|
| |
| |
| |
[Nummer 4]
Stilte by de NCVB
Freddie Rozema
Fannejûn is der yn De Lantearne yn Surhústerfean in gearkomste fan de NCVB- (Nederlands Christelijke Vrouwenbond) ôfdieling Súrhústerfean. Presidinte Douwina Winter iepent de jûn en winsket elk in hertlik wolkom ta. In spesjaal wolkom is der foar Meindert Talma, âld-Feanster en no skriuwer en muzikant te Grins, dy't dizze jûn foar de NCVB-ôfdieling Surhústerfean fersoargje sil.
Nei it wurd fan wolkom wurdt it iepeningsliet gesang 481 songen, folge troch in gebed en in koarte meditaasje fan Douwina Winter nei oanlieding fan Preker 12.
‘De Preker sprekt oer âld wurden. De minne jierren brekke oan. De sinne wurdt fertsjustere, it ljocht giet fuort. De wolken keare werom nei de rein. Sa treastleas is de âlde dei, allinne mar wolken. De âlderein begjint te triljen; ferfelend dat triljen fan de hannen. De fuotten wolle ek net mear. Tosken en kiezzen stake harren wurk, it oantal wurdt lyts. De eagen wurde minder. As je gehoar min wurdt, ferlieze je it kontakt. It sprekken wurdt swier, de stim begjint as in fûgel te piipjen en de toanen wurde sêft, in petear ferrint muoisum. Oeral binne gefaren. Mar oer dit alles hinne leit de glâns fan Gods beloftes! Ek yn âlderdom sil Hy ús net loslitte!’
Nei dizze koarte meditaasje seit presidinte Douwina Winter: ‘Ja en no sil ik in moai gedicht foardrage oer de NCVB. Dat gedicht is skreaun troch frou Bouma. Spitigernôch kin frou Bouma fannejûn troch in bûkgrypke net oanwêzich wêze en dêrom hat se my frege oft ik it miskien foardrage woe. No dat wol ik natuerlik hiel graach dwaan. Mar foardat ik hjir mei begjin, wol ik fanôf dizze kant earst alle betterskip en in fluch herstel tawinskje oan frou Bouma. Oké, dan sil ik no it gedicht fan frou Bouma foardrage.
Als je lid bent van een vereniging
en dat is in dit geval de NCVB,
dan heb je steeds wisselende programmering
waardoor iedereen is tevree.
Op onze vaste dinsdagavond
dan gaat ieder lid op stap.
We hebben altijd goede sprekers
in de ernst maar ook de lach
In het voorjaar is er een reisje,
ja dan gaan we samen fijn op stap,
dan is iedereen die morgen
met de goede voet uit bed gestapt.
En de cursussen, ja hoor eens
daar wordt wel gebruik van gemaakt.
Ook al is het wel eens vervelend
| |
| |
Ook zijn er de koffiemorgens
koek of cake dat is er bij.
Druk gepraat met grote verhalen
dat is mij toch een kwetterij!
Neidat presidinte Douwina Winter it gedicht fan frou Bouma foarlêzen hat folget der in lang applaus. Elkenien is it der dan ek wol mei presidinte Douwina Winter oer iens dat frou Bouma mei dit moai stikje poëzy in moai blomstikje fertsjinne hat.
Nei dit poëtyske yntermezzo is it de heechste tiid foar Meindert Talma út Grins. Presidinte Douwina Winter introdusearret him sa:
‘De hear Talma wol graach helle en brocht wurde. Gjin inkel probleem foar ús, sa tochten wy, oant dyjinge dy't him helje soe, frou Bouma, troch in bûkgrypke útfoel. Dêr't ik sels gjin mooglikheid hie him te heljen, binne dêr dan ynienen wer manlju dêr't wy op werom falle kinne. Dêrom fersykje ik jimme in grut applaus te jaan foar de hear Winter dy't de hear Talma helle hat en ek in dik applaus foar de hear Bouma dy't de hear Talma werombringe sil!’
En dêr is er dan, Meindert Talma, in gewoane fitale jongkeardel, dêr't neat spesjaals oan is, want ek Meindert Talma skyt wolris in bytsje weak en ek Meindert Talma hat wolris in droege mûle. Talma presintearret him dizze jûn yn in donkerblau pak mei in donkerblau boesgroentsje. It gehiel eaget stimmich mar net tryst.
‘Achte oanwêzigen,’ binne de earste wurden fan Talma, ‘elkenien fan ús hat wolris heard nei de Muzikale Fruitmand, it fersykprogramma op 'e radio mei psalmen, lofsangen en geastlike lieten foar siken, handikapten, âlderein fanôf 80 jier en breidspearen dy't 50 jier of langer troud binne. Ik haw oer de Muzikale Fruitmand in ferske makke dat ik no foar jim sjonge wol. Dat liet hyt 30 jaar Muzikale Fruitmand en stiet op myn earste single. En dat is miskien wol even aardich om te fertellen, want doe't ik okkerdeis mei in seare holle wat troch de stêd rûn, kaam der in frou fan in jier of fyftich op my ôf. Sy luts my oan it jaske en sei: ‘Zeg ben jij niet die jongeman die dat nummer 30 jaar Muzikale Fruitmand heeft gemaakt?’
Ik sei: ‘Ja dat klopt, maar wat heeft u daar mee van nodig?’
‘Nou,’ sei de frou, ‘dat zal ik je vertellen, ik ben Dineke Verschoor.’
‘Dineke Verschoor?!’ rôp ik, ‘de Dineke Verschoor van de Muzikale Fruitmand?’
‘Ja, die Dineke Verschoor,’ sei Dineke Verschoor, ‘en misschien is het ook wel aardig om te weten dat ik naast de Muzikale Fruitmand ook het Zaterdagavonduur presenteer, een programma waarin een gast vertelt wat een mooi stukje klassieke muziek voor hem of haar betekent.’
‘Ja misschien is dat wel aardig om te weten,’ sei ik, ‘misschien ook wel niet. Hoe laat is dat pro- | |
| |
gramma?’
‘Tussen elf en twaalf uur 's avonds,’ sei Dineke.
‘Nou,’ sei ik, ‘ik zal er een keer naar luisteren, maar Dineke, zullen we anders even ergens een bakje koffie drinken, want naast het feit dat ik een ontzettende dorst heb wil ik jou altijd al een paar vragen stellen.’
‘Nou vooruit dan,’ sei Dineke, ‘omdat jij zo'n mooie single over de Muzikale Fruitmand gemaakt hebt.’
No wy nei De Drie Gezusters. Neidat ik twa kofje en twa appelgebak besteld hie, frege ik Dineke hoefolle brieven sy sa yn 'e wike kriget foar de Muzikale Fruitmand.
‘Nou Meindert,’ sei Dineke, ‘daar zal je versteld van staan, het zijn er elke week dui-zen-den, ik herhaal: dui-zen-den...’
Ik sei dat ik dat in net te leauwen oantal fûn en frege oft sy dy dan ek allegearre lêze moast.
‘Maar natuurlijk Meindert!’ rôp Dineke. ‘Het is met brieven net zoals met de zegeningen van de Here:
Lees uw brieven, lees ze één voor één.
Lees ze alle en vergeet er geen.
Lees ze alle, lees ze één voor één
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen!’
‘Apart apart,’ sei ik, ‘maar hoeveel brieven komen er dan zeg maar door in de Muzikale Fruitmand?’
‘Nou Meindert,’ sei Dineke, ‘dat zal ik je eens precies vertellen. In zo'n uur uitzending is ruimte voor 50 tot 60 verzoeken, ik herhaal: 50 tot 60 verzoeken!’
‘Oh wat veel,’ sei ik ‘en wat een dankbaar werk!’
‘Ja, dankbaar wil ik zijn, dankbaar voor iedere morgen,’ sei Dineke, ‘want in die brieven vertellen de mensen heel open over de dingen van het leven. Blijde dagen, maar ook over een stukje verdriet en een stukje lijden. Door bezig te zijn met dit programma ben ik nog meer dan vroeger de waarde van het gezin gaan zien. In de brieven die ik krijg, lees ik vaak dat de kinderen echt trots op hun ouders zijn. Ze schrijven: “Vader fietst nog!” of “Moeder maakt nog steeds jam voor ons allemaal!” Dat herken ik zó! Mijn moeder is nu 83 jaar en ik vind het ook zo leuk om te vertellen dat ze graag wandelt en nog allerlei leuke fijne dingen doet. Zelf heb ik zes kinderen waaronder twee dwergjes, ik herhaal: twee dwergjes...’ Der foel even in pynlike stilte.
‘Och heden, arme Dineke...,’ sei ik.
‘Ja,’ flústere Dineke, ‘vroeger heb ik het daar erg moeilijk mee gehad, maar door ons geloof hebben mijn man Ger en ik het kunnen accepteren.’ Om it petear in positive draai te jaan sei ik tsjin Dineke, dat ik it sa geweldich fûn dat yn de Muzikale Fruitmand faak in liet oanfrege wurdt om in slim sike man of frou te bemoedigjen. Dineke foel my fuortendalik by.
‘Leuk dat je dat zegt Meindert, want wat men soms niet tegen iemand durft te zeggen, zegt men wel met een lied. Bij mijn presentatie richt ik mij in eerste instantie ook op de mensen voor wie het lied is aangevraagd. Maar ik hoop dat het ook anderen aanspreekt. Er zijn heel veel mensen voor wie nooit wat wordt aangevraagd en ook
| |
| |
hen wil ik graag bemoedigen. De Muzikale Fruitmand is voor mij gewoon een muzikaal feest. Het is heerlijk om een koor als Deo Cantemus uit Rotterdam te horen zingen tot eer van onze God!’
‘Ja,’ sei ik, ‘dat geeft de dag dan net dat stukje meerwaarde.’
‘Oh ja het is heerlijk!’ rôp Dineke. ‘In mijn keuken hangt een plakkertje met daarop de tekst: vier de dag, daar wil...’
‘Apart apart,’ ûnderbruts ik Dineke, ‘heb je dan ook plakkertjes met drie de dag of vijf de dag?’
‘Nee alleen vier de dag,’ antwurde Dineke. ‘Met vier de dag, wil ik eigenlijk tegen mezelf zeggen dat ik me niet op moet jagen door mijn agenda, maar dat ik elke dag heel bewust mag beleven. Ervan mag genieten!’
Neidat ik tegearre mei Dineke noch in bakje kofje dronken hie, namen we as freonen ôfskie. We wikselen adressen út, tuten inoar en beloofden inoar snel te skriuwen. Oké, dat wie even in lyts ferhaaltsje by 30 jaar Muzikale Fruitmand, dan sil ik it no even foar jim spylje.’
Meindert Talma giet no achter syn keyboard sitten. Hy set in ritmeboks yn wurking, spilet wat stimmige pianoakkoarden en begjint te sjongen:
Miljoenen en miljoenen mensen zijn gezegend door de muziek van de Muzikale Fruitmand. Nu al meer dan dertig jaar. Hoe velen hebben niet terug gedacht aan vroeger, als zij in de fabriekshal de mooie liederen die ze thuis zongen, hoorden? ‘Welk een vriend is onze Jezus’, een lied dat veel gedraaid is en dat een bemoediging was voor velen die het eind van hun leven naderden. Dertig jaar Muzikale Fruitmand!
Volgens een directeur van een verzorgingtehuis in Gaasterland is de Muzikale Fruitmand de beste vorm van stervensbegeleiding. Daar waar gezongen wordt van de liefde van de Here komt de mens tot rust en overgave. Dat geldt ook voor u die dit liedje hoort. Laten de muziek en de woorden u leiden op de weg van Jezus, waaraan in der eeuwigheid geen einde komt, amen. Dertig jaar Muzikale Fruitmand!
‘Gij die alle sterren houdt’, Christelijk Residentie Mannenkoor, onder leiding van Aad van der Hoeven, organist: Klaas Jan Mulder.
‘Dankbaar, dankbaar voor iedere morgen’, gezongen door Gert en Hermien, ‘De dierbare Heiland is nabij’.
‘Waarheen, waarheen pelgrims? Christelijk Gemengde koor ‘Deo Cantemus’ uit Rotterdam onder leiding van Arie Pronk.
‘Zijn liefde zocht mij teder’, vers één en vier uit Johannes de Heer. Zang van Janneke Slagter.
Dat is toch prachtig, dat is toch machtig!
Dertig jaar Muzikale Fruitmand!
As it nûmer dien is sjongt Talma noch fjouwer ferskes, dy't suver en sûnder oerstallige franje delset wurde. Alle oanwêzigen lústerje oandien nei de sang fan Talma en nei de heldere toanen fan dit ûnferjitlik moaie ynstrumint, it keyboard.
Dan is it lêste ferske ôfrûn en folget der in lang
| |
| |
applaus. Presidinte Douwina Winter nimt wer it wurd.
‘Tige tank Meindert Talma, foar dy prachtige ferskes. De seal stie sa no en dan te triljen, sa gong it der om wei! Ik hie suver sin om te dûnsjen, wylst ik oars altyd de radio útdoch as ik sokke muzyk hear! Straks sil de hear Talma op myn fersyk noch in lêzing hâlde oer stilte, mar wy hawwe no earst even skoft mei kofje en oranjekoeke.’
Yn it skoft komt de hear Bouma, dy't Talma nei ôfrin nei Grins ride sil, op Talma ta. Hy seit: ‘Dat gong wol aardich sakrekt of net?’
‘Ja,’ seit Talma, it gong wol aardich tocht ik.’
‘Ja jo kinne hiel aardich sjonge,’ seit de hear Bouma, ‘mar jo binne gjin Koos Alberts.’
‘Nee,’ seit Talma, ‘dat kin útkomme, ik bin Meindert Talma. Mar hoesa, binne jo in fan fan Koos Alberts?’
‘Nee,’ seit de hear Bouma, ‘dat wol ik net sizze, ik bin mear in fan fan Heino.’
‘Ja dy kin hiel moai leech sjonge,’ seit Talma, ‘mar noch even oer Koos Alberts, witte jo wol dat ik ris in kear mei Koos Alberts praat ha?’
‘Nee,’ antwurdet de hear Bouma, ‘hoe moat ik dat witte, ik kin jo ommers net iens.’
‘Dat is ek sa,’ seit Talma.
‘Ja,’ seit de hear Bouma, ‘ik haw miskien net sa'n protte leard as jo, mar ûnnoazel bin ik net. Mar jo seinen dat jo mei Koos Alberts praat hienen?’
‘Ja,’ seit Talma, ‘dat is wol in aardich ferhaal. In pear jier lyn frege myn tante Piet op it jierdeifeestje fan myn heit, oft der ek ien mei har mei woe nei it optreden fan Koos Alberts yn De Kruisweg yn Marum. Tante Piet wie al jierren in fan fan Koos, se hie it sels skopt ta earste bysitter fan de Koos Alberts-fanclub. Dit ta grutte ûntefredenens fan ome Siebren, dy't fûn dat syn frou by it lústerjen nei Koos Alberts krekt in op’ e kletter rekke ko wie, dy't nei in lange winter yn it bûthús wer de greide yn mocht. It wie yndie wier dat tante Piet troch it lústerjen nei Koos Alberts faak hielendal gek yn de holle waard. Sa ferskuorde se op in kear de troufoto fan har en ome Siebren.’
‘Apart,’ seit de hear Bouma.
‘Ja apart apart,’ seit Talma. ‘Behalve ik, wie der gjinien fan de famylje, dy't mei woe nei it optreden fan Koos Alberts. Dat sadwaande. No, ik moat sizze, ik haw der gjin momint spyt fan hân. Koos Alberts hie krekt in jier ferlyn dat autoûngelok hân dat him in dwars-laesie oplevere. En der wienen dan ek allegearre oant triennen ta oandiene froulju mei in bepaald uterlik en fan in bepaalde leeftyd dy't rôpen: “Ik ben toch zo blij dat je d'r nog bent Koos jongen!...”
En Koos Alberts siet wat te flústerjen:
“Jullie... jullie sijn voor mijn gekommen... Ik ben heel blij met jullie... Want als jullie hier niet waren, had ik hier ook niet geseten... Ik fin gewoon dat ik foor jullie ben en jullie sijn voor mijn en jullie moge me na afloop allemoal soene, dat mag fan mijn...”’
‘Haha,’ laket de hear Bouma, ‘dy Koos Alberts is der net fys fan!’
‘Nee, dat sil ik dy fertelle!,’ laket ek Talma, ‘mar ik sil it ferhaal even ôfmeitsje, want nei it
| |
| |
konsert waard ik troch tante Piet meisleept nei Koos Alberts. Tante Piet sei: ‘Koos, dit is Meindert, een tantezegger van mij. Hij had je nog nooit live gezien, en hij wil graag even zeggen hoe'n geweldig avond hij heeft gehad, of niet Meindert?’
‘Eh ja,’ sei ik en tsjin Koos sei ik: ‘Hoe is 't?’
‘Goed,’ sei Koos, ‘ik ben gelukkig, maar ik heb ook feel ferdriet. Ik heb freselijke pijnen, ook nu. Als ik sing kan ik het nog een beetje fergete... Ik ben ferlamd tot aan mijn tepels...’
‘Ja mooi is anders,’ sei ik, ‘maar ik zou het wel aardig vinden als je hier eens wat dieper op ingaat: hoe manifesteren zich die vreselijke pijnen nou precies?’
‘Nou...,’ sei Koos mei in fan pine ferlutsen gesicht, ‘het sit half in m'n rug, tusse m'n liesen m'n benen en m'n kont. En in m'n foete kriebelt het als een gek. Net een neukende mierenhandel. De laatste dagen heb ik het freselijk. Net als bij foetballen, je neemt een sliding, het gaat open en dan gaat het freselijk schrijnen. Dat heb ik foortdurend door m'n hele lichaam heen... Maar hoe is 't met jou Meindert, want we sitte nu alleen over mijn te praten.’
‘Goed,’ sei ik, ‘alleen een beetje zweterig om de kul, maar ik vond het wel een geinig optreden. Ik mag zelf ook graag muziek maken, maar zo goed als jij zal ik wel nooit worden, jouw show liep echt op rolletjes zeg maar.’
‘Och heden,’ sei Koos, ‘praat mij niet over een sweterige kul. Ik weet dat het nu ferdomde heet is, maar got jonge wat sou ik nu graag bij wijse van spreken een sweterige kul willen hebben, want ik ben al mijn gefoel ferloren hè in het saakje... Je kan niet meer sexen hè, door dat ongeluk is je seksleven weg, naar de klote... Froeger was het toch altijd singen, suipen en op de pruim kruipen...’
‘Goh!’ zei ik, ‘apart apart!’
‘Inderdaad, apart apart,’ flústere Koos en hjirnei moast ik foar him knibbelje en Koos lei in hân op myn holle en hy bidde: ‘God... dit is Koos... God... segen dese liefe jongen... en geef hem de kracht... de kracht...’
‘Apart,’ seit de hear Bouma, as Talma syn ferhaal ferteld hat. ‘Sa'n Koos Alberts hat yn feite alles ferlern wat er hie, mar dochs is sa'n man blykber hiel leauwich.’
It skoft is ôfrûn en presidinte Douwina Winter fersiket de oanwêzigen om stilte, sadat Meindert Talma begjinne kin mei syn lêzing oer stilte.
‘Achte oanwêzigen fan de NCVB-ôfdieling Súrhústerfean,’ begjint Talma syn lêzing, ‘doe't frou Winter my frege oft ik ek in lêzing hâlde koe oer stilte, sei ik: ‘Dat wol ik best even dwaan, want as ik my net fersin kin ik dêr hiel wat oer fertelle. Achte oanwêzigen, ik sil in lêzing hâlde, dêr't ik fan hoopje dat jimme der wat fan opstekke sille. Lústerje goed, want ik fertel it mar ien kear.
Stilte, achte oanwêzigen, stilte: stean wy dêr wolris by stil? Ik tocht it net. De fraach docht him foar oft wy ûberhaupt wol ris stil binne.
Want is it net sa dat we dei yn dei út oerspield wurde troch amusemintsberjochten, nijs en tûzenen wurden dêr't wy de besteansrjochten net iens fan wisten? Ja de wrâld is behept mei de grutte kwaal fan it domme praat. De lju prate tefolle, sa- | |
| |
folle dat se der bytiden yn omkomme. De lju begripe harren eigen wurden net mear. De fraach docht him dan ek foar oft wy al dy ynformaasje noch ferwurkje kinne. Want is it net sa, dat der hieltyd mear apparaten ferskine dy't in net te leauwen bak herje meitsje?. Boarmasines, frachtweinmotoren, leechfleanende fleantúgen, lûdsprekkers. It akoestyske geweld is dêr en wreidet him hoe langer hoe mear út. It is dan ek net iens sa hiele apart dat de minsken troch dit earferdôvjende leven hieltyd mear de sprekwurdlike dôvemansearen begjinne te krijen...
Ja dan is it earferdôvjende leven dêr achte oanwezigen en sa giet de boel stadich nei de sodeflikkers... Mar no even earlik... De fraach docht him foar oft der noch earne stilte is en sa ja, wat wy dêr dan mei dogge. Sa wie ik lêsten by in âlde kammeraat en witte jo wat dy âlde kammeraat sei? Hy sei: ‘Meindert jonge, it wurdt sa stil om my hinne, ik doch de tillevyzje mar oan, dan ferdriuw ik de stilte.’ Ik koe myn earen net leauwe, it wie gewoan tryst. En it wurdt hieltyd tryster, want is it net sa dat de lêste tiid tidens in petear ynienen opmurken wurdt: ‘Oh stiet de tillevyzje noch oan?’ En is it net sa dat we itselde meimeitsje yn de winkels en de restaurants dêr't in stikje achtergrûnmuzyk net mear wei te tinken is?
Ja, dan is de trystichheid dêr en sa giet de boel stadich nei de sodeflikkers... Mar no even earlik... De fraach docht him foar oft de wrâld net oan leven ûndergiet. Want is it net sa dat hjoeddedei allegear drokte- en levenmakkers de toutjes yn 'e hannen hawwe? En is it net sa dat de brutalen de heale wrâld hawwe en de asosjalen de oare helte?
Ja dan rekket de júste ferhâlding op 'e sweef achte oanwêzigen en sa giet de boel stadich nei de sodeflikkers... Mar no even earlik... De fraach docht him foar oft wy net elke dei konfrontearre wurde mei de saneamde foaroansteanden fan dizze tiid. De handige karrièremakkers mei de flotte presentaasje, en de slagge yuppies mei de goeie oplieding. Dy minsken fan wa't men seit: dy rêde it wol, dy skoppe it noch fier. En is it net sa dat op it skoalleplein it de jonges binne mei de grutste mûle en de dikste spierballen, dy't it measte respekt ôftwinge? Mar dat is in ferkearde saak. Wy moatte wike wolle foar oaren, wij moatte swije wolle as oaren harren sechje dwaan wolle. Wy moatte jaan wolle as oaren nimme wolle. Wy moatte in stapke tebek dwaan wolle as oaren mei de earmtakken wurkje wolle. Wy moatte net út wêze op ferjilding as wy flink ynkasseare moatten hawwe. Wy moatte stil wêze...
Ja, dan is de stilte dêr, achte oanwêzigen... Mar no even earlik... De fraach docht him foar of it net sa is, dat stilte ien fan de moaiste geskinken is dy't je krije kinne. Want is it net sa, dat as je in prachtich kado krije fan in kammeraat, in fantastysk kado, dat je dan sizze foardat je wurden fine om te betankjen: ‘Ik bin der stil fan.’
Ja, dan is de stilte dêr, achte oanwêzigen... Mar no even earlik... De fraach docht him foar oft wy net earst ris stil wêze moatte, foardat wy wurden yn de mûle nimme wolle. Yn stilte groeit de tankberheid foar de goede gaven fan it libben. Dat is in stilte fol fertrouwen, fol waarmte en gelok. Dat is de stilte van Hepie en Hepie. Hepie en Hepie
| |
| |
wiene twa moaie froulju út de Westerein en dy hienen jierren lyn in dikke hit mei it moaie nûmer Ik lig op mijn kussen stil te dromen. En dat fyn ik no echt geweldich moai, want dan sjogge jo dat sa'n Hepie en Hepie en al dy oare Hepies fan it plattelân hjoeddedei noch altyd stil libje, want dy minsken, en ik sprek út eigen ûnderfining, dy libje dêr allegearre noch gewoan stil. Wat stiller, wat better, sa bin ik fan betinken.
Ja, dan is de stilte dêr, achte oanwezigen... Mar no even earlik... De fraach docht him foar oft der ek net in negative stilte wêze kin, in deadske stilte, dêr't je yn fiele: oeh, der sil no wat slims barre...’
Talma faget him mei in donkerblauwe bûsdoek it swit fan syn reade holle en de flibe fan syn mûlshoeken. Hjirnei sjocht er mei in lege blik yn de eagen de seal yn, sûnder ek mar ien wurd te sizzen. Der hinget in beklemmende stilte yn de seal dy't troch Talma pas nei in minuut ferbrutsen wurdt.
‘Ja dan is de bedriigjende stilte dêr, achte oanwêzigen... Ek hawwe jo dat wol yn in petear, want is it net sa, dat as der in stilte falt yn in petear, dat dat hiel bedriigjend wêze kin? Mar no even earlik... Sûnder stilte libje wy yn in iéndimensjonale wrâld op in plat flak. De fraach docht him lykwols foar oft wy ek noch wol mei stilte omgean kinne. Want is it net sa, dat je fan de stilte hâlden leare moatte, ûntdekke hoe woldiedich stilte wêze kin? Ja sa is it wol, want de stilte hat in suverjende wurking. Alle ûnwichtige dingen falle fuort en je ûntdekke de kearn fan it libben en de kearn fan je eigen bestean. Stilte is mear dan ôfwêzichheid fan gelûd, it is de oanwêzichheid fan it neat. Yn stilte leare je ferwachtsjen, útsjen, hoopjen. Dan wurde je oanrekke troch fertrouwen en tankberheid en sizze je: ‘ik ben der stil fan!’
It is in hiele tiid stil, mar dan folget der dochs noch in lang applaus. Presidinte Douwina Winter nimt it wurd.
‘Hertlik tank, Meindert Talma, foar dy prachtige lêzing, ik bin der stil fan wurden. Ik wol as lêste noch even sizze, dat it in prachtige jûn foar my west hat en heard nei harren dy't hjir mei my wienen, wie ik net de iennichste. It wie in fijne en ûntspannen sfear as je sa mei in skriuwer en muzikant as Meindert Talma in jûn trochbringe kinne. En dan fyn ik it moai dat we by de NCVB hjir yn it Fean sa no en dan wat mear fan dit soart ûntspanning tsjinkomme, want “uit is goed voor u!” bliuwt natuerlik in sûne bezichheid en is op dizze manear betelber en ek goed foar de ienigens dy't de NCVB sa tekent!’
Nei dizze wurden oerhandiget presidinte Douwina Winter Meindert Talma in boskje blommen en in slúf mei ynhâld, winsket elkenien wol thús en oant sjen.
DE EIN
|
|
Auteursrechtelijk beschermd