Trotwaer. Jaargang 24

[p. 190]

Harmen Wind

Ferklearringen

Leafste, belibje my jûn net te
rimpen, ik hâld it yn dizze ferealing
net út. It ein stekt my rjochts en
lofts troch de mesjetten, it siket
hâldfêst op dyn ielglêde hûd.
De sinnen, se litte har net mear
fersette, sadreesto my oanrekkest
neaken ast bist, is it oantinken
wei, wurdt it langstme fermist.

[p. 191]

II

 

Do hast gjin libben, leafste,

 

do bist it. Do bist net wa't

 

ik skriuw, net op wa't ik

 

wachtsje, net nei wa't ik

 

útsjoch, do bist mear as ik

 

fan dy hâlde kin, flam yn it

 

moarmer, spegelbyld fan 'e

 

moanne. Minlik nimsto myn

 

krâns, litst my efterut gean.

[p. 192]

III

 

Leafste, eltse moeting is in

 

ôfskie. Lês myn ferrie yn

 

alle beloften. Reitsje dyn

 

boarsten oan en fiel myn

 

hannen. Bewarje dizze

 

wurden waarm en wiet,

 

beane op in spûns yn maaie,

 

en gean op bêd. Ast der ôf

 

komst bist it paad bjuster.

[p. 193]

Exit

De toer yn, needútgong nei
boppen. Laaien klapperen
as wjukken, in warleaze
hoanne bewekke de himel,
de kime beheinde de dei.
Yn 'e djipte jankere in hûn,
twa slaggen letten ús de grize
oer de grouwe, wy fielden it
fûnis yn wat ús ferbûn.

[p. 194]

II

 

Op 'e hichte fynt men syn

 

tekoart. Wy stiene oan 'e trâns

 

te happen yn 'e wyn, it útsicht

 

hood ús gapjend yn 'e rekken.

 

Krieën skrasten troch ús

 

dreamen. Op 'e romte rûn

 

ús opgong dea. Wy skreauwen

 

noch, der west te hawwen. Koart

 

berjocht mei spikers yn it lead.