Trotwaer. Jaargang 29

[p. 22]

Berber van der Geest
It is myn lân, it bloeit, en bûten dat is neat.^*

In mearke-man tocht ik, myn boartsjen stike.
Hjir wennet er, dit hûs, op nûmer fiif.
Snor, puntburd draacht er, gouden knypbrul;
in mearke-man, 't stiet bûten kiif.

Oan tafel, yn 't lampeljocht bewuolle,
siet er te lêzen. En ik, grut ûnfatsoen,
krong deagemoedereard syn wrâld nei binnen;
rekke fan 't byld alhiel ûnder de tsjoen.

Hoelang't ik dêr stie? 't Like my ta as einleas.
Mem prottele doe't ik thúskaam: ‘Bist te let!
Wat seiste? In man seachst, âlder noch as pake?
In mearke-man? Tja famke, 'k wit it net.

Om 'e hoeke, yn de Ingelske strjitte wieste?
Mar dan hast grif dy âlde Postma sjoen.
Fersen skriuwt er, is wakkere belêzen.
Jawis, hy is dêr delstrutsen nei syn pensjoen.’

En altyd wer as ik dêr rûn of boarte,
him net gewaar waard, tocht ik: fansels, hy skriuwt.
Faaks kringelt der in fers aanst út 'e skoarstien;
en saait it del.. kin 'k rûke hoe't dat priuwt.

* út: ‘As it maitiid is’, Samle fersen, 177.

[p. 23]

 

Doe't ik grutter waard en Postma almar âlder,

 

skeuvele er ús stjitte del soms, siet dan ien momint

 

by ús foarhûs op 'e bank wat út te rêsten;

 

wat út te sjen, by ús foarhûs yn 't grint.

 

 

 

Syn brekber stâl spegele troch de ruten.

 

Myn mearke-man, tocht ik; de dichter, sa deunby.

 

En ik, ik stie as yn it gat beneile;

 

o ûnbelêzene, gjin wurd bruts út my frij.

 

 

 

Wie my dy konfrontaasje hjoeddedei oerkommen,

 

'k hie grif in pypfol mei dy Postma praat.

 

‘Jo ha’, soe 'k sizze, ‘it Fryske lân yn yl en swaard begrûne;

 

jo ha my troch it lân - fan doe't ik lyts wie - laat.’