Trotwaer. Jaargang 28

[p. 182]

Oan tafel
Eeltsje Hettinga

Langer meganysk is de beweging
dy't de hân nei de flesse bringt,
allinne yn 'e slûgjende middei, dea
as de krysanten yn 'e finsterbank.

It each fiksearret it skurfe lewant,
dwaalt oer it posterliif fan Meryl
Streep, wurdt wei yn 't blau fan
de herinnering, de âlde lânkaart.

Soel en droech as de brodzige
oere blaast Chet Baker op saks.
Ofwêzich hinget 't libben ûnderút
oan 'e tafel fan syn dûnk're siele.

Oer 't balkon en troch it finster
komt âlde kunde, lang net sjoen,
as libben guod út alle hoeken fan
de ierde nei binnenglûpen, krûpt

noch swart fan 'e modder, oer 'e
tafel, byt as de pioaten, sûget my
it libben leech - en gjin wurd dat
it gat fan dea komt ticht te praten.

[p. 183]

I

Drok wie it jachtsjen fan roekeguod
boppe de swarttarre winterpleats.
Op in ratteljende boerekarre
kaam ik troch de homeie, breed
as de swijende dei. It hiem lei wyt
mei hynstehollen besiedde.
Bline wiene de finsters.
De tysker sels lei te sliepen op it hea.

Dûm ûnder it beamte by de feart stie
it silhûet fan in frou tsjin 't wetter
oan te praten. Ik rôp noch

yn de neaken' buorren fan har nacht
waard alle roppen feroardiele ta
stilte yn it team fan tiid.

[p. 184]

II

Swier bûgde it gewicht fan winter
de tûken, dea wie it liet fan
de liguster, it appelhôf dûnker.
Op it paad by de foardoar stien' noch
printen yn de snie, de hastige stap fan wat
har nullehakskuonnen wien'?
It ferlerne spoar fan in âld gebed.

En wer wie ik jong, jong blaumatroas
yn de novene fan kommuny;
yn 'e koarte broek draafde ik licht
troch de nacht achter har oan - it brea
fan de dream foar de tonge -
de mûnier wie it wek fan de dea.

[p. 185]

III

Hoar klonk it riempolskjen fan boer
Bakker's pont oer d'Yntemafeart,
it iis kreake, in hardershûn fan
Dútsk formaat stode lilk oer 't hiem.
‘Foar hjoed is it dien, at jo noch nei
de Hel en it Heidenskip wolle.’

Yn it tsjuster sette ik de skossen
as wie 't mar in hoannestap om nei
de oare kant te kommen. Boer Bakker
roeike my achterop. ‘Skipper bin ik,
gjin lykfisker. Stap yn, en fertel.

En jo tink' har te finen yn 'e Hel?
Kom, haw myn bakfyts te lien, hja is jo
al in ivichheid yn it foarút.’

(Greonterp)

[p. 186]

Natoerferske

Tusken wetter en wyn it kreakjen fan
skossen, it stjitten, it brekken,
de wâl befraachtekene fan twa krûme
swannehalsen, dea yn 'e rûchte fan
fertoare flotgerzen.

Reid bûgt ûnder it gewicht fan wat
him net regeare lit, mar bestiet út en
troch himsels, de tiid, en it iis
it wurdt bûke en treaun, blyn mei it lûd as
fan stoarmberûne doarren.

Dit is de stream dy't harsels fan winter ferlost,
de iepenbrutsen mûle fan maart.

Helder sjongt de bas fan Hear Eling
yn 'e klokketoer. Kalm klapt in reager,
alles fertokjend op wjokken, ferkent romte,
der't wetter begûn is te praten.

(Greonterp)