Trotwaer. Jaargang 28

[p. 106]

Skrift
Harmen Wind

De roas bloeit fjurrich yn
novimber. Heech boppe
it lêste leaf driuwt in koar
krieën op 'e wyn. Alles
rûkt nei ûnwenst. Hearst
de rein op kommenswei,
tusken dyn tosken krieze
kristallen. Wêr't men ek
bliuwt, men giet, wenje
is weiwêzen yn útfiering.
Foar ien dy't fuort is lûkst
it gleone read út 'e grûn;
bloed oan 'e hannen. Op
beide earmen it liet fan de
roeken, printe yn einefel.

[p. 107]

Trou

Doe't wy werom kamen, dy lêste kear,
op it ferlitten hiem, ús âldfaars erf,
stie der de apelbeam, allinne yn it hear.
Hy like lytser sûnder hûs en freding,
en fruchten, nee, it wie de tiid net mear.

Koe er ús noch, ús bernlik hinnekommen,
ús útsjochtoer, ús wachter, ús ûnthjit?
Hy stie der, wol ferwoeksen en ferkromme,
mar likegoed yn blêd, ljochtgrien jong
blêd, gjin dei hie er fersomme.