|
| |
| |
| |
De poëzij fan it libben
Sjoerd Bottema
1
Nea fan har libben hie Thea lekkerder iten as op it terras fan harren hotel yn Wenen. Under in pergola begroeid mei fleurich griene druvetûken en in wielde fan wite en rose blommen. Oan wjerskanten fan de strjitte dêr't it hotel oan lei, stiene jonge griene beammen, aardich folwoeksen al en ticht fan blêd. Fan dat felle frisse grien dat skitteret en blikkeret en bytiden suver sear docht oan 'e eagen en dochs ek wer net want oer dy skerpte leit in flintertin flues fan pastel, sêfte side foar it each, simmerside, o ja, wy ha de maitiid hân, it is midsimmer. De loft is blau, de sinne skynt en de fûgels sjonge.
In hearlike, meagere schnitzel mei ananas, abrikoazen en morellen. En in sipeltsje. In justjes brún bakt en fyn snipele sipeltsje. Fan dy hiele lytse snipeltsjes. Sa justjes en sa fyn hie se noch noait in snipeltsje sjoen.
Dy schnitzel, dy stiet har noch altyd helder foar de geast. Mar fierder? Wenen? Wat wit se no noch fan Wenen? De Donau moat dêr earne streame, mar se soe net witte wêr. Fan Wenen is allinne dy schnitzel noch oer, dat hotel, dat terras, dy strjitte mei beammen. En dy snipeltsjes.
Wenen. Har oantinkens binne ferlern gien yn dy grutte stêd. Weiwurden yn it park by Schönbrunn. Ferdronken tusken de fisken yn 'e fiver. Opflein mei de fûgels yn 'e loft. Delstrutsen yn de grutte beam, dêr't it iikhoarntsje yn boarte.
Dêr hat se noch in foto fan, fan dat iikhoarntsje. Dat leave, nuete iikhoarntsje, dat de drokte wol wend wie, en ûnfersteurber omhipte ûnder en yn dy grutte beam, dy't se net beneame koe. Gjin kastanje, gjin iik, gjin boek. Grut yn alle gefallen. En breed. En heech. En ticht fan tûken en blêden.
Schönbrunn. It blonk en skittere yn 'e sinne, yn heldere ljochte kleuren, net it wyt fan kalk of kryt, mar sêfter, mylder. Wyt sân. Schönbrunn, dat wie snein en sinne. Yn it park om it kastiel hinne wie it drok mei minsken dy't der in dei op út wiene. En Schönbrunn lake wyt en blier, lykas de minsken yn it park. De heiten, de memmen en de bern. Hiele famyljes. De pakes en de beppes. De omkes en de muoikes. De pearkes. De steltsjes. De frijende feinten en de fereale fammen.
Nei it kâlde, ûnlijige, tryste, smoarge en earmoedige Tsjecho-Slowakije, dêr't de minsken flústeren yn in taal dy't net te ferstean wie en moalballen ieten dy't net te fernearen wiene, kaam it har foar as wie Schönbrunn en it prachtige park deromhinne it paradys. Dy rykdom, dy wielde, al dy fleurige minsken. En doe't se troch it kastiel dwaalde, sy allinne - Simon, de gids en de groep wiene al twa sealen fierder - doe hie se it gefoel as libbe se yn in dream, in mearke.
| |
| |
Lit my hjir mar weiwurde, tocht se. Lit my hûndert jier sliepe. En dreame. Fan it iikhoarntsje bygelyks. Miskien is dat iikhoarntsje wol hielendal gjin iikhoarntsje, mar hiel wat oars. In betovere prins bygelyks. Jawis, in prins. Ik hoech syn brune feltsje mar ien kear te tútsjen en dan stiet er foar my: in prins, minlik en moai as yn in dream. Hasto ek in namme prins? Wat, hasto gjin namme? Dan sil ik dy der ien jaan. In moaie namme. Der woe har neat gaadliks yn it sin komme.
Simon hie de smoar yn. De hiele dei al. En juster. Sûnt it ôfskie fan Andrej en Maria. Fral nei it ynsidint by de Tsjechyske grins wie de fleur der by him foargoed út. No ja, dêr koe se net mei sitte. Eigen schuld dikke bult. Glimkjend ûndergong se syn gefoeter dat se sa'n ein achterbleaun wie - hy hie op it lêst noch om har socht.
Hoe koene je op sa'n moaie dei no sa'n min sin ha. De sinne skynde. It kastiel blonk. En ûnder de beam boarte noch hieltyd it iikhoarntsje.
‘Moatst ris sjen,’ wiisde se, ‘sa'n moai iikhoarntsje.’
‘Mmm,’ knikte Simon.
‘Wacht even,’ sei se.
‘Watte?’
‘Ik wol even in foto meitsje.’
‘In foto?’
‘Fan dat iikhoarntsje.’
Simon flokte, mar dat koe har neat skele. Sy koe it ek net helpe dat er gjin each foar soks hie. Der wie no ienkear mear yn it libben as bêd en broekje. Der wie ek noch sokssawat as, no ja, de poëzij fan it libben, sis mar. Dat hie er oars sels betocht, dat fan dy poëzij. Gottegot, wat hie er dêr in grut wurd oer hân.
‘Sjitst ek nochris op mei dy foto!’ gnaude Simon.
Jaja, knikte se. Mar se die der net in slach flugger om. It iikhoarntsje fûn it wol bêst. It hie alle geduld. It woe sels sa goed wol wêze en sjoch even yn de kamera.
| |
2
By de grins mei de DDR krige se even hoop dat it allegear net trochgean soe en dat se wer op hûs oan koene. De auto foar harren waard weromstjoerd. En doe't de dûanebeamte Simon syn papieren trochsneupte, skodholle er. Tut mir leid, mar ik kin jo sa net talitte.
Reizgje, dat wie de poëzij fan it libben, neffens Simon.
Se hie der in ôfgriis fan. It barde altyd wol in pear kear dat se har ferrieden. Niks poëzij. Poerrazend wie er dan, want hy hie de rûte fan te foaren sekuer útstippele.
Poëzij? Hast alle jierren hiene se wol wat mei de auto hân. In lekke bân. In stikkene útlaat. In defekte wetterpomp. Wat in gesoademiter. Dêr stiene je lâns de autobaan. Safolle minsken en dochs poerlik allinne. En dan mochten je noch bliid wêze dat je net ferûngelokke wiene. Want dat kamen je ûnderweis ek altyd tsjin. Swaailjochten. Sirenes. Plysje-auto's. Ambulânses. Bloed.
Reizgje, je waarden der neat wizer fan. Je stutsen der neat fan op, fan sa'n fakânsje. Der waard faak beweard dat je blikfjild der rommer fan
| |
| |
waard. Dêr leaude se neat fan. Wat wist se no fan al dy lannen dêr't se west hie? Har blikfjild rikte net fierder as de earste de beste dia-searje. Wêr't se ek kamen, toeristen bleauwen altyd bûtensteanders. Reizgers gongen oeral hinne en kamen nergens.
Dit wie wat oars, neffens Simon. Tsjecho-Slowakije, dêr kamen hast gjin toeristen.
Se wie der neat net gerêst op. Sa'n eastbloklân, dêr koene je mar oppasse. Lju mei in grutte bek - sokken as Simon bygelyks - waarden dêr sûnder pardon opsluten.
De dûaneman treau Simon de griene kaart ûnder de noas en wiisde. Hy hie ferjitten syn hantekening te setten.
‘As jo sa freonlik wêze wolle om hjir even te tekenjen, dan...’
Sa freonlik woe er wol wêze. Se hie him noch noait sa nuet meimakke.
‘Dit is in frij lân, jo meie gean en stean wêr't jo wolle.’
It duorre al mei al wol in trije kertier foardat alle formaliteiten ôfhannele wiene. Se moasten mei in kantoarke yn en dêr moast noch in berch formulieren ynfolle wurde. De dûanebeamte wie wol aardich, mar yn it kantoarke siet in grou, ûnsjoch en stúmsk frommis yn unifoarm. Simon moast wiidweidich en krekt opjaan wêr't se hinne soene en wannear en hoelang, wat se by de oanfraach fan it fisum ek al yn trijefâld dien hiene. Formulieren ynfolje, wachtsje, nije formulieren. Simon koe oars mar min oer sok gemier. Mar hy makke him der no net lilk om. Hy like der sels wol aardichheid oan te hawwen. It wie in diel fan syn aventoer.
In pear kilometer oer de grins draaide er in reedsje op nei in kampke lân dêr't wat houtbulten op stiene.
‘Wat dochst no?’
‘Ik ha sin oan kofje.’
‘Dat kin hjir net.’
‘Hoesa net.’
Se wiisde nei de houtbulten.
‘Dêr steane in pear soldaten!’
Hy lake har út.
‘Do ek altyd mei dyn geëamel.’
Doe't se demonstratyf yn de auto sitten bleau, ek doe't er it taffeltsje en de stuoltsjes al útklapt hie, luts er grimmitich it portier oan har kant iepen.
‘Stel dy net oan.’
Keurich yn gelid kamen se achter de houtbult wei oanmarsjearen, twa man, jonges noch.
No wurde wy arresteard, tocht se.
‘Dat is hjir net tastien,’ sei ien fan de jonges.
Hy wiisde nei it taffeltsje en de stuoltsjes as gong it om fijanlik wapentúch.
‘Sie dürfen hier nicht halten.’
Hielendal net ûnfreonlik. Netsjes. Fatsoenlik. Mar wol yn it Dútsk fansels en dêrtroch klonk it dochs driigjend. Einpäcken. Sofort weiterfahren.
‘Ik miende oars dat dit in frij lân wie,’ sei Simon, ‘dêr't je gean en stean kinne wêr't je mar
| |
| |
wolle. Dat is my niiskrekt noch ferteld.’
Ien fan de beide jonges glimke. Jaja, dat wie sa. In frij lân.
‘Da haben sie recht.’
Mar dit hjirre wie Sperrgebiet. Se moasten in pear kilometer fierder.
‘Toe no ju,’ poene se.
‘Jaja, kalm mar,’ fûtere Simon, ‘it binne ommers mar snotapen.’
‘Snotapen mei gewearen,’ sei se.
Letter op dy dei soene se der noch folle mear sjen.
Se rieden in Russyske militêre kolonne achterop, dy't mei in slakkegong foar harren út kroep. Earst bleau Simon der netsjes achterriden, mar geandewei waard syn ûngeduld hieltyd grutter en syn respekt foar it reade leger hieltyd lytser. Nei in kertier hie er syn nocht en begûn er yn te heljen. Der ried dêr net folle ferkear, mar dy kolonne kaam gjin ein oan en sa no en dan wie der dan dochs ris in tsjinlizzer en dan moast Simon ynfoegje, tusken twa fan dy ûnbidige legerweinen yn. Se bestoar it omtrint. It kaam har foar as hie se it hiele reade leger op 'e nekke.
Troch dy ynhellerij misten se in ôfslach en kamen se telâne yn oarden dêr't se neat te sykjen hiene. Dat Simon hie doe daliks de smoar yn. Boppedat stiene der op syn ANWB-kaart eins allinne mar plakken dêr't de hanwizers oer swijden en oarsom.
Yn Tsjecho-Slowakije waard it mei it paadsykjen noch slimmer. Dêr rekken se fersile yn de bûtenwiken fan Praach, dat oars sa'n moaie stêd wêze moast, it sintrum dan. Simon hie in plak besuden Praach op it each. Op syn ANWB-kaart stie der in wichwamke by dat plakje en dat betsjutte dat dêr in camping wie. Doe't se foar de safolste kear stilstiene en Simon grimmitich op syn kaart omstoarre, doe hold der ynienen in motor neist harren stil.
Der waard op it rút fan harren auto tikke. De skrik sloech har om it hert. Se mochten hjir dochs wol stilhâlde? Dit wie dochs gjin Sperrgebiet? Simon draaide it rút iepen en neamde it plak dat er socht. Dêr hie de man op de motor noch noait fan heard. Simon wiisde it oan op syn ANWB-kaart. De man seach it wichwamke.
‘Camping?’ frege er.
Simon neamde op 'e nij de namme fan it plak dêr't er hinne woe. Hy wie fansels deabenaud dat dy fint him earne oars bringe soe, nei in oarde en plak dat net op syn kaart stie en net strookte mei syn eigen plannen. Dat woe er net heal.
Jaja, knikte de man.
Ryd mar achter my oan, meneuvele er doe. En sa kamen se yn it doarp fan Andrej Bokovsky, de man op de motor. It stie net op 'e kaart, mar it bestie wol deeglik: Strbrna Skalice.
| |
3
Mear as in gat wie it eins net, Strbrna Skalice. In campinkje, in kafee en twa strjitten mei hjir en dêr wat huzen. Oan waarm iten wie der oars neat te krijen as in soarte fan moalballen, yn allerhande fariaasjes, dat wol, mar dochs hieltyd wer
| |
| |
moalballen, dêr't it fet fan ôfdripte. Gjin fleis. Gjin farske griente. Inkeld ris in bakt aai. Se koe der op it lêst wol fan skite en spuie. No nee, skite net sasear. Spuie. As in ielreager. It poepen en pisjen wie in grut lijen yn Tsjecho-Slowakije. Dat moast yn 'e boskjes barre. Sanitêr wie der net op de camping. It húske by it kafee, dat wie te mâl foar wurden. De stank dy't je dêr temjitte kaam! En al dy strontmiggen! It tilde der fan op. En stront, oeral stront. It like wol of skieten al dy Tsjechen by de muorre omheech. Soe dat fan dat fette iten komme? Yn gjin jierren trochlutsen. Lit stean fan skjinmakke.
Andrej Bokovski wenne ien of twa kilometer bûten it doarp. By de berch op. Boppe it doarp dus. It wie op himsels wol in moai hûs, rom en frijsteand mei in grut hiem. Mar gâns fersutere en fersmoarge. Dat wie ek gjin wûnder as je it grutste part fan de dei en jûns altyd mar yn it kafee sieten. Rinnendewei wie it mar in heale kilometer, want út it doarp rûn in binnenpaad dwers troch de tichte spjirrebosk nei harren hûs. It kronkele krektlyk as de dyk, mar mei minder grutte lussen en folle steiler.
Andrej en Maria Bokovski. Wat in moaie namme, tocht se. Maria. Bokovsky. Maria Bokovsky. In kreaze frou. Lang hier. Los. Golvjend en glânzjend as yn in reklamefilm foar sjampoo.
In kreaze man ek, Andrej. Moaie, trouwe hûne-eagen. Wol wat ûnnoazel. Sa grutsk en jongesachtich stoer as er mei syn motor omsprong bygelyks. Sa't er him oan harren auto fergappe. Andrej Bokovsky, dy't fan Simon betute en fan Thea tasongen wurde woe. De Zuiderzeeballade. De widzesang fan 't seemanswiif. Sels koe er omraak sjonge. Dat die er ek, de hiele dei. De prachtichste lieten. En wat klonk dat Tsjechysk dan moai.
Benearjend wie it flústerjen fan Andrej en Maria. Ek al hiene se alle ruten earst tichtdien, se doarden allinne mar te flústerjen, sa benaud wiene se dat der bûten immen omstrune soe dy't harren ôfharkje koe. Fierwei it measte fan wat se beflústeren, wie net nei te kommen. Maria koe in pear wurden Dútsk. In hantsjefol. Fierstente min om har hert yn út te stoarten. Dêr wie se oars wol hieltyd mei dwaande. Lieber Thea. Lieber Simon. Se prate oan ien tried wei troch. Drok en beweechlik. Mei hannen en fuotten. Fel anty-Russysk wie se. Har jongste broer wie fermoarde. Pjotr. 19 jier, doe't er delsketten waard. Se hiene him in kûgel troch de holle sketten. By de Russyske ynfal yn Praach. Thea fielde ek achter har eigen eagen de triennen prykjen doe't Maria skriemend in snústerich fotootsje út har beurs luts.
Foto's ferrifelje. Andrej makke altyd wille en hie in protte kabaal, mar op syn troufoto seach er strang en earnstich. Maria hie har hier altyd los. Har gouden hier dat yn brede golven glânzjend oer de skouders foel. Op de foto wie it byinoar bûn en foar it grutste part bedutsen troch in wite trouwale.
Pjotr lake bretaal en útdaagjend nei de fotograaf. Nei alle gedachten hie it dus in stille en skrutene jonge west, dy't studearre yn Praach, mear in learder as in studint, in earnstige jonge
| |
| |
mei grutte donkere eagen, dy't altyd mei de noas yn 'e boeken siet en fierder gjin mich kwea die.
Aaklik wie ek de alderferskuorrendste eksploasje dêr't se alle moarnen fan wekker skrokken. Se wiene dêr yn 'e buert in berch oan it ôfgraven. Alle moarnen om seis oere bliezen se in stikje fan de berch op. In knal dy't resonearre fan berchwand nei berchwand en dy't de grûn skodzjen en triljen die.
Noch aakliker wie de stilte dy't dêrnei kaam. Alle fûgels wiene ferjage. Alle bisten útnaaid. De wrâld hold de siken yn.
In kertier letter kaam de twadde knal.
Twa knallen.
Twa oeren dat har hert finaal fan slach wie. Alle moarnen.
| |
4
Se wie net by steat om de holle fan it kessen te lichten, sa mislik wie se. Se fiksearre har eagen op in flek yn it plafond om de mislikens te beswarren. Deastil lei se. En deabenaud wie se dat se no stjerre soe, yn 'e frjemdte, fier fan hûs, ienlik en allinne, sûnder dat immen it fernaam. It koe wol oant de oare moarns ta duorje foardat Simon kaam om nei har te sjen. En al dy tiid bleau se hjir poerlik allinne achter, op in stoffige sliepkeamer yn 'e neare nacht, sa mislik as in kat en op stjerren nei dea, wylst it nachtgefoel har besette en de geasten fan de nacht har begluorken. En al dy tiid doarst se net in finger, net in eachlid te bewegen, want dan soe se alles der útkoarje en dan bleau se der miskien wol yn en dan fûnen se har noait wer werom.
Maria hie harren útnoege. Andrej hie nachttsjinst yn it fabryk yn Praach. En dêrboppe fielde se har nachts dan sa ienlik en allinne. Sokssawat. Simon fûn it sneu om te wegerjen.
In mearke.
It wie in soele nacht, bledstil, de swietrook fan dinnen en spjirren hong swier yn 'e bosk en yn it tsjuster ljochte de dievelantearne fan Maria dûnsjend tusken de stammen op. De poëzij fan it libben, soe Simon grif sizze.
In nachtmerje.
Op 'e steile stikken koe se it lang net byhâlde. Se hie fierstente folle drank hân, want yn it kafee siet it grôtfol - it siet dêr altyd grôtfol - en elkenien wie optein oer de Hollânske gasten dat it iene rûntsje folge it oare en omdat se net fan bier hold, hiene se har op in likeur trakteard dêr't de flammen har no noch fan nei de holle sloegen. It hert sloech har tsjin it boarst en se hie amper noch de siken om Simon te roppen.
By Maria yn 'e hûs wie it stoffich en benaud. De holle gloeide har noch fan de ynspanning en de likeur. Lucht moast se ha, lucht. Doe't Maria mei in dampende panne moalballen yn fet ta de keamer ynsetten kaam, koe se it net langer keare. Simon en Maria sleepten har nei in sliepkeamer en tilden har op in bêd. Se setten in amer neist it bêd del. Foar it gefal dat.
Pas de oare deis, it wie al lang ljochtskyndei, middei al, de sinne stie heech oan 'e loft, Andrej kaam
| |
| |
werom fan it fabryk, syn motor knettere oer it túnpaad - doe pas kearde se wer ta de libbenen. It wie har noch wat licht yn 'e holle, mar de mislikens wie oer. Neist it bêd stiene Simon en Maria. Simon frege skrutel, suver wat noartsk, hoe't it no mei har gong. Hy stoarre nei de flier as wie er earne op betrape.
Maria bûgde har nei har oer.
‘Und wie geht es dir jetzt, Thea? Soll ich dir ein Frühstück machen?’
Blier en freonlik as altyd, mar se seach by har lâns as wie se skeel.
| |
5
By it ôfskie joech Maria harren in foto mei. En Andrej woe de ivige freonskip mei Simon besegelje troch him in fuotbalpopke te jaan - de maskotte fan syn favorite ploech. Hy omearme Simon omstandich en tute him op beide wangen. Dat kaam Simon raar oer it mad. Hy wie der glêd mei oan. Hy skamme him fansels en boppedat hie er leaver hân dat Maria - mar dy skriemde allinne mar.
Op de foto soene je dy healwizichheden net achter Andrej sykje. Dêr blikte er strang en earnstich yn 'e kamera. Hy hie in soldate-unifoarm oan. Maria har hier wie byinoar bûn en siet stiif yn model. It wie harren troufoto.
Doe't de Tsjechyske dûane by de grins mei Eastenryk dy foto fûn, kamen de moalballen noch ien kear by har boppen driuwen. Miskien wiene se wol sa erchtinkend omdat Andrej op de foto in soldate-unifoarm oan hie. Dêr koene se fansels fuort oan sjen dat it net om famylje fan harren gong, mar dat it Tsjechen wiene dy't op de foto stiene. Tsjechen dy't kontakt sochten mei it westen. Fertocht. Tige fertocht. Dat Thea daliks wyt weiluts, makke it der net better op. Se tochten fansels dat it fan 'e skrik kaam - en dat wie ek sa, se skrok har dea - en dat se wat te ferbergjen hie. Mar se hie oars neat te ferbergjen as moalballen, dy't har swier op 'e mage leine.
Underweis hiene se noch even stilholden by in terraske, foar in hap iten. Net dat se sa'n ferlet hiene, mar it Tsjechyske jild moast op, want dat koene je net wer ynwikselje. Jaja! knikte de kastlein entûsjast doe't Simon as in folleard mimespiler in hap lucht naam út in board dat der net wie. Jaja! Fansels! Fansels kinne jim hjir ite. En hy neamde mei oertsjûging op wat foar lekkers at er allegear wol net te bieden hie. Der wie lykwols net in wurd fan te ferstean. Op it lêst hie Thea op goed gelok ‘ja’ roppen.
Moalballen dus.
Moalballen, se siet der oan 'e kop ta mei fol. Fierder hie se neat te ferbergjen. Sy net.
De hiele auto klauden se ûndersteboppe. Ien fan 'e mannen krûpte sels mei in bûslantearne ûnder de auto. Simon moast mei nei it kantoar. Se wie bliid dat se yn 'e auto sitten bleauwe mocht. Se fielde har sa slop en trilderich, as se útstappe moast, soe se it grif net op fuotten hâlde.
Se fergen Simon op nammen. Namme en adres. It adres ferswijde er. Hy die mar krekt as wist er dat net mear. Dêr stammere er mar wat ûnfersteanber op om. It wie eins ek wol oannimlik
| |
| |
dat er dêr net folle fan meitsje koe. Dat Tsjechysk wie ek sa ûnfersteanber en ûnútsprekber. In wurd, in namme, je wiene it samar wer fergetten.
| |
6
Dat it ferneamde Wiener Prater oars neat wie as in pretpark, in permaninte merke, dat wie wol it lêste dêr't se oan tocht hie. It foel fral Simon raar ôf. Dat wie hielendal gjin merkefierder. Sy trouwens ek net.
Simon woe earst nergens yn, mar op it lêst hie se him al safier krigen om tegearre in ritsje te meitsjen mei in kabelbaan dy't oer it hiele park hinne gong. Doe't er wat trystichjes neist har yn it bakje siet en omleech stoarre sûnder dat er wat yn him op like te nimmen, krige se suver begrutsjen mei him. Hy fielde him skuldich fansels. Twa minsken hie er besoademitere en twa hie er ferret. Sunder slach of stjit hie er opbychte wat de dûanemannen witte woene. No ja, it adres net. Mar harren nammen hiene se, dêr by de Tsjechyske dûane en mei dy foto - dêr hiene se fansels in kopy fan makke - soene se de Bokovski's gau genôch witte te finen.
Jaja, sa giet dat, tocht se. Hoogmoed komt voor de val. De grutte fersierder is in lytse ferrieder. Syn piid en syn poëzij sitte yn syn pimel.
It wie it bêste en gean mar nei hûs. Moarn. Se soene oars noch in wike nei Karintië en dêr soe it wol wakker moai wêze, mar úteinlik wie der gjin better plak as thús.
‘Sille we moarn nei hûs?’
‘Watte?’
‘Nei hûs. Moarn.’
Jaja, knikte er.
Nei hûs! Moarn al. O, wat hearlik. Se fleure der hielendal fan op. En dat wylst se al sa fleurich wie. Op it terras fan harren hotel siet se de jûns noch lang te mimerjen oer in namme foar it iikhoarntsje. De poëzij fan it libben. O ja, dy bestie. Sa'n iikhoarntsje bygelyks. De nuetens en de opteinens fan dat dierke, dat wie poëzij. Myn prins. Ik soe dy in namme jaan. En in hiele side fan it fotoalbum. Ja, ik sil in hiele side foar dy reservearje. Pjotr, sil ik ûnder dyn foto skriuwe. Yn myn moaiste hânskrift. Pjotr, eekhoorn bij Schönbrunn. Op har taffeltsje stie in koel glês wite wyn. Simon dronk bier. Hy siet oer syn kaarten bûgd en stippele de koartste rûte nei hûs ta út. Hy die krekt as wie er dêr wakker yn ferdjippe en sei neat. Mar de stilte die net sear. Want oeral om har hinne hong de swietrook fan de pergola.
Letter op de jûn fielde se har in bytsje ûnwennich. Mar ek dat wie in goed gefoel.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd