarje yn in doar
dêr't alleman trochhinne rint
dy't op jild of maatskippij om stint.

Ik sykje duorren yn it swart
lewant fan it hielal,
yn it djoeien fan 'e stjerren
en it speetsjen fan kometen.
Ik sykje duorren yn it bled
dat de wyn fan 'e beammen skuort.
Ik sykje duorren yn it rêd
dêr't de bân oer rinne moat.

[p. 57]

 

By it stalt fan myn ferlikingen

 

bou ik it boat fan myn iepenbieringen.

 

Troch de wyk fan myn ieren

 

far ik myn eigen molke

 

nei bân, rêd, fabryk.

[p. 58]

Lonicera L.

Tateblom, tateblom,
wa sobbet der op dyn boarsten om?
Wa rûkt oan dyn blommen
oant de tsjokke triennen komme?

Op 'e knibbels foar it stek
hâldst syn peallen yn 'e holten
fan dyn linich tjirgjend liif.

Op dat pisplak docht men graach
syn behoef. Yn it swartste skaad
oan 'e achterkant fan 't hûs
waakst de partikuliere
paradoks fan it privaat.
Dat ferburgen urinwaar,
is dyn hûs, publike plant!

Do rydst op alle winen
dy't mei siedsjes by dy komme,
en alle winen fine
by dyn liif har geriif.

Tateblom, tateblom,
wa sobbet der op dyn boarsten om?
Wa rûkt oan dyn blommen
oant de tsjokke triennen komme?