Trotwaer. Jaargang 28

[p. 229]

Neiklank
Eelco Salverda

de stiennen yn dyn stêd
steane noch oerein
achter de muorren
wurdt op 'en nij lake
en de bern sjonge wer
har tsjoendersfersen
mar it bûnte wûnderpark
bliuwt no treastleas

ik sjoch dy
yn deselde ruten
noch ûntagonkliker
de bekende strjitten
it siigjende plein
betiizjende rûnte

yn it papier
fyn ik dyn skriemen
oer in libben
ta weismiten keard

stil binne nacht en dei

[p. 230]

 

hymjend as in hynder

 

giselje ik yn it rûn

 

skop it bedroege flues fan focht

 

rimpen fan de ierde

 

oant it paad wer grien is

 

 

 

wyld wiuw ik de beammen hinne wer

 

skrik de lêste fûgels wekker

 

driuw de loften útinoar

 

lûk de sinne nei ûnderen

 

oant ik waarm bin

 

 

 

no bliede de earste tûken

 

is de loft skel fan lûden

 

lûkt griis him werom

 

en pylket de earste striel

 

wurch fiel ik de grûn

[p. 231]

Maitiidskjeld

de iisklûntsjes
tyngelden op de weagen
en nei it bleke antlit
it reit trille
ferbrutsen de stilte
mei pine en pleisters
wetter begûn te streamen
ik moast my fêsthâlde
oan it gers

[p. 232]

De dagen foarby

de nije keamer mei fertroude bylden
minsken dy't we net mear kinne
plestik planten en tichte ruten
de hannen oars beweegjend
yn it kistje it driuwsân fan it ferline
tinzen betiisd en wurden ferkeard
hjir stiet it libben op sterk wetter
en mankelikens op tafel

we witte beide fan better
foar it lêst sjoch ik om
en we glimkje nei inoar