|
| |
| |
| |
Geduld
Margryt Poortstra
De kleden oan 'e kant fan 'e dyk sitte ticht, tinne kleden, net trochsichtich mar ljocht, fjouwer opljochtsjende rjochthoeken. It is noch krekt as earder. As ik hoeden de wein nêst it tegelpaad it gers opriid oant foar de brede hoksdoar, falt it ljocht frij troch it sydrút fan de keamer, sa't ik it ferwachte. Hy moat my heard hawwe; der wie gjin auto op 'e dyk en wat foarbykomt riidt sa ticht by de ruten lâns dat de kopkes bytiden op 'e tafel stean te triljen.
Ik wit it allegear noch, de lytse dinkjes komme ien foar ien nei boppen. Hy sil net foar it finster stean, de doar net alfêst ienpenhâlde; hy sil it oan my oerlitte wannear't ik it hûs yn wol, myn komst bekend meitsje. As ik it portier efter my tichtslaan, stap ik yn syn geduld.
Ik doch it my oan tiid, snúf de jûnlucht nei binnen, rûk it toarre gers, it âlde hout fan it hûs dat de waarmte fan de sinne oan dizze kant it langste opslaan koe. Yn 'e tún fersetten wy de stuollen, kroepen byinoar op it plakje dêr't de sinne foar it ferdwinen efter de hage de dei ôfsleat, tichtby de maggyplant.
Earder wachte ik sa lang net foar de doar, wie Herke der altyd by, in triuwke yn 'e rêch. Hy wie meastal efter hûs, yn 'e tún, by it wetter, yn 'e skuorre. Skoanmem makke earst genôch drokte. Se koe net yn 'e hûs bliuwe, net yn 'e doar stean, se kaam ús altyd yn 'e mjitte om in tas oer te pakken, in tút te jaan: wolkom, wolkom, kom deryn, sa'n lange reis efter de rêch. Se wie der noch wurger fan as wy. Tee en kofje krigen wy, it stie allegear al klear. En as wy teplak sieten, op 'e bank, as wy har úthymje litten hienen en ris om ús hinne seagen yn 'e keamer, dêr't noait in ding feroare, dêr't it altyd skjin as sûker wie, dan hearden wy de kraan yn 'e keuken rinnen, dan kreake de âld flier efter de doar en stie skoanheit op 'e drompel, de hannen ôfdroegjend, in stille glim om 'e mûle.
‘Dêr wienen jim dan.’ Mear sei er net, en stadich rûn er werom om de handoek wer kreas oan it heakje te hingjen. Sa fielde men de ynstruksjes. Lyk as de stilswijende, yn it ferline in kear lûdop útsprutsen winsk, dy't Herke oerein komme liet, wylst de stjoerende eagen fan syn mem him folgen, dy't him om it taffeltsje hinne late nei syn heit, dy't wachtsjend op 'e drompel stie, om him in hân te jaan.
‘Soan,’ sei er dan, en hy lei eefkes de lofterhân op dy fan syn bern. Dan seach er nei my. Hy liet my sitte en ik kaam net nei him ta. Us eagen moeten elkoar in telmannich, mear net, genôch. Soms knikte er as woe er tastimming jaan foar myn oanwêzichheid. Wy wienen beide wat skruten, moasten eefkes wenne, bekroaden ús net sa om wat hearde, wat fatsoenlik wie, foarkommend. It begroetsjen kaam letter wol, as ik wat doelleas troch
| |
| |
it hûs swalke, troch de tún, en him fûn op ien fan de stille plakjes dêr't er him deljaan koe: yn 'e stoel ûnder it finster yn 'e skuorre, mei it ljocht oer de fûke op syn skurte as wie it in bewiis, in ferlechje om allinnich wêze te kinnen, of op it stalt by de feart, angeljend, swijend. Hy luts yn 'e skuorre in krukje foar my by en bûten kloppe er nêst him op 'e planke. Ik kaam by him te sitten, en ik moast fertelle hoe't it wie, hoe't it wurk foardere, de stúdzje, oft ik net ûnwennich wie dêr yn 'e grutte stêd, yn in frjemd lân noch wol. Oer mysels moast ik fertelle, nei Herke frege er net. Ik tocht dat er oan Herke sels sokke fragen stelde, oant ik letter hearde dat er him noait wat frege, dat Herke net mei syn heit prate koe, tenminsten net oer himsels. Ien kear ha se by ús west, op 'e flat, en ik wist fuort dat er net wer komme soe. Hy hie it sjoen, wist wêr't wy wennen, genôch.
Eefkes twifelje ik mei de hân by de bel, beslút dan it skeinende lûd net te brûken, en klopje op 'e doar. Hy wit dat ik hjir stean, hy sil it wol hearre. It ljocht yn 'e gong giet oan en hy stiet yn 'e doar. Syn hier is grizer as de lêste kear dat wy elkoar seagen. It is alles wat ik sjoch. De lampe hinget efter syn holle en ik sjoch syn eagen net. It skaad fan syn stal falt oer my hinne, en hy moat sykje om myn hân, taast mis, trillet justjes. Ik kin syn eagen net sjen en ik wit net wat ik sizze moat. ‘Kom,’ seit er, en lûkt my ta de gong yn, skoot my by him lâns, foar him út, nei de keamer. Automatysk til ik myn fuotten op om oer de hege drompel te stappen, it ôfstapke del, it gefaarlike stapke, dêr't skoanmem alle kearen foar warskôge, ek doe't ik der al withoefaak west hie.
Yn 'e keamer baarne in pear lampen. De steande, nêst de bank, it sfearljocht om de tsjusterste hoeke wat freonliker te meitsjen, en it fûle ljocht boppe de tafel. Hy siet te lêzen. In tsjûk boek leit op 'e kop op 'e tafel. Hy hat him net deljûn yn in noflike stoel, of op 'e bank. Rjochtoerein hat er hjir sitten te lêzen yn ien fan syn ivige pillen. Ik rin nei de tafel, draai de titel fan it boek nei my ta en glimkje nei him. De grutte Russen. Sa wie it, en mear noch as efter in bakje kofje, fiel ik my wolkom, wit ik it wer. Hy seit neat, hy stiet dêr wat ferlern yn 'e keamer en wy sjogge elkoar oan. Grizer is er wurden, âlder fansels, mar lang sa âld net as ik earder tocht. In generaasje is ûnder him weifallen, en ik sjoch him ynienen net as de heit fan Herke, net as de widner fan skoanmem, mar as de man sa't er dêr stiet, sa't er hjir siet te lêzen, te wachtsjen op my, in geast út it ferline, de frou, net it famke. Hy draacht in trui en in mansjesteren broek, hy hat de klean oan dy't it bêste by him passe. Hy hat him net ferklaaid om't ik kaam, hy is himsels, en hy is jierren jonger as ik tocht.
‘Dêr wiest,’ seit er, en hy wriuwt him yn 'e hannen. Ik moat ynienen laitsje, want ik mis de handoek, it ritueel fan it werombringen nei de keuken, de ferlegenheid fan de folchsumens. Hy is der dochs wat ôf, wit net wêr't ik om laitsje moat, kielskrabet, en freget oft ik noch kofje wol. It is al oer tsienen. Ik bin letter as ik tocht hie. Ik skodzje fan nee.
‘Ik soe wol in sitroenbrandewyn ha wolle,’ sis ik, en ik sjoch dat er dêr wille om hat: ik wit it
| |
| |
noch. Hy skinkt twa romers fol mei it gemiengiele guod en wy skowe oan de hege tafel, tille it glês op en litte in pyplyts slokje fan it sterke focht oer de tonge rinne. It helpt.
‘Hoe is 't mei heit?’ freegje ik. Hy skodhollet. ‘Sis mar net mear heit,’ seit er, ‘do bist myn dochter net.’
Hoe âld is er? Fyftich? Hy wie noch jong doe't Herke berne waard. Skoanmem wie âlder, njoggenfjirtich doe't se stoar, en dat is al hast fiif jier ferlyn. Ik sjoch gjin foto fan har yn 'e keamer. Hat dy der earder ek net hinge? Ik sis no al in pear oeren Jelmer tsjin him, en stadichoan feroarje de ferhâldings. Wy prate eefkes oer Herke, mar net lang. Nei de skieding is hy yn it bûtenlân bleaun. Ik wie dejinge dy't by him weigong, de koffer pakte, nei de safolste rúzje, dêr't ik my hielendal oerstjoer ynstoarte en dêr't hy foar weirûn. Fan Brussel nei Helsinki. Wy tochten dat feroarjen fan wenplak helpe soe, mar wy namen ússels mei en as der al wat feroare wie, dan wie it yn it negative. In relaasje dy't net mear te rêden wie. Jelmer fertelt dat Herke hjir in kear as twa, trije west hat, plichtmjittich. Lyk as earder hienen se elkoar neat te sizzen.
‘Hy wie it bern fan syn mem,’ seit er. Wy litte it ûnderwerp hastich los, wolle eins net oer Herke en syn mem prate, sa hienen wy it ôfpraat foar de tillefoan, wy woenen elkoar gewoan wer in kear sjen, mar yn ien sin komme se beide foar it ljocht en wy kinne der ek net foarwei dat as sy der net west hienen, wy hjir net sa sitte soenen. As Jelmer foar it oanrjocht yn de keuken omskarrelt, harkje ik in skoftke nei de lûden. Hy siket yn 'e kuolkast, hellet in mes út it laad, krijt in snijplankje. Hy hat de doar iepenstean litten en ik gean op 'e drompel stean, sjoch nei syn rêch, syn hannen dy't mei wisse gebearten in komkommer yn stikjes snije, redyskes fan it grien skiede en ûnder de kraan ôfspiele. Ik bin ynienen wurch en sykje stipe tsjin de doarpost, lis de efterholle der tsjinoan en doch de eagen ticht.
Ik wist net wat ik seach doe't ik se yn 'e keuken betrape. As betraapjen, sa fielde dat doe, en ik moast mysels geweld oandwaan om it gewoan te finen, letter, soks. Herke stie foaroer bûgd boppe de goatstien en syn mem stie der nêst, de hannen yn syn skomjende hier, massearjend, wurdsjes yn syn ear flústerjend dy't ik net ferstean koe. Herke mei in handoek om de bleate rêch, as in bern, totaal oerlevere oan de soargjende hannen fan syn mem. Hoe't er letter bekenne soe dat sy him de neilen knipte as wy dêr wienen, dat se inkeld sea wat hy lekker fûn; oeren stie se yn de keuken, dagen wie se ús besites oan it tarieden. Hy glimke doe't er it fertelde, grutsk seach er, en ik koe him wol slaan, skoppe, en ik ferslokte my op datselde stuit yn de kofje en hong boppe de wasktafel yn ús nije flat, dêr't wy noch gjin twa moanne earder ynlutsen wienen, te hoastjen en te koarjen. Ik fielde hoe't myn holle waarm waard, gleonhyt, dat de lilkens derút boarste woe, mar fêst siet, en ik besocht rêstich te sykheljen, it ferstân derby te hâlden, want om sokke dingen hoegde men dochs net sa oerdreaun razend te wurden. Hy hearde no by my en hy soe it wol ôfleare en as ik wat om him joech dan dearden
| |
| |
sokke futiliteiten dochs net. It wie eins krekt sa'n bysaak as de wearze dy't my ynienen yn 'e macht krije koe as wy frijden. Net alle minsken binne gelyk, tocht ik doe, de iene hâldt der mear fan as de oare, en it soe wol oan my lizze. Hy wie net inkeld in bern, ik wie it likegoed mei sok tinken.
‘Wêr tinkst oan?’ Jelmer stiet foar my. Hy hâldt my wilens de skaal foar en automatysk krij ik in stikje tsiis, lis it op in skiifke komkommer en doch it yn 'e mûle. Ik sil antwurd jaan, mar moat earst kôgje. Hy leit in earm om myn skouder en skodhollet.
‘Lit mar eefkes gewurde,’ seit er. Wy jouwe ús del yn de sithoeke, krije de gleskes fan de hege tafel en nimme de flesse mei. Hy rint nei de cd-kolleksje, it iennige yn 'e keamer dat der earder noch net wie, en siket in cd út, draait de knop op in lege stân en wy litte de streakjende muzyk oer ús hinne komme. Hoe lang is alles lyn? Ik bin feroare yn trije jier, of earder al, al foar't ik opstapte. En Jelmer. Wat is der foar him feroare sûnt syn frou stoar. Ik moat suver neitinke om te witten hoe't se hiet. Syn Saakje. Hat er fan har holden? Doe't se sa slim siik bliek, fielde er him doe skuldich? Se klage altyd, se hie noait net wat, en doe't se wier wat hie, hearde dat yn 'e rige fan libbenslange klachten dy't wol wer oergean soenen, dy't sûnder pillen of operaasje nei de eftergrûn ferskoden, en dêr't mei de tiid wer in nij lichaamlik probleem foar yn 't plak komme soe. Sa tochten wy, en Jelmer ek, oant bliek dat it dizze kear oars wie, kanker hiet, en har definityf oantaaste oant de dea derop folge.
‘Hast it op it wurk nei it sin?’ freegje ik, mear om fan myn eigen tinzen ôf te kommen as út belangstelling, want hy hat it altyd nei 't sin hân op it gemeentehûs, dêr't er it grien ûnder syn behear hat. Hy knikt, en wy prate oer de feroarings fan de lêste jierren fan krekt foar myn tiid en fan dy't ik net mear meikrigen ha, oer de plannen dy't er foar de takomst hat. Hy wiuwt mei de hân dat it gjin ûnderwerp is om oer te praten, dat ik it sjen moat, en dat er my wol in kear rûnliede sil.
‘In kear?’ Ik sis it wat pleagjend. Hy slacht de eagen del as ik him oansjocht, krijt de flesse en hâldt dy boppe myn gleske. Ik sil oerein om der in hân oerhinne te lizzen, ik bin wol oan myn taks, mar bin te let en lit it mar sa. Hy freget oft ik myn plakje wer wat fûn ha en ik lûk oan 'e skouders, want ik wit it net, ik sykje noch. Earder hie de twallingbaan yn it laboratorium sa gearhinge mei Herke dat ik it wurk yn dy rjochting net los dêrfan sjen koe.
‘Ik wol wat oars,’ sis ik, ‘mar ik wit net wat. Ik kin neat oars.’
‘Do kinst alle kanten noch wol út,’ seit er, ‘bist jong. Wat is fiifentweintich jier op in minskelibben.’
‘Seisentweintich,’ smyt ik der oerhinne, as makke dat ferskil.
‘Jong,’ knikt er. Hy sjocht my oan.
De tiid ferrrint en ik fernim it amper, it iennige ferskil ûntstiet yn myn holle, dêr't myn tinzen ynpleats fan hastich oerinoar hinne te rôljen, bytiden begjinne te sweevjen, los te reitsjen, om my dan ynienen wer te bestoarmjen, gear te klûnterjen. Ik hear Jelmer praten, mar as ik him oansjoch, liket it no en dan as skoot er mei stoel en al te
| |
| |
bek. Hy komt wer tichterby, bûcht him oer my hinne, krijt my it gleske dat ik foar de wissens stiif beethâld, út 'e hannen en streaket my oer it hier.
‘Do moatst op bêd,’ flústert er yn myn ear. Ik skodzje fan nee.
‘It ûntkomt my eefkes,’ sis ik, mar ik hear sels wol dat myn lûd wat nuver is en dat de wurden my frjemd ta de mûle útkomme.
‘Moatst der net om laitsje.’ Ik besykje my wat rjochter tsjin de bekling fan de bank te hisen om sjen te litten dat it wol wat tafalt, mar as ik rjochtoerein sit, fiel ik hoe swier myn skonken binne, hoe djip ik yn 'e kessens sakje, en ik jou belies.
‘Hast gelyk,’ sis ik, ‘ik mei bliid wêze as ik fatsoenlik de trep opkomme kin.’
‘Ik help dy wol.’ Jelmer slacht in earm om my hinne as ik ien kear stean en liedt my ta de keamer út, de keuken troch, it gonkje yn en de trep op.
As wy yn de sliepkeamer binne rin ik op de automaat nei de stoel yn 'e hoeke en lûk myn t-shirt út. It kringt amper ta my troch dat hy der noch is, al hear ik him efter my praten.
‘Wachtsje eefkes,’ seit er. Ik wachtsje. Hy draaft nei ûnderen en is mei in pear tellen werom mei myn tas. By fleagen bin ik eefkes helder. Ik lûk it t-shirt wer oan en gean op de bedsrâne sitten. Hy stiet foar my, sakket troch de knibbels en praat tsjin my as tsjin in lyts bern.
‘Rêdst dy wol?’ freget er. Ik knik en jou him in triuwke dêr't er fan omtûmelt. Ik moat derom laitsje. It is in raar gesicht. As er oerein komt hâldt er my by de knibbel.
‘Falt der noch mei dy te praten?’ Hy glimket. Mei my falt altyd te praten.
‘Hast genôch oan in pear oeren sliep?’ freget er. ‘Moat ik der betiid út?’ Ik begryp it net hielendal. ‘Ik woe moarnier wol tegearre te roeien,’ seit er, en dat wol ik ek wol.
Healwiis, lytsbernich, stom. Ik lis op mysels te skellen. De siferkes fan de wekker stean op 5.13, en ik bin klearwekker. It lêste stik fan foar it sliepen bin ik kwyt. Dat Jelmer meiwest hat om my op bêd te krijen stiet my noch wat fan by, mar wêr't wy it oer hienen en hoe't ik út de klean slagge bin, dat wit ik net mear. Ik knip it lampke boppe it bêd oan. Myn klean hingje kreas, lyk as ik it oars ek doch, oer in stoel. Oan it fuottenein fan it bêd stiet myn tas.
Dit wie hielendal de bedoeling net. Ik woe him gewoan wer in kear sjen, mei him prate. Ik wie ûnwennich fan him. Wie dat sa frjemd? As ik ús eigen heit in pear in jier net sjen soe, soe ik ek ûnwennich wêze. Wat hie ik ferwachte? Dat wy, as wie der neat bard, de tried opkrije soenen? Do bist myn dochter net, hat er sein. Ik bin syn dochter net. Herke is syn soan.
It is nuver dat ik hjir bin, dat ik hjir yn syn útfanhûzersbêd lis en net sa goed wit wêr't ik him pleatse moat. Myn eks-skoanheit, myn freon út it ferline. Ik wie ûnwennich en ik ha him skille. Sa wie it gewoan, en dat ha 'k ek tsjin him sein, en hy woe my ek graach wer sjen, sei er doe. Graach, sei er. No hat er my sjoen. Ik koe my net iens in pear oeren tûk hâlde. In pear gleskes fan syn giel guod, en der wie net mear mei my te praten. It hat der inkeld oan ûntbrutsen dat ik de
| |
| |
ellinde fan de ôfrûne jierren mei him beprate. Dat ik him net gûlend om de hals fallen bin. Dat wie wat ik justerjûn woe. Ik woe, doe't er tsjinoer my siet yn syn noflike stoel, by him op 'e skurte krûpe, tsjin syn simmertrui oanlizze, syn earms om my hinne. Ik woe him rûke en fiele. Hoesa ûnwennich. Ik woe him oanreitsje. Fan it momint ôf dat er sei dat ik syn dochter net wie, fan de earste kear ôf dat ik him Jelmer neamde, wist ik dat ik him ha woe, en ik haw it der mei alle geweld ûnder holden.
Ik draai my om. Ik wol dit net tinke. Betink wat, sis ik tsjin mysels, meitsje plannen, wachtsje in pear oeren oant de nacht foarby is, sliep foar myn part, en pak dyn tas, gean hjirwei, lit him mei rêst. It bêd kreaket as ik it kessen stiif ûnder de holle lûk. Ik triuw myn holle yn it kessen en tear it lekken oer myn frije ear. Ik wol myn eigen tinzen net hearre.
Hy kloppet op 'e doar, ropt myn namme, en as ik neat werom sis, giet eefkes letter de doar iepen. Ik sjoch him mei grutte eagen oan.
‘Bist al wekker,’ seit er. Hy sjocht der skjin en wekker út, as hie der gjin nacht tusken sitten en hie er inkeld eefkes fuort west om him te waskjen en te ferklaaien.
‘Ik gean fuort,’ sis ik.
‘Fielst dy net goed?’ Hy bliuwt yn de iepen doar stean, de hân oan 'e kruk. Ik wit net oft ik ja of nee sizze moat.
‘Hast in kater?’ Hy glimket fyntsjes.
‘Dat hoechst net te sizzen.’
‘Wy soenen te roeien, witst dat noch wol?’ Nee, dêr wit ik neat fan.
‘Dat betinkst mar.’
‘Asto net mear wolst, moatst it sizze.’
‘Wie ik sa dronken?’ freegje ik. Hy knikt.
‘Komst?’ seit er. Hy wachtet net op in antwurd, lit de doar iepen en rint nei ûnderen. Ik hear him yn de keuken omslaan. Ik gean oerein sitten mei de knibbels omheech, lûk it lekken oant ûnder myn kin en oer myn skouders. In tintsje. In smûk plakje foar mysels allinnich om in pear tellen nei te tinken. Ik bin noch slûch, mar ik ha gjin kater, de holle docht my net sear en de toarst falt wol wat ta. De rook fan kofje komt omheech, fan spek, en ik bin ferkocht. Ik wol yn 'e klean en nei ûnderen, by him oan 'e tafel skowe en swijend op de moarnsbôle kôgje. Wat ik dêrnei sil, sjoch ik dan wol. Ik wol noch mei him ite.
‘Rûkst lekker,’ seit er as ik de keuken ynkom en hy my, mei in koekepanne mei bakt aai en spek yn 'e hannen, foargean lit.
‘Do ek,’ glimkje ik en knik mei de holle nei de panne. Wy kôgje, litte mei in soarte fan earbied de rêst fan de moarn yn ús delkomme, sa lang dat it my hast muoite kostet om te praten, te sizzen, wat ik op it hert ha: dat ik my fersind ha, net langer bliuwe kin, dat ik net komme moatten hie. It is better dat de wurden my net ta de mûle út wolle. It is ommers net wat ik op it hert ha. Ik wit it as ik nei syn hannen sjoch dy't my sûpe ynskinke, it brea oanjouwe, de wisse gebearten dêr't ik fan hâld.
Ik freegje oft er noch wolris fûken set, mei syn boat de feart delglidet en yn de mist ferdwynt. Sa seach ik him in kear, as in geast, fan efter it
| |
| |
sliepkeamerfinster dêr't ik, ferjage út it benaude bêd, wachte oant de nacht foarby gean soe, fansels, as ik mar lang genôch wachte. Dat ik dêr doe in kear stie fertel ik net, dat ik roppe wollen hie dat er wachtsje moast, dat ik meiwoe, dat er net samar ferdwine koe en my dêr efterlitte, dat sis ik net.
Hoe âld wie ik, njoggentjin, tweintich? Sa lang al kaam ik hjir en langer, fan de skoalbanken ôf, en it wie gewoan dat ik dêr yn it hûs wie en dat hy lûdleas yn de moarnsmist weiwaard en my dêr stean liet, as wist er fan neat, as hearde hy my net. Krekt as no, no't ik freegje en hy gjin antwurd jout, my inkeld oansjocht, kofje foar my ynskinkt en wachtet oant ik mei de fragen kom dy't er hearre wol.
‘Wat wolst hearre?’ freegje ik, as ik it waarme kopke tusken de fingers nim en oan 'e mûle set en him wat útdaagjend oansjoch. Hy kin hjir net oeren sitte en wachtsje oant ik sis dat ik dochs wol mei wol te roeien, dat it program fan de dei mar ôfwurke wurde moat, dat ik, sa't ik fan doel wie, jûn wer fuortgean sil en him miskien noch in kear skilje, letter, as ik myn libben wer wat op oarder ha, dat ik my dêrmei wol rêde sil, of dat my dit allegear troch de holle raast en dat ik it net maer wit. Hy rikt oer de tafel hinne nei myn hân.
‘Ik wol witte ofsto lokkich biste,’ seit er. ‘Ik wol hearre wa't op dy wachtet ast werom giest, oft der ien is dy't dy mei út te roeien nimme wol.’ Ik knik.
‘Simen komt, moarn. Ik ha ôfspraken, wy...’ Simen wachtet net. It is ûnsin. Hy sil mei my nei in toanieljûn, wy hawwe in abonnemint en wy gean no al foar de fjirde kear tegearre. Mar as ik net kom, feroaret foar him neat, dat giet er mei in oar, hy sil my amper misse. Ik wol net werom, ik wol hjir bliuwe. Dat is wat ik op myn hert ha.
Hy rêdt de tafel ôf as ik yn 'e tún rin, dy't ik noch ien kear sjen wol, fan alle kanten, fan de âlde en de nije kant, fan de kant dy't ik as in oase yn 'e holle meidroech en fan de kant dy't ik net koe, de iepen kant. As ik by it wetter kom en oer de greiden oan de oare kant fan de feart stoarje, skeare dêr in pear fûgels lâns, leech by de grûn. En ik tink oan de kearen dat hy dêr stie, de kiker foar de eagen, de nammen fan de fûgels neamend as koe er dêrmei it bestean fan harren frijheid befêstigje, dêr't er sa graach diel fan wêze woe.
Ik hear hoe't er nei my takomt oer it gers, efter myn rêch, en ik wit, al foar't er by my is, dat er de earmen om my hinne slaan sil en dat ik my omdraai om him te tútsjen, hertstochtlik, en dat wy ús yn it fers falle litte sille om ôfgryslik te frijen. Dat wy elkoar wol opfrette wolle, aanst. Dat wit ik.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd