Trotwaer. Jaargang 24

[p. 48]

Jacobus Q. Smink

Eva

Eva, do hast my in apel jûn
En ik wol der graach fan ite.
Ik kin de skamte dy't ik fûn
Wol drage, kinst my ferwite.

Mar do bist in mytys ferhaal
Dat ik fertel yn lyts bestek;
Us bern slaan elkoar ferbaal,
Us rite midstwa, foar de bek.

Kinst myn ribben ien foar ien
Telle, myn hert is fan stien.

Stylleas wurde we stiloan kâld,
We keare it net, ús rop is âld.

Ik ha my sels oerlevere en biet
Ta, flinke happen, ja dat stiet.

[p. 49]

Luchtsirkus

Op it tou wevelje, de koarde
Dy't swypket en yn in flecht
Fangt it net dyn fal, publyk
Klapt om de lucht fan skrik;

In eigen akrobatebern koe 't
Wol west ha, mar dy sa linich
Net miskyn en net yn 't net
Miskyn, dat frij hast ús set

En daverjend de oaljefant en
It hynder yn 'e pyste, oranje
Gobberij fan klowns en komyk,
Se stelle hoe nei ast ús bist

En ferlern as we wiene
As it net dy net fong.

[p. 50]

De earmoede fan spegels

It flak fan de spegel is it grutte spul
Dat herhellet, der keatst wat der jûn
Waard en oerdei hiest de bal wer fûn.

De drege list docht net mei, 't is 't flak
Dat foar byld opslacht, it is sa bryk
Ast ha wolst, gjin slach op 'e bal gelyk.

Sa'n draaier fangst net yn it spegelbyld,
Yn 'e hoeken jou ik my of rin ik út byld.

Faker is it gat te grut en haw noch sicht
Op wat doe wie, nei no ta folslein ticht.

Ik sil de bal deryn jeie, al is myn spul
In ‘bekeken’ partij, ik spegelje my oant krak.