Trotwaer. Jaargang 24

[p. 176]

Yolande de Kok
Wolven

‘Binne jim de nije buorlju?’ frege Jetske oan Sharon en my.

‘Allinne ik.’

Jetske knikte. Sy beseach hoe't Sharon en ik oan it húshimmeljen wienen. It hûs wie smoarch efterlitten. Krommen koeke yn 'e kasten hiene mûzen lokke. De earste krûpte ta de stofsûgerslange út: de spitse snút in eintsje nei bûten ta, gau werom en doe wer ta de slange út.

Sharon woe gjin twadden sjen. Sûnder dat sy har skamme foar har foby, dy't wol hiel tradisjoneel wie, fleach sy it hûs út en sei dat sy der ek net wer yn kaam.

‘Wy hawwe ferlet fan in kat’, sei ik.

‘Wy hawwe in bêstenien’, sei Jetske.

Sy draafde oer it paad nei har hûs ta en kaam fuortendaliks werom mei in grouwe boarre, dy't sy mei twa hannen beethâlde moast. Wy gongen alle fjouwer it hûs yn. Sharon wie net sa bang mear no't wy in kat by ús hiene. Ik waard kjel no't ik wèr in mûs seach: ûnder yn in kast en sa drok mei syn krommels dat hy it gefaar net fernaam. ‘Doarsto de kat dêrby te setten?’ frege ik oan Jetske.

Sy die it. De kat friet de mûs yn ien hap op, mei sturt en al.

‘Poes moat hjir mar efkes bliuwe’, sei ik.

‘Dan geane wy nei bûten ta.’

Ik sette it rút iepen.

‘Wannear ferhuzet buorfrou hjir hinne?’ frege Jetske.

‘Oer in wike.’

Nei dy wike wiene der gjin mûzen mear. Ik helle in poes út it asyl om dat sa te hâlden: in siperske, dy't ik Streep neamde. De katten fan myn buorlju hiene like tradisjonele nammen en dêrby noch in nûmer, lykas har kij: Mies I, Mies II, Mies III, Tiger I, Tiger II en Feliks II, de swarte boarre dy't de earste mûzen foar my dea makke hie. Feliks I wie fuortrûn, sei Jetske. Sy kaam middeis út skoalle wei en dan holp ik har mei lêzen: ‘roos, boom, vis.’

Meastentiids seach ik har al op 'e dyk, wannear't se by it hûs lâns fytste en nei my wiuwde. Ien kear siet ik sa drok te lêzen, dat ik har pas fernaam doe't sy it hûs ynrûn. Sy woe witte wat ik lies. It wie in fers mei de wurden ‘griene greiden’ deryn.

‘Yn 'e griene greiden wenje de wolven,’ sei Jetske. ‘Oerdeis krûpe se wei, mar nachts

[p. 177]

komme se ticht by de hûzen. Hat buorfrou de wolven noait heard?’

‘O ja. Ik hear se eltse jûn.’

Ik fertelde har mear oer de wolven. Fariaasjes op Readkapke en ferhalen oer bisten dy't mear mânsk wienen as de wolf, lykas de lytse geit ut it mearke.

Foar elts ferhaal dat ik Jetske fertelde, krige ik in ferhaal fan Wytske werom. Sy kaam nei it breaïten om in slokje mei my te drinken. Har ferhalen wienen grouwélich en bizar: oer har beppe, dy't de mûzen efter it behang rinnen hearde en se dan mei in breidpriem deastiek. Oer de eardere bewenster fan myn hûs, dy't in baarch yn 'e hûs hie. Sy hie him by de slachterij weihelle om't sy it sa'n aardich bist fûn, mar letter hie sy har nocht derfan en doe hat sy him yn 'e dûs slachte.

Wannear't Jetske en Wytske nei hûs ta wienen, gong ik oan 't wurk.

‘Wannearst yn 'e stêd, dêrst al dyn freonen hast, net wurkje kinst, dan kinst dat op frjemde grûn hielendal wol ferjitte,’ hie Sharon sein, mar sa wie it net. Ik koe my op it lân krekt folle better konsintrearje. It woe allinne net mear wannear't de hûnen fan de pleatsen yn 'e omkriten begûnen te blaffen. Dan helle ik Streep út it bûthús om't ik ferlet fan har selskip hie en dan die ik myn boeken ticht. It wie ek net fanwegen de iensumheid, mar fanwegen de hûnen dat it wurk net better woe. Hoe kâlder it waard, hoe hurder de hûnen oangongen. Ik doarst op it lêst it bûthús net mear yn. ‘De wolven wiene fannacht hast op it hiem,’ sei Jetske nei in hiele kâlde nacht. It hie sa hurd ferzen dat der middeis noch iis op 'e sleat lei. ‘Wie buorfrou net bang?’ ‘Se doare net op it hiem te kommen. As se dat al dogge, dan krij ik myn gewear.’

‘Buorfrou hat gjin gewear.’

‘Jawis wol.’

De earste bewenster fan it hûs hie it efterlitten, mei fertiisd breidzjen en in stikkene gitaar. Der sieten kûgels yn.

As ik it hjir besykje, dan kin ik tenei op 'e merke in bear foar Sharon sjitte, tocht ik. Mar ik doarst it net. Ik skeat net earder as doe't it needsaaklik wie. Dat wie op in novimberjûn. Wytske wie by har suster en Jetske wie by my útfanhûs. Ik hie in bêd op 'e grûn foar har makke en dat fûn sy tige apart. Sy woe der al om healwei achten op. Mar sy foel net yn 'e sliep en hieltyd rôp sy my. It wie fanwegen de hûnen. Se begûnen dy jûn earder as oars te blaffen.

‘Do hoechst net bang te wêzen’, sei ik. ‘As se komme, sjit ik se hartstikke dea. Mar se komme net.

Uteinlik foel Jetske yn 'e sliep. Mar de wolven kamen al. Earst seach ik allinne har eagen, as lytse fjoerpuntsjes op it fjild.

Stadichoan kamen se tichterby en makken

[p. 178]

in sirkel om myn hûs. Doe seach ik ek har liven: sa grut, dat wy mei rjocht oer wolven sprutsen hiene.

Ik pakte fuortendaliks it gewear. Ik skriemde. De hûnen hearden my, mar rûnen net fuort. Se kamen noch tichterby.

Ek Streep fernaam it gefaar. Sy siet mei triljende sturt op 'e tafel. Mar it wie fanwegen Jetske dat ik it gewear pakte. Ik doarst de doar net iepen te dwaan. Ik skeat dwers troch it rút hinne.

‘Buorfrou sjit se hartstikke dea’, rôp Jetske, doe't de buorlju myn keamer yn kamen. Sy stie yn har lange, wite nachthimd yn 'e keamer en knippere mei de eagen tsjin it ljocht, dat in buorfrou oandien hie.

‘Dat bern moat hjir wei’, sei Harmkje, in grouwe frou mei fet hier.

Se die in tekken om Jetske hinne en rûn mei har it hûs út.

‘Ik wol by buorfrou bliuwe’, rôp Jetske, mar der hearde Harmkje net nei.

Se hawwe my net fuortbrocht. Wytske sei dat ik dêr bliid om wêze moast, omdat wol lju opsluten waarden, dy't lang sa gek net wienen. Ik moast wol nei de stêd werom. Dêroer wiene Sharon en Wytske it iens. Sharon hie sels ek al betocht wat ik tsjin us freonen sizze moast.

‘Se sille dy allegear leauwe ast seist dat it om 'e mûzen is.’

En sa wie it ek. Want oer de mûzen hie sy eltsenien fuortendaliks nei myn ferhuzing al ferteld.