|
| |
| |
| |
Stanbylden yn 'e sinne
Eeltsje Hettinga
As op 'e earste rige yn de bioskoop
sjugge wy, langút yn 'e stoel op it terras
de ferlitten flakte oer, blau metalen
heuvellân en ûngenedige fierte.
Bonkehurd as 't ljocht fan oktober boppe
Four Acres Hill is ús it útsicht tombe.
Klanken fan Debussy kringelje tin as reek
oer it omtrint ferwylge tún.
Stanbylden yn de sinne dikerje wy yn
in lege himel om, sa't romte ek ús
stiet op te nimmen? Gjin kop, dy't wat seit of
it moast wêze de stilte, dy't alles ferpulveret.
Poes bepluzet de klikkebikjes
op 't wyt lekken yn de bleek. It tsjinsterke
fan Haïti hinget wat yn 'e doar,
lakket har de neilen foar in letter, in faaks.
En traach as it opskowend skaad fan
de heuvels oer de flakte nadert ús de jûn,
grau as de drankwangen fan Bill
kleuret de loft boppe Four Acres Hill.
| |
| |
Lûden yn 't strewel lústerje dûnker
de mearkes fan it hert. In elk swijt, allinne,
fersonken yn himsels, wylst krûpt
stilte ús as modder yn 'e mûlholten om.
Achter Stella's stoel besykje ik my noch
in takomst te lêzen út de deaplakken
op har bleate famkeshûd. Sa't ús de wikel hifket,
soe ik bidde wolle, ynfieren, by wize fan doel.
As yn in stil libben sitt' wy fêst yn de list fan
ús finzen sels. Bill ta baarch snoarket,
Charles leit mar wat yn himsels om te praten,
Stella sil al in ivichheid in trui oandwaan.
| |
| |
| |
Hjerst
Bill ropt Kevin werom. De hûn
Stilte fan dea beslept, makket langer
Under spinreagen fan tiid
wurdt simmer ferhongen yn tinten fan
rusk en ferblikte hazzeskedels.
Us hand'get net it ferfal dat mei de rûp
dwers troch it beamte stekt.
Stella is drok mei it neidwaan fan
Charles, al like oerallich,
just another weekend New York.
Earne yn 't strewel wurdt in bist
de strôt útfike. Read fervet
wat net hâldt, komt hurd te fallen.
| |
| |
| |
Under de appelbeam
Fan klysters yn 'e bealch hapt,
siket noch in beskûl de slak,
in lekke pûster, it fjoer al hast
út 'e hûd lûkt er yn de blabze
ûnder de appelbeam fierder.
Allinne yn syn fan dea betekene
romte, de teisters noch oerein
yn de bline stege fan syn tocht
stjit er op de lege skulpen fan
syn skjin behimmele bruorren.
En dêr't jubelend de rôfsucht
fan hjerst oer d'einleaze bleek
fljucht, tiid syn slimen opjout,
jaget de slak - de klompen út -
in foaze lucht fan frijheid nei.
Mar litte ûnder de appelbeam
Bill syn kaplearzens har kenne
as tergjende sisifusbergen, dan
moat wol wanhoopje de geast,
hurder as 't ferge liif de slak ea
drage sil; skeind oant op 'e lêste
spier fan tiid wurdt him it hûs
op syn ûnberikbere slakkerêch
in herinnering, dêr't er him yn
oprôlet as de hofklyster fljucht.
| |
| |
| |
Dage
Moarn oer Cape Cod brânt noch
de lampe fan trochwekke oeren
yn 'e hurde fal fan it earste ljocht.
Tusken de blinen yn har glêzene
erker, dêr't hja útsjocht nei wat
miskien noch opdaagjen komt,
ferwurdt romte ta in tsjerker fan
wachtsjen. De pynbosken, hast
al healwei de bleek, hawwe har
in dûnkere bril op 't útsicht plante;
de swarte beammen - as hannen
grypten se fannacht om har hinne,
sliepe no, in rau leger, foarhâns
wurch fan in naderjen dat aanst
alle finsters komt te ferpulverjen?
Moarn oer Cape Cod wurdt om-
fierkjen behoeftich hongerlapjen.
Gjin kop, lit stean god, dy't har
stean sjocht, of it moasten wêze
de eagen, dy't al skôgjend har
gapske nachtklean obstrewearje.
‘Cape Cod Morning’, Edward Hopper (Maine '93)
| |
| |
| |
Achter it refter
Tosken ferstompe op 't izer fan
syn traljes trêdet er meager as
syn hûnekeatling, ûngeduerich
suver panterachtich op en del
yn 'e lege kennel fan syn dagen.
Narjend as tiid is him it útsjoch,
de wagewiid gapjende doarren
fan it slachthûs oan de oseaan,
de hynstehammen oer it stek en
de hûnekoppen fan Bello's en
Blommen, dy't foarbygiselje yn
de rikjende wolkens oer Maine.
Dêr't er mei de ridel yn it gat
York Harbours strjitten bejaget,
lûder as de âljende branning
op hege kliffen te byljen stiet
en trinten achter sniebeflokke
finsters nei de skonken hapt fan
syn baaske dat as in ballerina
neaken en sierlik har deistige
gymnastykoefenings bedocht,
| |
| |
dêr tehavenet er him de noas
op it refter fan syn hûnewacht
oant er skeel sjocht as de nacht.
En finzen fan d' âlde boalen fan
ferbylding sjocht er yn it helle
ljocht fan de fjoertoer op 'e rots
hoe 't syn skaad ferhûneloarte
wurdt yn in rauwe plasse bloed;
dea ynein besiket er eefkes him
te bewennen ta de ein, sa't er
in tel de foarpoaten útstekt om
like rimpen oerein te springen,
fûleinich harkjend nei in blaffen
yn 't skieppe-each fan de moanne
boppe Maine's dûnkere kusten.
Hoe sil de wil de nacht noch keare
bywannear't de blik aloan fierder
nei binnen lûkt en libben dûm fan
dea langer gjin ferwin mear wit op
wat is, de tiid, dat ivich stik teef,
altyd blaffend yn York Harbours
klokketoer dat er omfiterjend yn
uterst begearen hurd op 't lear
komt, ûnder de swipe leit om har
| |
| |
útteld de bongel út 'e bek te biten.
O, Hecate allang ferstoarn komt
nimmen yn 't hûnegat fan syn hert.
Hoe oan mei dit ferrûne bestean
dat ferdomd mear wêze woe as it
him deljaan ûnder de wetten fan
natoer, hurd as traljes fan net
te brekken romte? Hertferskuorrend
en sûnder soen moat syn byljen
fannacht in oergjalp ta it libben
west ha. De rêst? In tonge, dy't him
blau bestjurre op 'e kealbeskrepte
teannen hinget, as hie er it noch
besocht en wrot himsels út alle
macht troch eigen ribben nei bûten.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd