Hoefier men sjen kin; om ús hinne is
de stêd fol libben, yn 'e grêft
de skippen ûnbeweechlik yn it iis.
Soms rint hjir folk foarby, drok yn
petear, mar gjin wurd komt yn 'e hûs.
As de tún gjin lûd mear jout, de roas
beferzen, alle leafde binnendoar,
de tún gjin diel mear fan 't bestean;
wat binnen sein wurdt is dan
as in tûke dy't ynienen ôfbrekt.
Fol sfear, in oerfloed oan byld, mar it liket wol as is it ferbean in byld út te djippen. It wurdt oanrekke en dêr moat de lêzer it dan mei dwaan. Hoe moat ien útfine hoe't de wurden dy't binnen sein wurde no krekt binne? Hoe fiele dy oan? Hoe brekt sa'n tûke dan ôf? Kin ien in oar in foto sjen litte, sizze: ‘Dit is myn bertehûs’, en ast dan fregest wat dat te betsjutten hat, dat er dan seit: ‘It is mar in foto’? Is dat earlik?
Oeral troch de gedichten hinne kin emoasje field wurde. Mar dan wol hiel fier ûnder de hûd en net te beneamen. It liket der hiel bot op dat alle emoasje mei in oan kranksinnichheid grinzjende krampeftichheid tsjinholden wurdt. Nee, wy meie der net yn diele. Wij krije it rjocht op it ynsjen yn in fotoalbum, in nijsgjirrich album dat tûzen fragen opropt, mar wy moatte net miene dat wy ek mar ien kear antwurd op de fragen krije. Dêrmei wurdt dizze bondel wol hiel esoterysk. Berga hat dizze bondel grif skriuwe moatten, alle driuw leit foar it opskeppen, mar it wêrom is dreech út te finen. Wat hat Berga mei ús diele wold? Wêrom set er de lêzer sa bot achter glês?
Ja, troch de hiele bondel hinne kin der rûkt, priuwd, field wurde. Mar wat foar gefoel moat dat no úteinlik by de lêzer oproppe. Of is dat no krekt wat Berga wold hat? Wol er dúdlik meitsje dat de iene minske de oare nea begripe kin, dat wy mar plaatsjes binne en nea ta inoar trochdringe kinne? Sa't in minske net iens ta syn eigen ferline trochdringe kin en it dwaan moat mei wat luzige foto's?
At dat is wat er wold hat, dan is dizze bondel slagge, mar dat sil net oan elkenien bestege wêze. Lêzers dy't wat mear kontakt wolle, en de rykdom fan de taal fan Berga noeget derta út, meie der by eintsjebeslút net by. Dêrmei bliuwt de dichter wol hiel bot oan de feilige kant.
Soe it wier wêze wat der op de achterflap stiet? ‘Wa't fuortgiet wurdt immen oars. Wa't it bertehûs, it eigen doarp, de eigen stêd foar lange tiid ferlit (foar altyd?), lit in part fan himsels efter (it hoefolste part?) en wurdt in oar persoan.’ It is wier fansels dat minsken geandewei feroarje. Mar in oar persoan wurde? En at der dan sjoen wurdt nei foto's fan it eigen ferline, is it dan net om it even ast yn dyn eigen album of yn dat fan de buorfrou sjochst?
Deechlik dichtwurk, Berga hat al faak genôch bewiisd dat er skriuwe kin, mar in frjemde bondel bliuwt it. Miskien is it wol in bondel dy't skreaun waard troch in byldzjend keunstner.
Auteursrechtelijk beschermd