Trotwaer. Jaargang 29

[p. 181]

Harmen Wind

Betide learling

Oer myn eachlidden struts de dei,
âldroze, stienread; in sêftgleone
stream, ûnderbrutsen troch
koarte, raffelige nachten.

Ik learde it foarbygean op
de fearren fan in bernewein;
ûnder it piipjen fan strjitten,
it kroanjen fan paden.

It wie it ljocht. Timpere
troch in tinne hûd,
mar net te kearen;
net te kearen.

[p. 182]

Perspektyf

Dat se it sa net ha wold hie, sei se. Dat ik
foar har de ienige bleau. Op dat stuit
bile in hûn, skreau in houtekster. In
dwêstende simmerjûn yn septimber.

Hie ik har oanrekke, myn streakjen soe nei
hâldfêst socht ha, hie ik it wurd naam, it
soe oandwaanlik myn ûntrou ferklearre
ha. Mar ik swijde ûnferweechlik.

As wetter op it fjoer, sa raasde de tún om
ús hinne. De damp sloech út 'e strûken. It
plak dêr't wy sieten ornearre wat ús te
barren stie: lingte fan dagen, kânsen op lok.

[p. 183]

Werom

Loftich op 'en paad tegearre,
slakken, stikeltûkelteammen,
learden wy wer wa't wy wiene,
op it hôf fan apelbeammen.

Mûnling de hiemhûn ûntkomme,
laitsjend yn 'e jarrelucht,
hagelwite wûnen bite
yn in donkerreade frucht.

Wat salang ferstomme bleaun wie
yn 'e stilte fan de nacht,
rissele yn leaf en twigen,
rissele út alle macht.

[p. 184]

Spegel

Yn it ljocht fan dizze stilte
is de fiver suverder as de loft.

len sigentsje is genôch:
sadree't syn kearsen dôvje yn
huver, draacht de kastanje se wer
sniewyt op oan 'e jûnhimel.